۲۹ تير ۱۴۰۴ - ۱۸:۱۰
کشتار گرسنگان؛ اسرائیل در خاموشی و فراموشی جهانی از پاک‌سازی نژادی لذت می برد
روزنامه‌نگاران غزه با صدایی لرزان از اندوه و خشم از چادرهای تاریک، جهان را به کمک فرا می‌خوانند؛ اما جهانی که گویی از انسانیت خالی شده، همچنان در برابر یکی از بی‌سابقه‌ترین فجایع تاریخ معاصر، سکوت پیشه کرده است.
به گزارش روز یکشنبه ایران اکونومیست، حلقه محاصره غزه، روزبه‌روز تنگ‌تر می‌شود. رنجِ زیستن به مرز غیرقابل تحملی رسیده و وضعیت زندگی به لطف سکوت مرگبارِ جامعه جهانی و مدعیانِ دروغین حقوق بشر، هر لحظه بحرانی‌تر می‌شود؛ اینجا، جنگی نظامی، اقتصادی و جمعیتی در جریان است تا مردمِ بی‌پناه را فرسوده و واقعیتی جدید را به زور بر زمین تحمیل کند.
از سال ۲۰۰۷، رژیم صهیونیستی با حصاری خفقان‌آور، غزه—متراکم‌ترین و پرجمعیت ترین زندان جهان — را در مشتِ ستم خود فشرده است.
سیاستِ برنامه‌ریزی‌شده اشغالگران، «گرسنه‌نگه‌دار و آواره‌کن» است؛ همراه با حملات نظامیِ بی‌امان که کشتارهایی بی‌سابقه در تاریخ بشریت را رقم زده است.
پاک‌سازی نژادی با کوچ اجباری و کشتار؛ تغییر جغرافیای انسانی با زور
صهیونیست‌ها، عمداً و آشکارا در مقابل چشم جهانیان، غیرنظامیان و مناطق مسکونی را هدف می‌گیرند تا آنها را کاملاً محو کنند.
رژیم اشغالگر با حملات وحشیانه، نابودی محله‌های مسکونی و حذف خانوادگی از ثبت‌های جمعیتی، حدود ۱.۹ میلیون نفر را وادار به آوارگی داخلی کرده است؛ حرکتی که بسیاری، آن را بزرگ‌ترین موج کوچ اجباری پس از فاجعه «نکبه» در سال ۱۹۴۸ می‌دانند.
بر اساس گزارش‌های سازمان ملل متحد، دست‌کم ۷۰ درصد زیرساخت‌های مسکونی در غزه به‌طور کامل نابود یا غیرقابل استفاده شده‌اند. خانواده‌های بی‌خانمان قادر به بازگشت نیستند؛ چراکه خانه‌هایشان یا با خاک یکسان شده یا در مناطق ممنوعه قرار دارند.
شکنجه سیستماتیک و مرگ تدریجی
رژیم صهیونیستی با لذت از مجازاتی که بر مردم بی‌گناه تحمیل می‌کند، از تمامی ابزارهای آزار روانی و فیزیکی بهره می‌برد؛ از قحطی حساب‌شده و قطع برق و آب، تا بمباران ممتد، تخریب زیرساخت‌های بهداشتی، نابودی ایستگاه‌های آب و فاضلاب و گسترش بیماری‌ها و اپیدمی؛ طوری که هیچ نقطه‌ای از زندگی مردم غزه از این شکنجه بی‌رحمانه در امان نمانده است.
در همین حال، جامعه جهانی، نهادهای بین‌المللی و دولت‌هایی که از حقوق بشر دم می‌زنند، با بی‌تفاوتی خجالت‌آور، نظاره‌گر این قتل‌عام تدریجی هستند. اکنون دیگر هیچ صدایی در جهان بر فریاد گرسنگی در غزه نمی‌چربد.
رژیم صهیونیستی به‌دنبال تخلیه غزه
مقامات رژیم صهیونیستی آشکارا از هدف خود برای «تخلیه غزه» سخن می‌گویند. این واژه نه استعاره است و نه تهدید؛ بلکه طرحی اجرایی برای پاک‌سازی نژادی با ابزارهایی مانند گرسنگی هدفمند است که توسط سازمان‌های حقوق‌بشری به‌عنوان «مجازات جمعی» تعریف شده است.
وزارت بهداشت فلسطین در غزه اعلام کرده است که حتی کادر درمان و بیماران قادر به دریافت یک وعده غذایی در روز نیستند و این امر توان آنها برای ادامه فعالیت و نجات جان‌ها را به‌شدت تهدید می‌کند. مرگ ناشی از گرسنگی دیگر یک احتمال نیست، بلکه یک واقعیت تلخ روزانه در نوار غزه است.
روزنامه‌نگاران در نوار غزه، خود اکنون بخش زنده‌ای از فاجعه هستند. آنها در گزارش‌های زنده می‌گویند: وضعیت به حدی وخیم است که گریه‌کردن، حتی در پخش زنده، امری طبیعی شده است. مردم برای پیدا کردن لقمه‌ای نان روزها در خیابان‌ها سرگردان هستند.
«محمد ابوسعده» خبرنگار فلسطینی به‌دلیل گرسنگی شدید به بیمارستان الشفاء منتقل شده است. همکار دیگرش، ناهض حجاج، نوشته است: «ما همه داریم می‌میریم». او در پستی در شبکه اجتماعی «ایکس» نوشت: اگر دیگر نتوانیم خبر تهیه کنیم، تعجب نکنید. امروز نتوانستم از جایم بلند شوم. غذایی وجود ندارد، حتی اگر پول داشته باشی، چیزی برای خریدن در بازار نیست.
«انس شریف» خبرنگار الجزیره نیز در اینستاگرام خود نوشت: به خدا قسم، از صبح به همراه همکاران، بازارها را گشتیم تا چیزی برای رفع گرسنگی پیدا کنیم. نه آرد، نه کنسرو، نه سبزیجات. هیچ چیز! حتی کالاهای گران‌قیمت هم ناپدید شده‌اند. غزه از گرسنگی در حال مرگ است.
آخرین فریادها از زیر چادرهای گرسنگی
خبرنگاران غزه‌ای از همه مردم آزاد جهان می‌خواهند قبل از آنکه غزه از گرسنگی بمیرد، درباره آن بنویسید.
این‌ها تنها شعار یا اغراق نیست؛ واقعیت‌هایی است که با خون، اشک، و استخوان کودکان فلسطینی نوشته می‌شود. نوزادانی که از بی‌شیری می‌میرند، مادرانی که با آب قند کودکانشان را آرام می‌کنند، پدرانی که ناتوان از تهیه لقمه‌ای نان، سر به دیوار می‌کوبند.
در بیمارستان‌هایی که چراغ‌هایشان به‌دلیل تمام‌شدن سوخت خاموش شده، روزنامه‌نگارانی با معده خالی و لرز در اندام، همچنان دوربین به‌دست فریاد می‌زنند: ما هنوز زنده‌ایم! ولی دیگر نایی نداریم.
هر لحظه سکوت، گلوله‌ای به سینه حقیقت است
در پایان، باید گفت: گرسنگی، بیماری و کوچ اجباری در غزه، نتایج جانبی جنگ نیست؛ بلکه ابزارهایی دقیق برای پاک‌سازی نژادی است.
جهان آزاد باید مسئولیت تاریخی و اخلاقی خود را بپذیرد و محاصره غزه را فوراً پایان دهد؛ مسیرهای ایمن برای ارسال کمک‌های انسانی باز کند، رژیم صهیونیستی را به‌خاطر جنایات جنگی، بازخواست و شرایط بازگشت آوارگان و بازسازی تحت نظارت بین‌المللی را فراهم کند.
خبرنگاران اهل غزه می گویند: با قلم‌هایی لرزان، در دل تاریکی، با شکم‌های خالی، فریاد می‌زنیم: اجازه ندهید غزه به «قحطی فراموش‌شده» تبدیل شود. هر کلمه‌ای که امروز می‌نویسید، شاید حکم همان نانی را داشته باشد که روح مقاومت را زنده نگه می‌دارد و هر سکوتی، شاید کوبیدن آخرین میخ بر تابوت انسانیت باشد.
منبع: خبرگزاری ایرنا
گزارش خطا
آخرین اخبار