به گزارش ایران اکونومیست؛ مطالعهای جدید نشان داده است که پس از گذشت شش ماه یا بیشتر از ابتلا به ویروس کرونا (SARS-CoV-2)، احتمال ابتلا به نشانگان خستگی مزمن (CFS) که آنسفالومیلیت میالژیک (ME) نیز نامیده میشود، ۷٫۵ برابر بیشتر از کسانی است که هرگز به این ویروس آلوده نشدهاند.
نویسندگان مطالعه به سرپرستی سوزان ورنون، محقق ME/CFS از مرکز بیتمن هورن در ایالات متحده، مینویسند: «نتایج ما شواهدی را ارائه میدهد که میزان و خطر ابتلا به ME/CFS به دنبال عفونت ویروس کرونا بهطور قابلتوجهی افزایش یافته است.»
محققان میافزایند که نتایج آنها توسط مطالعات دیگری پشتیبانی میشود که عوامل عفونی مانند ویروس اپشتین-بار (Epstein-Barr) و ویروس رودخانه راس (Ross River) و بیماریهای غیرویروسی مانند تب کیو و ژیاردیازیس را در ایجاد ME/CFS مؤثر دانستهاند.
علت دقیق ME/CFS ناشناخته است
اگرچه علت دقیق ME/CFS ناشناخته است، عفونتهای ویروسی به عنوان یکی از محرکهای احتمالی آن در نظر گرفته میشوند. کووید مزمن و ME/CFS در بسیاری از علائم همپوشانی دارند و برخی از دانشمندان گمان میکنند که این دو بیماری به نوعی به هم مرتبط هستند یا توسط عوامل یکسانی ایجاد میشوند.
تخمینها نشان میدهند که بین ۱۳ تا ۵۸ درصد از افراد مبتلا به کووید مزمن، معیارهای تشخیصی ME/CFS را نیز دارند. قبل از دنیاگیری ۲۰۲۰، بار بیماری ME/CFS در ایالات متحده دو برابر HIV/AIDS تخمین زده میشد. اکنون که کووید مزمن بیش از ۱۸ میلیون بزرگسال را تحت تأثیر قرار داده است، برخی محققان پیشبینی میکنند که در آیندهی نزدیک، شاهد دو برابر شدن موارد ME/CFS خواهیم بود.
تحقیق جدید که توسط مؤسسه ملی سلامت آمریکا (NIH) تأمین مالی شده، شامل ۱۱,۷۸۵ نفر با سابقهی ابتلا به کووید-۱۹ در ۶ ماه گذشته و ۱,۴۳۹ نفر بدون سابقهی ابتلا به این بیماری بود. نکتهی مهم این است که هیچیک از شرکتکنندگان پیش از این، ME/CFS نداشتند و بیشتر آنها واکسینه شده بودند.
در پایان، ۴٫۵ درصد از افرادی که به کووید-۱۹ مبتلا شده بودند، معیارهای تشخیصی CFS/ME را داشتند. این معیارها معمولاً شامل حداقل شش ماه خستگی همراه با یکی از علائم مانند ضعف پس از فعالیت بدنی، اختلال شناختی، خواب غیرطراوتبخش یا عدم تحمل ایستادن طولانی است. از این گروه، ۸۹ درصد نیز معیارهای تشخیصی کووید مزمن را داشتند.
۴٫۵ درصد ممکن است عدد کوچکی به نظر برسد، اما چندین برابر بیشتر از نرخ ME/CFS قبل از سال ۲۰۲۰ است. علاوه بر این، تقریباً ۴۰ درصد از مبتلایان به کووید، علائمی مشابه ME/CFS را حداقل شش ماه پس از بیماری نشان دادند. در مقایسه، تنها ۰٫۶ درصد از افرادی که هرگز به کووید مبتلا نشده بودند، معیارهای تشخیصی ME/CFS را داشتند و ۱۶ درصد از آنها فقط یک علامت را نشان میدادند.
درصد شرکتکنندگان مبتلا و غیرمبتلا به علائم ME/CFS
سندرم خستگی مزمن (ME/CFS) پس از ابتلا به کووید-۱۹ ممکن است زیرمجموعهای شدیدتر از کووید مزمن باشد. بااینحال، پژوهشگران بر این باورند که برای تمایز دقیق میان این دو بیماری، تحقیقات بیشتری لازم است. از آنجا که هر دو بیماری طیف گستردهای از علائم را شامل میشوند و نحوهی بروز آنها در بیماران مختلف متفاوت است، هنوز مشخص نیست که آیا ME/CFS پس از کووید-۱۹ یک بیماری مستقل محسوب میشود یا شکل پیچیدهتری از کووید مزمن است.
شاید ME/CFS شکل پیچیدهای از کووید مزمن باشد
تشدید علائم پس از فعالیت بدنی، شایعترین علامت گزارششده توسط همهی شرکتکنندگان مبتلا به ME/CFS بود. عدم تحمل طولانی ایستادن که در آن ایستادن به فشار خون پایین و ضربان قلب بالا منجر میشود، شایعترین علامت بعدی بود. در مقابل، کووید مزمن بیشتر با علائمی مانند مشکلات تنفسی و درد قفسه سینه مشخص میشود.
افرادی که پس از کووید-۱۹ دچار ME/CFS شدهاند، در مقایسه با افرادی که هرگز معیارهای ME/CFS را در گروه آلوده نداشتند، ، بیشتر احتمال داشت که سفیدپوست، زن، بین ۴۶ تا ۶۵ سال باشند و در منطقهی روستایی زندگی کنند. ورنون و همکارانش توضیح میدهند همچنین افرادی که پس از کووید-۱۹ دچار ME/CFS شدهاند، کمتر احتمال دارد که در زمان ابتلا به کووید، واکسینه نشده و تحصیلات دانشگاهی نداشته باشند.
دانستن اینکه چه کسانی بیشتر در معرض ME/CFS یا کووید طولانی هستند، میتواند به یافتن راههای پیشگیری و درمان جدید برای هر دو بیماری کمک کند. با توجه به اینکه هیچکدام از این بیماریها علت مشخص یا درمان قطعی ندارند و هر دو در حال افزایش هستند، تحقیقات در این زمینه اهمیت بسیار زیادی دارد.