به گزارش ایران اکونومیست: خط فارسی خوشنویسی «خوشنویسی» است و خوشنویس به «خوشنویس» معروف است. خوشنویسی با خط (به معنای واقعی کلمه، خط یا خط) و خط نویس (خط نوشتاری) نیز مترادف است.
تاریخچه خوشنویسی ایرانی به 500 تا 600 سال قبل از میلاد مسیح در زمان اولین امپراتوری ایران یعنی سلسله هخامنشی باز می گردد که در کتیبه های یادبود شاهان هخامنشی از خط میخی اصلی استفاده می شد.
در حدود هزار سال پیش، شش ژانر خوشنویسی ایرانی (تحقیق، ریحان، صلص، نسخ، توقی و رقاع) ایجاد شد.
این ژانرها برای چند قرن در ایران رایج بود. در قرن دوازدهم، سبک نسخ و رقه با هم ترکیب شدند و گونه جدیدی از خوشنویسی فارسی به نام طالق (طالق) ابداع شد.
سرانجام در قرن چهاردهم میلادی نسخ و طلیق با هم ترکیب شدند و جذاب‌ترین سبک خوشنویسی فارسی، نستعلیق ایجاد شد.
میرعماد حسنی (1554-1615) که خاورشناسان به میرعماد می شناسند، شاید مشهورترین خوشنویس ایرانی باشد. اعتقاد بر این است که سبک نستعلیق در آثار میرعماد به بالاترین ظرافت خود رسیده است. از دیگر چهره های شاخص می توان به میرزا اسدالله شیرازی، میرزا غلامرضا اصفهانی و میرزا محمدرضا کلهر دوره قاجار اشاره کرد.
استاد خوشنویسی غلامحسین امیرخانی در سال 1396 از سوی سفارت فرانسه در تهران موفق به دریافت بالاترین نشان درجه ملی لژیون دونور کشور شد.
فرانسوا سنمو سفیر فرانسه در تهران از امیرخانی به عنوان سفیر فرهنگی ایران تقدیر کرد. نام شما با انجمن خوشنویسان ایران (ICA) عجین شده است. شهرت و ستاره شما زمانی نازل شد که شاگردان زیادی تربیت کردید و خطوط زیبای شما در طول سه سال آثار هنری را زینت بخشید. شما در درخشش ادب و فرهنگ ایرانی و فارسی در جهان نقش داشتید. رسم الخط شما از چهره های سر به فلک کشیده ادبیات فارسی مانند حافظ، سعدی و... به خوبی به کشور شما خدمت کرد.
امیرخانی در تاریخ ۲۷ بهمن ۱۳۹۹ به عنوان گنجینه انسان زنده در ایران انتخاب شد.
