تا به امروز، برخی از کارشناسان تصور می کردند که لبخند یک کودک خردسال عمدی یا در پاسخ به چیزی نیست و تنها یک واکنش است. با این حال این نظریه‌ای است که تا به امروز کم اهمیت تلقی شده است.
پژوهشگران اکنون مدعی شده‌اند که نوزادان با هدف لبخند می‌زنند تا با فردی که به آنها لبخند می‌زند در حال تعامل باشند.
یافته‌هایی که توسط دانشگاه کالیفرنیا در سان‌دیگو کشف شده، نشان می‌دهد که بچه‌ها هم درست مانند کمدینی که جوک‌های خود را برای به حداکثر رساندن واکنش مخاطبان طولانی می‌کند، هنگام خندیدن زمان را طولانی می کنند.
اما آنها نیز کمی تنبل هستند. ترفند آنها این است که تا حد ممکن بزرگسالان را بخندانند، در حالی خودشان تا جایی که ممکن است کوتاه می‌خندند.
محققان با بررسی داده‌های یک پژوهش که مشاهده تعامل چهره به چهره از ۱۳ جفت مادر و نوزاد زیر سن چهار ماهگی بود، به این نتیجه رسیدند. اگرچه حجم نمونه بسیار کوچک بود، اما یافته‌ها با قوت ارائه شدند.
این گروه تحقیقاتی برای تایید یافته‌های خود، یک ربات شبیه کودک نو پا را که مثل یک نوزاد عمل می‌کند، برنامه‌ریزی کرده و تعامل آن را با دانشجویان مورد بررسی قرار دادند. آنها در نتیجه‌ای مشابه دریافتند که ربات توانست دانشجویان را بشدت به خنده بیندازد، بدون اینکه در پاسخ به آنها زیاد لبخند بزند.
زمانیکه نوزادان به سن چهار ماهگی می‌رسند ، لبخند مادر و نوزاد هر دو هدفمند می‌شود. در این پژوهش، مادران به طور مداوم برای به حداکثر رساندن زمان صرف شده در لبخند متقابل تلاش کردند، در حالی که نوزادان فقط سعی در به حداکثر رساندن زمان لبخند مادر داشتند.
این یافته‌ها در مجله PLOS ONE منتشر شده است.
