آسیب های غیر قابل تحمل با انتقال ریسک

به گزارش ایران اکونومیست؛ انتقال ریسک به این معناست که اگر زیانی رخ دهد، یک طرف مسئولیت ریسک را به طرف دیگر واگذار می‌کند. این زیان‌ها می‌توانند ناشی از آسیب، سرقت یا فاجعه باشند. این انتقال‌ها ضروری هستند زیرا برخی ریسک‌ها برای بعضی طرف‌ها قابل‌تحمل نیستند. ریسک‌ها می‌توانند بین افراد، شرکت‌ها، افراد و شرکت‌ها، یا بین بیمه‌گران و بیمه‌گران اتکایی منتقل شوند.

به عنوان مثال، زمانی که صاحبان خانه بیمه اموال خریداری می‌کنند، آنها به شرکت بیمه پول پرداخت می‌کنند تا ریسک‌های خاصی که با مالکیت خانه همراه است بر عهده بگیرد. گرچه انتقال ریسک در صنعت بیمه رایج است، اما می‌تواند در توافقات قراردادی بین شرکت‌ها نیز اتفاق بیفتد.

نکات کلیدی

• انتقال ریسک، مسئولیت زیان‌ها را در ازای پرداخت از یک طرف به طرف دیگر منتقل می‌کند.
• انتقال ریسک در صنعت بیمه رایج است اما در توافقات قراردادی نیز دیده می‌شود.
• این سیستم به این دلیل کار می‌کند که برخی ریسک‌ها فراتر از منابع مالی اکثر افراد و شرکت‌ها هستند.

درک انتقال ریسک

هنگام خرید بیمه، بیمه‌گر توافق می‌کند که در ازای دریافت مبلغی (حق بیمه)، دارنده بیمه‌نامه را تا سقف مشخصی بابت یک زیان یا زیان‌های مشخص غرامت دهد.

شرکت‌های بیمه هر سال از هزاران یا میلیون‌ها مشتری حق بیمه دریافت می‌کنند. این کار یک صندوق نقدی فراهم می‌آورد که برای پوشش هزینه‌های خسارت یا تخریب اموال بخش کوچکی از مشتریان کافی باشد. حق بیمه‌ها همچنین هزینه‌های اداری و عملیاتی را پوشش می‌دهند و سود شرکت را نیز تأمین می‌کنند.

بیمه عمر نیز به همین شکل کار می‌کند. بیمه‌گران بر اساس آمارهای اکچوئری و سایر اطلاعات، تعداد تقریبی ادعاهای فوتی که هر سال باید بپردازند را پیش‌بینی می‌کنند. چون این تعداد نسبتاً کم است، شرکت حق بیمه‌هایی تعیین می‌کند که از مجموع مزایای فوتی بیشتر باشد.

مهم:

شرکت‌های بیمه اتکایی، ریسک‌ها را از شرکت‌های بیمه می‌پذیرند.

صنعت بیمه به این دلیل وجود دارد که تعداد کمی از افراد یا شرکت‌ها منابع مالی لازم برای تحمل زیان‌ها را به تنهایی دارند. بنابراین، آنها ریسک‌ها را منتقل می‌کنند.

انتقال ریسک به شرکت‌های بیمه اتکایی

برخی ریسک‌ها بیش از حد بزرگ هستند که شرکت‌های بیمه بتوانند به تنهایی آنها را بر عهده بگیرند. اینجاست که بیمه اتکایی وارد عمل می‌شود.

زمانی که شرکت‌های بیمه نمی‌خواهند ریسک زیادی را متحمل شوند، ریسک مازاد را به شرکت‌های بیمه اتکایی منتقل می‌کنند. برای مثال، ممکن است یک شرکت بیمه معمولاً بیمه‌نامه‌هایی صادر کند که حداکثر تعهد آن به 10 میلیون دلار محدود باشد. اما اگر بیمه‌نامه‌هایی را بپذیرد که به تعهدات بالاتری نیاز دارند، مازاد ریسک فراتر از 10 میلیون دلار را به بیمه‌گر اتکایی منتقل می‌کند. این قرارداد فرعی فقط در صورت وقوع یک زیان بزرگ فعال می‌شود.

انتقال ریسک در بیمه اموال

خرید خانه بزرگ‌ترین هزینه‌ای است که بیشتر افراد متحمل می‌شوند. برای محافظت از این سرمایه‌گذاری، اکثر صاحبان خانه بیمه‌نامه مالکیت خانه خریداری می‌کنند. با بیمه مالکان خانه، بخشی از ریسک‌های مربوط به مالکیت خانه از صاحب‌خانه به بیمه‌گر منتقل می‌شود.

شرکت‌های بیمه معمولاً ریسک‌های تجاری خود را ارزیابی می‌کنند تا مشخص کنند آیا مشتری قابل‌قبول است و حق بیمه او چقدر خواهد بود. ارائه بیمه به مشتری با سابقه اعتباری ضعیف و چندین سگ پرخطرتر از بیمه فردی با سابقه اعتباری عالی و بدون حیوان خانگی است. بنابراین، بیمه‌نامه متقاضی اول حق بیمه بالاتری خواهد داشت زیرا ریسک بیشتری از متقاضی به بیمه‌گر منتقل می‌شود./ شبکه طلا و ارز