بحران مالی، بازیگران گران‌قیمت و هجوم پلتفرم‌ها

 به گزارش ایران اکونومیست؛ نقل از اداره کل روابط عمومی سازمان سینمایی، در ابتدای پنل فیلمسازی تجاری، حسین یزدان‌شناس دبیر همایش «هزینه‌ها و شیوه‌های تامین سرمایه فیلمسازی در ایران» با بیان اینکه فیلمسازی تجاری همان طور که از اسمش برمی‌آید به دنبال کسب سود از طریق پاسخ به نیاز مردم به سرگرمی یا به اصطلاح گریزخواهی  است،

گفت: فیلمسازی تجاری، جریان اصلی فیلمسازی در جهان است و این نوع فیلمسازی است که با کشاندن مخاطب انبوه به سالن‌های سینما، صنعت سینما را سر پا نگه داشته است.

وی ادامه داد: فیلم‌های تجاری بر خلاف فیلم‌های مستقل که هویت خود را از نگاه مؤلفشان به جهان می‌گیرند، هویت‌شان را از توجه‌شان به نیاز مخاطب به دست می‌آورند و گاه چنان در جهت دنباله‌روی از مخاطب افراط می‌کنند که به ورطة تکرار و کلیشه می‌افتند و ارزش‌های هنری و خلاقانه را فدای فروش می‌کنند. مخاطب این فیلم‌ها وسیع‌اند و سازندگان آنها معمولاً توجهی به موفقیت در جشنواره‌های داخلی یا خارجی ندارند.

یزدانشناس در ادامه از سعید خانی، مسعود اطیابی، مجید شیخ‌انصاری و سیدمصطفی احمدی دعوت کرد تا برای شروع پنل دوم به روی سن بیایند.

فیلمسازی تجاری در ایران به مدل اقتصادی نزدیک‌تر است

در این پنل، مجید شیخ‌انصاری با برشمردن انواع فیلمسازی گفت: فیلمسازی تجاری در ایران به مدل اقتصادی نزدیک‌تر است. تفاوتی که در مدل‌های فیلم‌سازی وجود دارد در شکل تامین هزینه و نوع مصرف کردن هزینه است.

رفتار اقتصادی فیلمسازی حرفه‌ای با رفتار فیلمسازی هنری متفاوت است و متغیری مثل درآمد را نمی‌توان به تنهایی برای سنجش موفقیت فیلم‌ها مبنا قرار داد. فیلمسازی مستقل معمولاً بیانگراست یعنی فیلمساز با ساختن فیلم نظرش را درباره جهان بیان می‌کند؛ در حالی که فیلمسازی تجاری در پی ایجاد سرگرمی است.