نگاه شاعرانه به موضوع مقاومت+ فیلم

به گزارش خبرنگار تئاتر ایران اکونومیست، «با من بمان» عنوان نمایشی است به نویسندگی و کارگردانی پدرام رحمانی از ارومیه در چهل و سومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر با بازی پدرام رحمانی، نرمین کیان‌وند، نسا دشتی و مجتبی غفاری.

داستان از این قرار است: در کشتار صبرا و شتیلا توسط اسرائیلی‌ها، زنی فلسطینی از بالای تپه‌ای به پایین پرتاب می‌شود و فرزندش را به اسرائیل می‌آورند که در یک خانواده اسرائیلی بزرگ شود. از همان زمان پدر در پی فرزند خود به صورت تصادفی با میشل یکی از جاسوسان حماس و تل‌آویو که به جبهه مقاومت پیوسته آشنا می‌شود. او با مشاهده عکس‌های نامزد میشل، متوجه شباهت‌هایی چون زخم زیرگونه میان آمونا با همسر و بچه‌اش می‌شود. او که نام اصلی‌اش را عنوان نمی‌کند، نامزد میشل را به طور ناشناس به هتلی دعوت می‌کند و در آنجاست که همه چیز روشن می‌شود. او آمده تا دخترش را به خودش برگرداند، دختری که اسرائیلی است و دیگر فلسطینی نیست.

داستان یک خطی نیست و لایه ‌های مختلف ماجرا را به مرور متوجه می‌شویم. تا این‌که در پایان، صحنه درگیری مرد و زن در داخل اتاق هتل، بازداشت شدنشان، بازجویی‌ها و صحنه آخر که متوجه می‌شویم، آمونا دختر این مرد است. مخاطب هم فکر می‌کند زن غریبه‌ای را به هتل آورده و به او چشم هم دارد در حالی که دخترش است و می‌خواهد او را نجات دهد.

با من بمان داستان همه دوری‌هاست. دوست داریم همه آدم‌هایی که از همدیگر دور هستند، حتی در دورترین نقطه، باز با هم باشند. دل‌هایشان با هم باشد، با هم بمانند و از هم جدا نشوند حتی اگر جدا هم شده باشند. حتی اگر مرده باشند.

ممکن است دختری از پدرش فرسنگ‌ها دور باشد اما آن دختر برای پدر همیشه زنده است و مانده. حتی اگر بمیرد.

کارگردان «با من بمان» می‌گوید: فلسطین هم برای ما این گونه است و دوست داریم بماند نه به عنوان یک کشور روی نقشه که یک سری انسان که در نقطه‌ای از دنیا زندگی می‌کنند، بمانند و اگر می‌خواهند جنگی هم به وجود بیاورند با کشور مستقل خودشان باشد نه این که به قول دیالوگی از نمایشنامه که «تمام آن سه ساعت راجع به هموطنانش با من حرف زد؛ هموطنانی که برای به دست آوردن چیزی که مال خودشان است دارند کشته می‌شوند.». می‌خواهیم که هیچ کس به خاطر جنگ از بین نرود. این که فلسطین واقعا بماند. خیلی بد است کشوری از روی نقشه حذف شود. دوست داریم کشور شود و مستقل و برای خودش بماند.

با من بمان، اشاره‌ای به موضوع مقاومت و مردم فلسطین دارد. با نگاهی به شدت مینیمالیستی مفهومی نمادگرایانه بوده است.

پدرام رحمانی گفت: سعی کردیم از کلیشه‌ها دور باشیم و جملاتی که مدام شنیده می‌شود را استفاده نکنیم. شاید همان مفاهیم را با شکل دیگه‌ای از جملات مطرح کنیم که به گوش مخاطب هم تازه‌ باشد. حتی مخاطبی که قرابت زیادی با موضوع ندارد و برای او و کشورش نیست و دغدغه‌اش را هم ندارد. سعی کردیم طوری نوشته شود که چنین مخاطبی هم تا پایان نمایش بنشیند و تماشا کند. سعی کردیم جذابیت‌هایی ایجاد کنیم که تمامی مخاطبان از کار لذت ببرند.

این نمایش بعد از حدود چهار ماه تمرین و بازنویسی در متن برای جشنواره مقاومت آماده و به عنوان اثر برگزیده در این جشنواره انتخاب شد و توانست به جشنواره فجر راه یابد و روز شنبه در دو سانس در سالن سایه تئاتر شهر به روی صحنه رفت.

کارگردان با من بمان که از سال 1382 با ورود به دانشگاه تئاتر، فعالیت خودم را شروع و 24 سال است به طور مداوم نویسندگی، کارگردانی و بازیگری و تدریس هم می‌کند در کنار طراحی صحنه تئاتر، می‌گوید: جرقه ایده اصلی نمایش، 6 سال پیش زده و نوشته شد. در جشنواره‌های نمایشنامه‌خوانی شرکت کرد، مقام آورد و دوباره اصلاح شد. متن کار اصلا برداشت آزاد نیست. مدام اجرا و دوباره نویسی شد و این که آخرین بار وقتی فراخوان جشنواره مقامت اعلام شد تصمیم گرفتیم متن را با توجه به شرایط آن موقع که بحث غزه مطرح بود، متن ارائه و خوشبختانه پذیرفته شد و گروه پس از سه و ماه و نیم تمرین توانست به جشنواره مقاومت برسد. برگزیده جشنواره شود و به تئاتر فجر راه پیدا کند.

پدرام رحمانی پیشتر و در سال‌های گذشته، پیشتر با نمایش «لابی رنت» در چهل و یکمین دوره و سی و هشتم و نیز نمایش «شاه و شبدیز» در جشنواره حضور داشت.

نرمین کیان‌وند بازیگر نمایش «با من بمان» که در نقش آمونا ظاهر می‌شود، هم گفت: آمونا یک دختر فلسطینی است که در یک خانواده اسرائیلی بزرگ شده است. عکاس جنگ است و هیچ خبر و خاطره‌ای از گذشته خود ندارد و در جنگ دنبال خانواده خود است.