در این فضای پیچیده ژئوپلیتیکی، کشوری که به‌خاطر قابلیت‌های دفاعی توانمند و مانورهای استراتژیک تهاجمی‌اش شناخته می‌شود، ایران است. به‌طوری که حتی دشمن سرسخت ایران، رژیم صهیونیستی، ناخواسته عمق و دقت توانمندی‌های نظامی ایران را به نمایش گذاشته است.
صعود ایران به عنوان یک قدرت نظامی با نفوذ استراتژیک قابل توجه در خاورمیانه به سرعت رخ نداده است؛ بلکه این روند تدریجی و سیستماتیک بوده است و طی دهه‌ها فشارهای بین‌المللی، درگیری‌های منطقه‌ای و تهدیدات نظامی رو به رشد، شکل گرفته است. در مرکز این دینامیک قدرت، دو بعد متمایز و مرتبط از قابلیت‌های ایران قرار دارند: فناوری پیشرفته موشکی و جنگ‌افزار پهپادی پیچیده. پیامدهای این پیشرفت‌ها در حال شکل دادن مجدد به پویایی‌های سیاست خاورمیانه است، به گونه‌ای که فراتر از مرزهای ایران تاثیر گذاشته و معادلات سیاسی جهانی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
عملیات‌های «وعده صادق» ایران، نقطه عطف مهمی در استراتژی نظامی این کشور بود که تمایل ایران به پاسخ قاطعانه به تهدیدات علیه حاکمیت خود را نشان داد. این عملیات‌ها علیه رژیم صهیونیستی ترکیبی تاثیرگذار از فناوری‌های موشکی و پهپادی را به نمایش گذاشت که بسیاری را شگفت‌زده کرد. اولین عملیات «وعده صادق» به قدری هماهنگ و با برنامه بود که بیشتر شبیه به رژه نظامی بزرگ بود تا یک عملیات نظامی، و این مسئله غرور ایران نسبت به صنعت دفاعی بومی‌اش را به وضوح نشان داد. صنعتی که توانسته است علی‌رغم سال‌ها تحریم، به پیشرفت‌های قابل توجهی در زمینه فناوری‌های موشکی و پهپادی دست یابد.
این عملیات‌ها تنها پاسخ به حوادث خاص نبودند؛ بلکه هشدارهایی وسیع‌تر به شمار می‌رفتند. با «وعده صادق ۲»، ایران دامنه اقدامات خود را گسترش داد و منافع رژیم صهیونیستی را در عمق اراضی اشغالی هدف قرار داد. این اقدام نه تنها علیه رژیم صهیونیستی بلکه پیامی نیز به ایالات متحده بود، تا به آن یادآوری کند که ایران توانایی بر هم زدن توازن قدرت در خاورمیانه را در صورت تهدید حاکمیت خود دارد. با هدف قرار دادن عمق رژیم اشغالی، ایران همچنین قصد داشت تا مانع از تجاوزات آتی شود و به وضوح اعلام کند که هرگونه تهدید احتمالی با واکنشی شدید و گسترده مواجه خواهد شد.
ایران موضع خود را به صورت واضح و بی‌ابهام مشخص کرد: خطوط قاطعی را ترسیم کرد و آنچه را که می‌توانیم «معادلات بازدارندگی» علیه رژیم جعلی بنامیم، برقرار کرد. عملیات وعده صادق ۱ در پاسخ به بمباران کنسولگری ایران در سوریه صورت گرفت و پیامی واضح داد که حملات به منافع ایران در خارج با پاسخ قاطع مواجه خواهد شد. سپس، در پی ترور متحدان کلیدی، اسماعیل هنیه و سیدحسن نصرالله و همچنین شهادت سردار نیل‌فروشان، عملیات وعده صادق ۲ هشداری شدیدتر داد و آمادگی ایران برای تشدید تنش در پاسخ به تهدیدات مستقیم علیه متحدان منطقه‌ای خود را به نمایش گذاشت.
اکنون که رژیم صهیونیستی جرأت کرده به خاک ایران حمله کند، ایران اعلام می‌کند که وعده صادق ۳ سریع‌تر و مخرب‌تر خواهد بود. این پیشرفت از پاسخ نمادین به بازدارندگی عملی، استراتژی ایران را نشان می‌دهد: هرگونه تخطی با پاسخی قاطع و شدید مواجه خواهد شد. ایران از طریق این عملیات‌ها توانسته است چارچوبی از بازدارندگی ایجاد کند و نشان داده که قادر است از منافع و متحدان خود با شدت فزاینده دفاع کند و این کار را خواهد کرد.
استراتژی دفاعی ایران بر ترکیبی از فناوری‌های بومی و به‌دست آمده استوار است که در طول سال‌ها تحریم ناعادلانه بهبود یافته‌اند. طی این دوره، ایران تلاش کرده تا به خودکفایی منحصر به فردی در فناوری نظامی دست یابد، که نتیجه آن یک سیستم پدافند هوایی است که به تهدیدات منطقه‌ای و نیازهای تکنولوژیکی جنگ مدرن بسیار سازگار است.
سیستم‌های پدافند هوایی ایران، از جمله سیستم باور-۳۷۳، قابلیت‌هایی مشابه سیستم روسی اس-۳۰۰ دارند و ایران به توسعه زیرساخت دفاعی خود برای مقابله با تهدیدات فناوری پیشرفته ادامه داده است. در حملات اخیر رژیم صهیونیستی به ایران، پدافندهای ایرانی حتی توانستند اهداف اسرائیلی را در حریم هوایی عراق هدف قرار دهند و برد و دقت گسترده این سیستم‌ها را به نمایش بگذارند. این پیشرفت نه تنها مانع از حملات اسرائیل می‌شود، بلکه استاندارد جدیدی برای بازدارندگی در سراسر خاورمیانه ایجاد می‌کند، منطقه‌ای که در آن، قدرت‌نمایی‌های نظامی غالباً به درگیری‌های واقعی منجر می‌شود.
استفاده ایران از «بازدارندگی» تنها یک سخن‌پردازی نیست. ایران خطوط قرمزی را تعریف و اعمال کرده است و پیامدهای عبور از این خطوط سریع و به طور استراتژیک محاسبه شده‌اند. عملیات‌های وعده صادق، نشانگرهای روشنی از این مرزها هستند. هنگامی که رژیم صهیونیستی کنسولگری ایرانی را هدف قرار داد، ایران نه تنها با دقت بلکه با اراده‌ای قاطعانه برای تنبیه متجاوز پاسخ داد. برای ایران، اقدامات علیه منافعش در سوریه و منطقه وسیع‌تر با اقداماتی متقابل روبرو می‌شوند که توانایی آن را در مقابله با هرگونه تهدیدی تأیید می‌کند و در نتیجه الگوی جدیدی از تعاملات را بنا می‌گذارد.
ترورهای شخصیت‌های برجسته مرتبط با متحدان ایران، همچون اسماعیل هنیه و حسن نصرالله، به خوبی نشان می‌دهد که استراتژی ایران تنها به واکنش در برابر حملات فیزیکی محدود نمی‌شود بلکه تهدیدات سیاسی و نمادین علیه نفوذ منطقه‌ای خود را نیز پاسخ می‌دهد. ایران نشان داده که حتی این‌گونه اقدامات نیز بی‌پاسخ نخواهند ماند و دارای ابزارهای نظامی برای تغییر فضای استراتژیک است اگر منافع یا متحدانش تهدید شوند.
تحولات دفاعی ایران پیامدهای گسترده‌ای فراتر از مرزهای خود دارد. کشورهای خاورمیانه مدت‌ها تحت تأثیر نزاع‌های قدرت‌های منطقه‌ای بوده‌اند، و اتحادها و رقابت‌ها بخش زیادی از چشم‌انداز ژئوپلیتیکی منطقه را شکل داده‌اند. موضع بازدارندگی فعال ایران این روابط را پیچیده می‌کند. قدرت‌های منطقه‌ای که به پشتیبانی نظامی غرب وابسته بوده‌اند ممکن است به بازنگری در چارچوب‌های امنیتی خود بپردازند و احتمالا هم‌پیمانی‌های خود را با تهران به‌جای واشنگتن تقویت کنند. برای ایالات متحده، که به طور سنتی حضور نظامی قابل توجهی در منطقه داشته است، موقعیت ارتقا یافته ایران چالشی جدید ایجاد می‌کند. توانایی ایران در دفاع از مرزهایش در برابر فناوری‌های پیشرفته انعطاف عملیاتی ایالات متحده و متحدانش را محدود می‌کند و یک تغییر در توازن قدرت منطقه‌ای را به نمایش می‌گذارد و احتمالا دیگر بازیگران منطقه‌ای را وادار به بازنگری یا تجدیدنظر در اتحادهایشان می‌کند.
پیشرفت‌های نظامی اخیر ایران نشان داده که این کشور نه تنها قادر به دفاع از مرزهای خود است، بلکه توانایی انجام مانورهای تهاجمی را نیز دارد که می‌تواند پویایی‌های منطقه‌ای را تغییر دهد. ایران از طریق مجموعه‌ای از عملیات‌های با دقت تنظیم شده، سیاستی از بازدارندگی را تثبیت کرده است که استراتژی‌های دشمنان خود را پیچیده می‌کند. این تحولات، ایران را به عنوان یک قدرت محوری در خاورمیانه قرار داده است، قدرتی که بازیگران منطقه‌ای و جهانی در سال‌های آینده باید با آن حساب کنند.
سال‌های پیش رو بی‌شک تعادلی حساس را به همراه خواهد داشت که در آن موضع نظامی ایران و واکنش‌هایی که برمی‌انگیزد، آینده منطقه را شکل خواهند داد. ادامه تقویت قابلیت‌های دفاعی و تهاجمی ایران می‌تواند الگویی از بازدارندگی باشد که سایر کشورها نیز ممکن است به آن توجه کنند و از آن درس بگیرند.
در این فضای پیچیده، ظهور ایران به عنوان یک قدرت نظامی توانمند، جامعه بین‌المللی را وادار به بازاندیشی در تصورات دیرینه‌اش در مورد قدرت و امنیت در خاورمیانه می‌کند. مرحله بعدی احتمالاً نه تنها نقش ایران در منطقه را تعیین می‌کند بلکه آینده ائتلاف‌های منطقه‌ای را نیز شکل خواهد داد.
