سبزترین و پاکترین نقطه ایران آنجاست که شمس‌الشموس سلاله نور، آفتاب را هر روز به ایران‌زمین هدیه می‌کند، سخت است که شب میلادش باشد و فرزندی از سلسله مهرش را به میهمانی آن سوی سرزمین راهی کرده باشد، اما یک ملت چشم‌انتظارش بماند و ماتم‌زده.
دیزمار زیبا! جنگل‌های زیبا و انبوه و مه‌آلودت، بهشت متراکم و پرصلابتت، تاریخ کهن و استواری و زیبایی‌ات قبول، همه را به کناری می‌گذارم؛ چند باری برایت نوشته‌ام و همین چند سال اخیر همیشه که حرفت به میان می‌آمد، دلم برای روزی که نامت در جهان بدرخشد، می‌تپید اما حالا که در این چند روز پس از آن حادثه تلخ نامت را می‌نویسم دردی عجیب را حس می‌کنم، زهری تلخ به کامم می‌نشیند؛ تو را می‌خواستیم برای همه عالم از گذشته تا ابدیت برای میراث جهانی ثبت کنیم، یاد کنیم، ببالیم و افتخار کنیم، هر چه از طبیعت زیبای جهان بود را داری؛ اما حالا تو جهانی‌تر از همیشه شدی، به اندازه همان شوک و دلهره ۱۵ ساعته‌ای که به ما دادی، نامت عالم‌گیر شد.
می‌خواستیم از شکوه بهشت‌گونه‌ات بگوییم، که البته میزبانی هم کردی از بهشتیان، از مسافری «عزیز»! اما کهنسال غنی، رسم و مرام میزبانی این است که عزیزانمان را سالم استقبال و بدرقه کنی؛ همه آن ساعت‌ها ملتی التماست کردند و جماعتی وجب به وجبت را کنکاش و کاوش؛ اما تو دلت می‌خواست، تکه‌ای بهشتی بمانی، شاید رسمت به زیبایی طبیعتت نباشد، اما آن شب ما تسلیم و مقهور تو شدیم، دیزمار جانم.
نمی‌دانیم در آن ساعت‌ها بر تو چه گذشت، اما برای ما سخت و جانکاه بود، چگونه رخ به رخ شدی با مردی که خود از تبار سبزترین‌های جهان بود، سلاله باران بود و زلال؛ راه را سخت کردی، دم بر نیاوردی، هر چه بیشتر جُستیم، تو عمیق‌تر و غریب‌تر و تاریک‌تر شدی، ما چیز زیادی نمی‌خواستیم شاید کمی مهربان‌تر اگر بودی اکنون شهرهای ما سیاه‌پوش نبود و اردیبهشت‌مان مانند ماوای تو بهشتی بود.
دیزمار قرار بود ما صدای تو باشیم، از عمق تاریخ و طبیعت شگفت‌انگیزت بگوییم ، قصدمان بود که از قدمت و اصالتت برای همه جهان حرف بزنیم، نامت را حک کنیم، ثبت کنیم، ببالیم به تو و گنجینه‌هایت، اما تو همه آن ساعت‌ها سکوت کردی، آن هم در مقابل مردی که هر بار که از طبیعت سخن می‌گفت چیزی جز احترام و کرامت امثال تو در کلامش نبود، دیزمار تو را اگر بخواهیم ثبت کنیم به همه شکوه غنا و وسعتت، یک راز بزرگ ۱۵ ساعته را هم می‌افزاییم و خواهیم گفت.
دیزمار تو به راحتی ثبت خواهی شد، حالا دیگر نشان‌شده هستی، آن جنگل انبوه، مه‌آلود، آن عصر غم‌انگیز، آن پرواز تلخ، آن مردان بزرگ و آن چشم‌انتظاری‌ها و نذرهای یک ملت که گریان بودند و امیدوار، منتظر بودند مهری از تو ببینند تا رئیس‌جمهورشان را بازگردانی، اما تو تصمیمت را گرفته بودی تا ابد محکوم بمانی، خرده نمی‌شود گرفت، طبیعتت همین است، پر نعمت اما شاید خشن.
پرونده‌ات باز است، روزی که در مقابل چشمان مردم جهان برای ثبت جهانی‌ات از پیوند با ارسباران و هیرکان سخن بگوییم، دل یک ملت باز هم با تو خواهد بود، این رسم این مردم است و سلوک آن مرد بزرگ، که می‌بخشید و می‌گذشت، ما پای وجب به وجب تو می‌ایستیم حتی حالا که پیش دستی کردی و زودتر از موعد، جهانی شده‌ای.
دیزمار و روز واقعه
دیزمار همان منطقه جنگلی است که بالگرد حامل آیت‌الله سیدابراهیم رئیسی خادم‌الرضا (ع) و هشتمین رئیس جمهوری اسلامی ایران عصر یکشنبه -۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۳- در مسیر بازگشت از مراسم افتتاح سد قیز قلعه‌سی به سمت شهر تبریز، در منطقه ورزقان استان آذربایجان شرقی دچار سانحه هوایی شد و سقوط کرد و به همراه تمام همراهان، همزمان با شب ولادت امام رئوف علی بن موسی الرضا (ع) به مقام رفیع شهادت نایل آمد.
پرونده جهانی دیزمار در یونسکو
ثبت جهانی دیزمار پرونده‌ای برای ثبت در فهرست جهانی یونسکو است که سال گذشته در جریان چهل و پنجمین اجلاس کمیته میراث جهانی یونسکو در ریاض هم مطرح شد و بر اساس تصمیم کمیته، مقرر شد سایت میراث طبیعی دیزمار در قالب پرونده میراث جهانی ارسباران به پرونده ثبت جهانی جنگل‌های هیرکانی برای یونسکو (UNESCO) ارسال شود.
میراث طبیعی دیزمار شامل دو سایت از محدوده جنگل‌های ارسباران در منطقه قره‌داغ آذربایجان شرقی است. کمیته میراث جهانی تأیید کرده است که مدیریت و حفاظت این دو سایت از وضعیت مناسبی برخوردار است و می‌تواند در قالب پرونده میراث طبیعی جنگل‌های ارسباران برای ثبت جهانی ارایه شود.
