به گزارش ایران اکونومیست، این چارچوب سیاه‌رنگ، حالا ۲۸ سال است که شعله سرخ را در کنترل خود درآورده است؛ با ساده‌ترین فرم‌ها آن چیزی را بیان می‌کند که ممیز در ذهن خود پرورانده و حالا سال‌هاست که نشان آتش‌نشان‌های سراسر کشور با این نشان شناخته می‌شوند.
هفتم مهرماه روز آتش‌نشان بود؛ روزی با یک نشان خاص و شعله‌ای که هر بار خاموش می‌شود؛ شعله‌ای با طراحی مرتضی ممیز، در کادری سیاه.
ممیز گفته بود: «برای آن که شعله را طراحی کنم تلاش زیادی کردم. اول خواستم شعله‌ی سرکشی را طراحی کنم؛ بعد فکر کردم شعله حالت شعاری پیدا می‌کند و بالاخره فکر کردم اگر شعله فرمی قوی و چشم‌گیر داشته باشد هم نیت اولیه‌ی مرا مطرح می‌کند و هم جنبه‌ی اخطار و توجه را به خوبی القاء می‌کند. چارچوب سیاه رنگ روحیه‌ی تسلط و کنترل آتش را کاملاً تداعی می‌کند.»
این لوگو را ممیز سال ۱۳۷۴ طراحی کرد و با کنار هم قرار دادن فرم‌هایی ساده، نشانه‌ای ساده و بامعنا را خلق کرد که سال‌هاست همراه و همسوی آتش‌نشانان است.
طراحی و قدرت ممیز در طراحی این لوگو تامل‌برانگیز است؛ این طرح ساده آن‌چنان در میان خاطرات جمعی ما نقش بسته، که با نیم‌نگاهی به ندرت در شناختش تامل یا تعلل می‌کنیم و تمام و کمال آنچه را که غایت آتش‌نشانان و ممیز بوده را درمی‌یابیم.
حالا که نزدیک به ۳۰ سال از طراحی لوگوی آتش‌نشانی تهران از سوی مرتضی ممیز ـ پدر گرافیک ایران ـ می‌گذرد، آتش همچنان شعله می‌کشد و آتش‌نشانان با نشان ممیز شعله سرکش آتش را رام خود می‌کنند.
در روزهایی که نشانه‌ها تاثیر بسیار مهمی در معرفی و شناخت هویت هر جامعه دارند، ممیز این نشانه را به طریقی خلق کرد که جایگاهش را میان اعضای جامعه پیدا کرد.
مرتضی ممیز در طول فعالیت هنری‌اش چه در ایران و چه در عرصه‌های بین‌المللی در احیاء و ابداع هنر گرافیک نقش پررنگی داشت. ممیز بسیاری از لوگوهای شناخته‌شده از جمله نشانه استاندارد ایران، سازمان چای، سازمان آتش‌نشانی و... را طراحی کرده است.
ممیز در ۵ آذر سال ۱۳۸۴ در سن ۶۹ سالگی درگذشت.
