«گل‌های باوارده»
نویسنده و کارگردان: مهرداد خوشبخت
تهیه‌کننده: سعید سعدی
بازیگران: بانیپال شومون، امیررضا دلاوری، الهام نامی‌نیک و نادر سلیمانی
*
جنگ هشت ساله ما و برخی مظهرهایش علاوه بر اینکه استاندارد تولید فیلم‌های دفاع مقدسی و جنگی را دارد، این ظرفیت و قابلیت را هم دارد که آثار سینمایی بزرگی از دل آن بیرون آید.
پالایشگاه آبادان که پیش‌تر هم سوژه برخی آثار سینمایی در حوزه سینمای جنگ شده بود، در چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر با فیلم «گل‌های باوارده» حضور یافت؛ اثری که با حمایت وزارت نفت، به یک پروژه بزرگ سینمایی در ایران تبدیل شده است.
اما همواره این پرسش مطرح بوده است که سینمای ایران چقدر ظرفیت میزبانی و تولید پروژه‌های بزرگ را دارد؟ مخصوصا که این‌گونه آثار از لحاظ شاخص‌های فنی، به جدیدترین دستاوردها در حوزه صنعت سینما نیاز دارد.
اثر جدید کارگردانی که پیش‌تر هم در حوزه جنگ تحمیلی و آبادان فیلم ساخته بود، اتفاقا در بخش ابتدایی که به دو مقوله پرداخت شخصیت‌ها و جلوه‌های ویژه کامپیوتری بسیار وابسته بوده، نمره قبولی نمی‌گیرد. پراکندگی قصه و شخصیت‌ها به همراه جلوه‌های ویژه بسیار معمولی برای آتش‌سوزی های ناشی از انفجار بمب، انرژی مخاطب را در همان ابتدای کار، زایل می‌کند.
قصه گل‌های باوارده پس از حدود نیم ساعت از فیلم با شکل گیری یک درام حداقلی برای اثر سینمایی اینچنین، سر و شکل می‌گیرد. البته فیلم در استفاده از انفجارهای رایج در فیلم‌های جنگی، خیلی اقتصادی و به اندازه رفتار می‌کند؛ چراکه قرار بوده این جلوه‌های در خدمت منطق قصه بادش، نه آنکه خلاءها و حفره‌های آن را پوشش دهد.
پرداخت شخصیت و بازیگردانی «بانیپال شومون» به درستی انجام شده و او را بالاخره به توفیق نسبی در بازیگری رسانده است. بازی «نادر سلیمانی» هم همان‌قدر ماهرانه و قابل اعتنا است که سال گذشته سیمرغ بلورین نقش دوم مرد را به خود اختصاص داد اما وضعیت برای دیگر نقش‌های فیلم به این قوت نیست، هرچند برای برخی از نقش‌های دیگر هم قابل اعتناست.
«گل‌های باوارده» خیلی اهل توضیح اضافه نیست اما شخصیت‌هایی هم در قصه دارد که از رهاشدگی در رنج و رنج رسانند. هرچند فیلم اهل حرف اضافه نیست ولی یک سکانس پایانی اضافه دارد که می‌تواند نشانی بر تاثیر عوامل بیرونی، ازجمله سلیقه تأمین‌کنندگان بودجه، بر اصول فیلمسازی باشد؛ مسأله ای که در سایر بخش‌های فیلم هم ممکن است تاثیر خود را گذاشته باشد.
درباره جنبه‌های فنی فیلم با توجه به نسخه به نمایش درآمده در جشنواره چندان نمی‌توان سخن گفت، اما با این حال صداگذاری آن در وضعیت مطلوبی به سر می‌برد؛ وضعیتی که در صحنه‌آرایی فیلم الزاما صدق نمی‌کند.
علیرضا بهرامی – ایران اکونومیست
شما نیز در صورت تماشای این فیلم در گذشته یا آینده، با درج ستاره مورد نظر خود (از یک: بد، تا پنج: عالی) در قالب کامنت زیر این مطلب، در نقد آن می‌توانید مشارکت کنید.
