به گزارش خبرنگار تاریخ و اندیشه ایران اکونومیست، تاسیس مریضخانه دولتی از کارهای سودمند امیرکبیر است. دواخانه مخصوص هم داشت. در تاریخ جدید این نخستین بیمارستان ایران است. نوشته اند چهارصد بیمار را می توانستند در آن جا درمان کنند.
بیمارخانه های کوچک برچیده شدند. به موجب آمار منتشره در نخستین سال کار این بیمارستان دو هزار و دویست و سی هشت مریض در آن معالجه شدند.
ترویج طب جدید
با تاسیس مدرسه دارالفنون، فن طب جدید بیشتر رواج پیدا کرد. به ولایات دیگر نیز پزشکانی رفتند. از جمله موسیو شلیمر فلمنک مامور گیلان شد و برای این ماموریت سالی ۱۵۰ تومان مواجب برای او تعیین شد.
موسیو قاقرفران نیز به شیراز رفت و سالی ۲۵۰ تومان مواجب گرفت.
از ایرانیانی که طب و جراحی جدید آموخته بودند، میرزا صادق طبیب بود که در انگلیس درس خوانده بود امیر او را به تبریز فرستاد تا در آنجا به طبابت و تعلیم علوم طبابت بپردازد.
ریختن خاکروبه در آب نهر
برای پرداختن به فن پزشکی، قرار تصدیق طبابت داده شد در حالی که پیش از آن، بعضی اشخاص اسم خود را طبیب فوج گذاشته بودند ولی حاذق نبودند. قرار بر این شد که طبیبان تا تصدیق از معلم طبابت نداشته باشند اذن طبابت نداشته باشند.
همچنین برای آشنا شدن مردم با امور تندرستی، مقاله هایی راجع به ناخوشی های مسری چون وبا در جراید منتشر شد. ماموران دولت به گوش مردم می خواندند که ریختن خاکروبه در آب جاری شهر و شست و شوی رخت در این آب، سبب نشر مرض می شود و جلوگیری از چنین کارهایی ضروری است.
دیوار کشی دور یخچالها
برای همین برای پاکیزگی سطح شهری بزرگ چون تهران، مامورانی را گذاشت تا کوچه ها را تمیز نگه دارند.
همچنین اعلام شد که کل اطبای روی زمین فهمیده اند آنچه باعث ناخوشی در هر جا می شود کثافت کوچه ها و عفونت هوای آنجاست. مسئول شهر هم از این باب، نهایت سعی و کوشش خود را دارد تا شهر را پاک و تمیز نگه دارد تا خدایی نخواسته مردم ناخوش نشوند.
همچنین از آنجا که یخچالها در تابستان خاکروبه دان و در زمستان رختشوی‌خانه بود مقرر شد که دور یخچال ها دیوار بکشند. برای پاکیزگی شهر و جلوگیری از گل و لای زمستان نیز قرار شد کوچه ها را سنگفرش کنند؛ همین کار را نیز از تبریز آغاز کرد.
منبع: برگرفته از کتاب امیرکبیر و ایران نوشته فریدون آدمیت
