به گزارش خبرنگار سینمایی ایران اکونومیست، سهیل موفق کارگردان، بازیگر و تهیه‌کننده حوزه کودک و نوجوان است و فعالیت خود را در این حوزه از سال‌ها پیش آغاز کرده است. در کارنامه کاری این هنرمند، کارگردانی فیلم‌های سینمایی دردسرهای شیرین، پاستاریونی و شکلاتی و مجموعه‌های تلویزیونی شهرک ترافیک، محله تهرونیا و...دیده می‌شود.
در ادامه با این فعال حوزه کودک و نوجوان گفتگویی درباره جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان داشته‌ایم که می‌خوانید.
شما مدت‌ها در جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان فعالیت داشته‌اید، فکر می‌کنید این جشنواره از چه جایگاهی در سینما برخوردار است؟
جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان آخرین و تنها چراغ روشن سینمای کودک و نوجوان در ایران است.
این رویداد در دنیا با نام جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان اصفهان معروف است و به گفته خیلی از دبیرها و مسئولان برگزاری جشنواره‌های کودک جهان، در دنیا از آن به خوبی یاد می‌شود و همگان به دلیل برگزاری‌اش در شهر تاریخی اصفهان خاطرات زیبایی با این جشنواره دارند.
باتوجه به شیوع ویروس کرونا در کشور، تعطیلی سینماها، نبود بودجه تولید و مشکلات دیگر، آثار کمی در سینمای کودک و نوجوان تولید شده است، برخی بر این باورند که به دلیل تولید کم اثر در این حوزه باید جشنواره را تعطیل یا به زمان دیگری موکول کرد؛ به نظر شما صرف اینکه فیلم کودک و نوجوان تولید نمی‌شود، باید جشنواره را برگزار نکرد؟
در ادواری که این اتفاق رخ می‌دهد و فیلم‌های ایرانی برای حضور در جشنواره به حد نصاب نمی‌رسند، می‌توان بخش ملی این رویداد را حذف و بخش بین‌المللی آن را برگزار کنیم تا آن تعداد فیلم‌های ایرانی که متقاضی شرکت در جشنواره هستند با فیلم‌های خارجی رقابت نکنند. برگزار نکردن جشنواره معتبری که قدمت آن به بیش از سه دهه می‌رسد، پاک کردن راحت و سریع‌الوصول صورت مساله است و لطمه جبران ناپذیری به اعتبار کسب شده‌اش در این سال‌ها وارد می‌کند، این کار نوعی سرمایه‌سوزی‌ست که بعضا به عادت تبدیل می‌شود.
یعنی شما همچون تعدادی که مخالف برگزاری جشنواره کودک هستند، با تعطیلی آن موافق هستید یا خیر؟
خیر؛ جشنواره باید برگزار شود و به هیچ عنوان با تعطیلی آن موافق نیستم.
چرا شهرهایی که جشنواره در آن شهرها برگزار می‌شود هیچ حمایتی از جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان نمی‌کنند و مسئولان شهری آن‌ها به دنبال سهم‌خواهی هستند؟ فکر می‌کنید اینکه فقط اسم یک شهر روی جشنواره باشد، کفایت می‌کند؟
به نظر بنده به‌عنوان یک فیلمساز که هم در بخش رقابتی این فستیوال، فیلم داشته و هم در ۲ دوره جشنواره به‌عنوان هیات انتخاب و هیات داوران حضور داشته‌ام و پیش از آن نیز به‌عنوان مخاطب از کودکی تا کنون جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان را پیگیری کرده‌ام، تا جایی که اطلاع دارم، جشنواره همواره دولتی بوده است و اصلا ایرادی ندارد که به‌دلیل جاذبه‌های تاریخی و زیبای شهر در اصفهان برگزار شود. این جشنواره در دنیا و در ادوار مختلف، به نام جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان اصفهان شناخته می‌شده است و باید همان جا به حیات خود ادامه دهد چراکه همه جشنواره‌های معتبر و ریشه‌دار دنیا را به اسم همان شهری می‌شناسند که در آن برگزار می‌شوند.
چیزی درباره اینکه مسئولان شهر اصفهان از جشنواره حمایت نمی‌کنند یا دنبال سهم‌خواهی و مسائل دیگر هستند، نمی دانم، کمی هم بعید به نظر می‌رسد که مسئولان شهری و دولتی یک استان از کشورمان بتوانند از جشنواره‌ای دولتی و ملی سهم‌خواهی داشته باشند، اگر اینچنین است، بنده بی‌اطلاع هستم. مثل تمام دنیا وقتی یک رویداد فرهنگی در شهری برگزار می‌شود، شهرداری آن شهر موظف است که همه جوره از آن رویداد حمایت و امکانات شهر را برای هرچه بهتر برگزار شدن آن فراهم کند.
به نظرم شما به‌عنوان خبرنگار ابعاد این مهم را بهتر از هر کسی می‌توانید راستی آزمایی کنید و به پاسخ درست این پرسش برسید زیرا تمام ادواری که جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان را در شهر اصفهان به‌عنوان مخاطب، فیلمساز و نه مسئول به یاد می‌آورم، همه چیز با شکوه و در شان نام و قدمت جشنواره بوده است، اینکه در پس پرده این برگزاری‌های خوب، چه کسانی زحمت اصلی را کشیده‌اند، ندانسته و نمی دانم و حقیقتا برای من اهمیتی ندارد.
به‌طور کلی جابه‌جایی جشنواره از اصفهان به شهری دیگر، آن هم در دوره سی و پنجم را به صلاح اعتبار و نام جشنواره نمی‌دانم زیرا تمام این راه‌ها یعنی جدا شدن جشنواره فیلم‌های کودکان از نوجوانان و رفتن آن از اصفهان به همدان و... امتحان شده و مجددا همه چیز به روال قبل بازگشته است.
فکر می‌کنید دلیل این حجم از پرداختنِ کم به کودکان و نوجوان چیست؟ شما به عنوان فعال در این ژانر چه آسیب‌شناسی‌ای در این زمینه دارید؟
این مساله دلایل متعددی دارد که مهم‌ترین آن‌ها، به روز نشدن صنعت سینمای ما در ژانر کودک و خانواده، بی‌توجهی به سلایق روز مخاطب و به روز نشدن همه مولفه‌های فیلمسازی در این ژانر است چراکه مخاطب امروزی محصولات متنوع بین‌المللی، انواع قهرمان‌ها و ابرقهرمان‌ها را به راحتی دنبال می‌کند.
طی سالیان طولانی به اسم فیلم کودک و نوجوان فیلم‌هایی ساخته شد و به چرخه اکران رسید اما توسط خانواده‌ها که مخاطبان اصلی این گونه سینما هستند، استقبالی نشد پس آن‌ها و سالن‌دارهای سینما کم کم به این ژانر بی‌اعتماد شدند. اگر در این میان فیلم خوبی هم ساخته می‌شد، بخاطر بی‌اعتمادی مخاطب و سینمادارها اکران را در پی نداشت و اکران خوبی نصیب آن نمی‌شد، اینگونه مسائل باعث می‌شود که دیگر نه بخش خصوصی برای تولید در ژانر کودک و نوجوان پا پیش بگذارد و نه بخش دولتی موقتا برای اعتلا و ادامه حیات طبیعی این گونه سینمایی دست از اولویت‌هایش برای حمایت از فیلم‌ها بردارد.
دلایل بسیار دیگری برای کمبود رونق در سینمای کودک و نوجوان وجود دارد که همه مثل زنجیر به یکدیگر وصل شده‌اند اما عنوان و صحبت کردن درباره‌شان در این مصاحبه نمی‌گنجد.
در پایان لازم می‌دانم این نکته را خاطرنشان کنم، وظیفه همه ما این است که نگذاریم اصل سینمای پاک، شریف و سرگرمی‌ساز کودک و خانواده که روزگاری پرفروش ترین‌های سینمای‌مان بود، دچار سیاست‌زدگی و ندانم کاری و از پرده سینماها محو شود. همه ما در قبال نگاه کودکان، نوجوانان، خانواده‌ها و حفظ فرهنگ ملی این سرزمین مسئول هستیم.
