به گزارش ایران اکونومیست, امام حسین علیه السّلام به انبوه جمعیت سپاه اموی، که همانند سیل خروشان بودند، نگاه کرد و دستهای خود را به طرف آسمان بلند و گفت:
«پروردگارا! تو در غم و اندوه پناهگاه و در هر رخداد سخت و ناگوار مایه امید من، و در هر حادثه ای پناه و سلاح من هستی، چه بسا غم هایی که دلها در برابر آن ناتوان و راه برطرف کردن آن مسدود می گردد و دوست و دشمن زبان به سرزنش و نکوهش می گشایند که همه را به بارگاه تو آوردم و به تو شکایت کرده و از دیگران قطع امید نمودم و تنها تو بودی که به داد من رسید و این غم های سخت را بر طرف ساختی و مرا از امواج سهمگین بلا رها کردی.
منبع: مقتل امام حسین علیه السّلام، ص۱۲-۱۳.
