«ریزش موی الگوی زنانه» شایع‌ترین اختلال ریزش مو در زنان است. مشخصه آن نازک شدن تدریجی موها و به دنبال آن افزایش ریزش مو پراکنده از بالای سر است.
ریزش موی الگوی زنانه می‌تواند در هر زمانی بین سال‌های نوجوانی و دوره پس از یائسگی ایجاد شود. با این حال، اعتقاد بر این است که از دست دادن استروژن در دوران گذار یائسگی ممکن است در تسریع FPHL نقش داشته باشد زیرا گیرنده‌های استروژن در فولیکول‌های مو وجود دارند.
مشخص شده است که تغییرات هورمونی مرتبط با یائسگی بر موهای سر تأثیر می‌گذارد، قطر مو را کاهش می‌دهد و رشد مو را محدود می‌کند.
ریزش مو می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر عزت نفس و کیفیت زندگی زنان داشته باشد زیرا بر ظاهر و اعتماد به نفس او تأثیر می‌گذارد. از آنجایی که زنان به طور متوسط یک سوم از عمر خود را پس از یائسگی سپری می‌کنند، تحقیق در مورد علل و درمان ریزش مو بسیار مهم است.
در یک مطالعه مقطعی جدید شامل ۱۷۸ زن، محققان به ارزیابی شیوع FPHL در زنان یائسه سالم و بررسی ویژگی‌های موی بعد از یائسگی و همچنین عوامل مرتبط با FPHL پرداختند.
از زنان مورد مطالعه، ۵۲.۲ درصد مبتلا به FPHL بودند. شیوع FPHL با افزایش سن افزایش یافت.
محققان همچنین خاطرنشان کردند که شاخص توده بدنی بالا (چاقی) با افزایش شیوع و بدتر شدن FPHL در زنان یائسه مرتبط است.
مطالعات بیشتری برای تعیین اینکه آیا هورمون‌های استروئیدی جنسی، به ویژه استروژن و تستوسترون و سابقه سندرم تخمدان پلی کیستیک با ریزش مو در زنان یائسه مرتبط هستند، ضروری است.
به گفته محققان، درک بهتر مکانیسم‌های عامل این نوع رایج ریزش مو در زنان ممکن است به استراتژی‌های پیشگیرانه مؤثرتری منجر شود.
