همه جای دنیا رسم بر آن است که داستان‌پردازی فیلم و سریال‌هایی در گونه‌های مختلف از کمدی تا ملودرام و حتی دلهره‌آور و اکشن را بر مبنای جغرافیای بکر پیش می‌برند که به فضاسازی کمک کند و بخش عمده‌ای از نقش‌ها را نیز به بازیگران بومی می‌سپارند تا بومی‌سازی قوت یابد و فصل دوم «نون خ» نیز تا حد زیادی مرهون همین نوع نگاه است.
تازه‌ترین سریالی که در بهار کرونایی امسال روی آنتن رفته «نون خ» است، سریالی که در عنوان و حتی شخصیت‌های اصلی در ادامه فصل اول است ولی کارگردان کوشیده نوآوری‌های خاص خود را در داستان‌پردازی و ساختار بصری داشته باشد.
سعید آقاخانی اساس سریال خود را بر استفاده از فضای بصری لوکیشن‌ها روستایی برای داستان‌پردازی گذاشته و در نقطه مقابل سریال‌هایی که می‌خواهند با تمرکز بر لوکیشن‌های شیک شهری جلب مخاطب کنند، آقاخانی بخش عمده داستان را در روستایی کردنشین روایت می‌کند و تا می‌تواند سعی دارد با بردن دوربین به دل طبیعت بیرونی، جذابیت بصری ایجاد کند.
دوربین سریال «نون خ» از خانه‌های روستایی تا دل کوهستان و طبیعت و جنگل و مناطق باستانی و بکر غرب ایران در حرکت است و یک دم آرام و قرار ندارد. همزمان با این حرکت پایای دوربین است که آقاخانی به قصه‌گویی می‌پردازد.
قصه‌گویی «نون خ» با وامداری به نوعی ساختار کلاسیک کمدی-حادثه‌ای و با استفاده حداقلی از بداهه صورت می‌گیرد و برای همین است که مثلا به ناگاه در دل کوهستان و با ظاهر شدن خرسی وحشی است که مخاطب نمی‌داند بترسد یا بخندد؟ یا جانمایی ناگهانی نورالدین خانزاده به‌عنوان خواستگار دختری با چندین برادر گردن‌کلفت، هم دلهره را بر مخاطب مستولی می‌کند و هم اسباب تفریح می‌شود.
«نون خ» به لحاظ ترکیب بازیگران، سریالی پربازیگر و رنگارنگ است و همه جور بازیگری از حرفه‌ای تا آماتور و نابازیگر در آن به چشم می‌خورد ولی توانایی سازنده در بازی‌گیری یکدست از تمام آنها که مقابل دوربین می‌آیند یادآور این حقیقت است که در تلویزیون بیش از چهره، این داستان و ساختار جذاب است که اهمیت دارد و اگر کارگردان متبحر باشد در دل یک داستان مصور دلنشین حتی برای اشیای صحنه هم شخصیت می‌سازد.
تعلیق‌های متوالی که «نون خ» تاکنون داشته و اینکه کوشش شده در هر قسمت، گره‌ای افکنده شود که حتی سختگیرترین مخاطبان را دنبال خود بکشاند بلکه سرنوشت کاراکترها را حدس بزنند از ویژگی‌هایی است که می‌تواند امیدواری به ادامه سریال را بیشتر کند.
در همین رابطه نیز «جبار آذین» منتقد سینما و تلویزیون در گفت‌وگو با خبرنگار رادیو و تلویزیون خبرگزاری فارس گفت: با پایین آمدن کرکره سریال پایتخت، کرکره «نون خ» بالا رفته است.در حقیقت آقاخانی، هنرمند مستعد و باتجربه ای است که حاصل بازی‌ها و سریالهایش، او را در جایگاه کنونی قرار داده است. از فصل نخست «نون خ» گویا برخی شوخی‌های کلامی و رفتاری این سریال، مورد توجه قشرهایی از بینندگان واقع شده است.
وی ادامه داد: آقاخانی، هنرمندی کاربلد است و رگ خواب تماشاگر را می‌داند و آنچه با عنوان فصل دوم «نون خ» ساخته است، در جهت سرگرم سازی مخاطب، تولید شده است.«نون خ» یک سریال خانوادگی و اجتماعی است که در کلام و رفتار کاراکترهایش، از شوخی، لودگی و بذله گویی سودبرده است. گرچه شوخی و خندانیدن به هر شکل و صورت، یک فیلم یا سریال را در ژانر طنز و کمدی نمی‌گنجاند، لیکن وجود آنها در یک سریال تلویزیونی، آن هم در شرایط نامساعد اجتماعی کنونی و یکه تازی کرونا و ماندن مردم در خانه‌ها، قابل تامل است.
آذین تاکید کرد: «نون خ» که به گونه‌ای در امتداد تولید پایتخت و توجه به رکن خانواده و فرهنگ بومی و ملی ساخته شده است، با آنکه به اندازه پایتخت -منهای فصل ششم- جمع و جورنیست، ولی برای خود مشتری دارد. «نون خ» به رغم مضامین خوب اجتماعی، خانوادگی و بومی، با نگاه تحلیلی، واقعگرا و عمیق به سراغ آنها نرفته است.در واقع این مقوله‌ها دستاویزی بوده‌اند، برای ساختن یک سریال خانوادگی که چاشنی خنده هم داشته باشد. چراکه توجه درست به فرهنگ، ادبیات، زبان، آیین‌ها، سنت‌ها و مناسبات زندگی خانوادگی و اجتماعی هموطنان کرد، نیازمند پژوهشی گسترده، پرداختی خوب، وفادارانه، تاثیرگذار و هنرمندانه است.
وی ادامه داد: اما «نون خ» سازان به سادگی وسهل انگارانه از کنارآن ها عبورکرده اند. با این حال صرفنظر از کاستی های این سریال، «نون خ» در قد و اندازه و بضاعت یک سریال متوسط تلویزیونی در سرگرم سازی و شوخی با مخاطب موفق است.
فارس
