به گزارش ایران اکونومیست، چشمه ها، درختها و سنگ ها را مادرانه در آغوش می کشد، فرقی نمی کند فصل گل دادن اردیبهشت باشد و یا باران ستاره های برفی بهمن؛ الوند زیبا و مهربان است.
آری الوند زیباست و از دریچه این زیبایی باید همدان را دید و برایش شعر سرود؛ اصلا الوند یعنی شوریدگی و شاعری.
همدانی باشی و ریشه در زیبایی های الوند که دوانده باشی، حتما شاعر می شوی و یا دوستدار شعر ... .
حتما یکی می شوی مانند «مفتون همدانی» یا «میرزاده عشقی» و یا «غمام همدانی» و حتی «عارف قزوینی» شاید هم سوخته دلی چون «باباطاهرعریان».
هیچ چیز بعید نیست؛ زیبایی های بکر و بی بدیل الوند شعر خیز است و شاعر پرور؛ شاید همین ویژگی های قله مهربانی هاست که در نخستین روزهای سرد و سوزناک زمستان الوندنشینان را به زایش الوندی دیگر در دامان مادر الوند نوید می دهد.
الوندی دیگر متولد می شود و گل می دهد و عطر و بویش مردم شهر را می شوراند و فرامی خواند. در هر نقطه ای از جغرافیای ایران که باشی خود را به میلاد خوش یمن «جایزه ادبی الوند» می رسانی تا در شبی مانند شامگاه پنجشنبه در اجتماع پرشکوه سوخته دلان الوند حاضر شوی و از لحظه لحظه این با هم بودن شاعرانه بهره ای ببری.
جمع، جمع شاعران و ادیبان همدانی و همدانی های مقیم دیگر شهرهای ایران است و «امیرشهاب رضویان» کارگردان و فیلمنامه نویس و چهره شناخته شده سینما و تلویزیون کشورمان که به همدانی بودنش می بالد، مجری و گرداننده آیین «جایزه ادبی الوند».
او به همراه مادرش «رابعه مدنی» بازیگر کهنسال سینما و تلویزیون به شوق دیدار وطن و هموطنان خود را به این جمع دوستانه رسانده اند.
رضویان با گفت و کلامی آمیخته با شوخ طبعی از آغاز تا انتهای برنامه می کوشد پیشینه ای از تاریخ ادبی غنی ایران و شعرا و ادبایش را برای حاضران یادآوری کند.
مطلع این برنامه، نقالی یکی از دختران خوش ذوق همدانی به نام «نسترن خالقی» است که صحنه هایی از دلدادگی رستم و تهمینه قهرمانان شاهنامه فردوسی را با شیرین زبانی روایت می کند.
** شعر فارسی امانتدار فرهنگ آریایی
رییس انجمن علمی نقد ادبی ایران که پیشتر رایزن فرهنگی سابق ایران در تاجیکستان هم بوده، مهمان ویژه این آیین ادیبانه است.
اثر بخشی شعر و زبان فارسی در حفظ تمدن ایران زمین و قوم آریایی محور سخنرانی «ابراهیم خدایار» است. به اعتقاد او با زبان شعر آسانتر و ظریفتر می توان با آفریدگار هستی و آفریده هایش ارتباط گرفت.
خدایار شعر را موهبت الهی و امانتداری راستین می داند که به خوبی راز و رمزهای قوم اصیل و شجاع آریایی را در سینه نهفته است.
خاتمه کلام شیوایش قطعه شعری به نام «غرور نیاکان» سروده «اسکندر ختلانی» شاعر نامدار اما نگونبخت تاجیکی است که حس غرور را در استخوانهایت جوانه می دهد و عزم و اراده ات را جمع و جور می کنی تا از این پس نیاکانت را بیشتر بخوانی و بدانی.
نوای تار و دف استاد مرادی و همسر هنرمندش بر گرما و شعف مجلس می افزاید و با هر مضرابی که بر تن زخمی تار می کشد، از دنیای هزار رنگ دروغین امروز جدایت می کند و بر بالهای کاغذی خیال به دنیای پاک و زلال دلخواهت پروازت می دهد و اوج می گیری.
** پدیده پُرکاری و بی کیفیتی گریبانگیر فرهنگ و هنر
اما از آنجا که عمر شادی کوتاه است، صحبت های «افشین شاهرودی» یکی از داوران «جایزه ادبی الوند» از اوج به فرود می کشاندت و همه حس های خوبی که اندوخته ای با چراهای او فروکش می کند و به فکر فرو می روی که چرا؟
چرا خلاقیت و نوآوری از بیشتر آثار هنری و ادبی پرگشوده و مشتی ناچیز و کم بها به نام کار و محصول فرهنگی راهی جشنواره ها و مسابقه ها می شود؟
وی از ایل و تبار شاعران و عکاسان کهنه کار ایرانی است که وقتی شعر و عکس قدیم را با آثار جوانان امروز قیاس می کند، دیگر آه از نهادش بالا نمی آید و حتما باید لیوانی آب به دستش بدهند تا گلویی تازه کند.
شاهرودی به گواه آمار و ارقامی که دارد بی تعارف از پدیده پرکاری و تولید انبوه آثار هنری و ادبی می گوید که گریبان فرهنگ و هنر کشور را گرفته و سخت می فشارد.
به گفته او بیشتر آثار ارسال شده به دبیرخانه «جایزه ادبی الوند» کم کیفیت و سطحی بوده اند و این ضعف، گزینش اثر را برای داوران دشوار کرده بود.
شاهرودی آرزو می کند «جایزه ادبی الوند» منجر به تولید شعر خوب، داستان و عکس خوب و در یک کلام خوب ترین ها بشود.
**جایزه ادبی الوند در همدان می ماند
آرزوی او «علیرضا بهرامی» را هم آرزومند می کند؛ شاعر و روزنامه نگار موفقی که آبا و اجدادش در خاک همدان خفته اند و زادگاهش را همیشه شایسته بهترین ها میداند.
بهرامی یکی از شعرهایش را برای حاضران می خواند و قافیه های شعرش همگان را به روزگار کودکی پیوند می دهد به روزهای جنگ و خون که آتش موشک و گلوله آسمان ایران را ستاره باران می کرد و او و همبازی هایش غرق این شادی دهشتناک لذت چیدن هلوهای نارس خانه پدربزرگ را مزه مزه می کردند.
او هم داور این رویداد فرهنگی بوده و صبورانه شعرهای شاعران تازه کار ایرانی را مصرع به مصرع خوانده و عادلانه قضاوت کرده تا مبادا حقی از کسی ضایع شود.
حاصل قضاوت عادلانه او و دیگر داوران «جایزه ادبی الوند» انتخاب شعرهای جوانی بلند بالا و سبزه رو از خطه تفتیده جنوب ایران است؛ «فرزاد آبادی» شعری در وصف خرمشهر از مجموعه شعرش گلچین می کند و آزادی و سرافرازی برای همه شهرهای ایران و مردمانش طلب می کند و جایزه امسال رویداد ادبی الوند را از آن خود می کند.
وی با یک بغل خاطره های به یادماندنی از الوند به شهر و دیارش باز می گردد.
مجلس از تب و تاب می افتد اما شیرینی طنزآلوده گویش همدانی، پایان سرد این محفل را گرمایی دوباره می بخشد. «مهدی شریفی امینا» شاعر سالخورده همدانی در میان همهمه کف زدن ها و شادی حاضران به روی سن خوانده می شود.
به پاس پاسداری این پیر ادیب از گویش اصیل همدانی و نگهداری واژه های محلی در گنجینه اشعارش به خوبی مورد تجلیل و قدردانی قرار می گیرد و برای چشمه لرزان طبع شعرش همه آرزوی جوشیدن پی در پی می کنند.
نخستین دوره «جایزه ادبی الوند» اینگونه به پایان رسید؛ اما به گواه ادیبان و شعرای حاضر در این جمع لطیف، هرآنچه که نام الوند زیبا را بگیرد، ماندنی می شود؛ شاید هم «جایزه ادبی الوند» سرآغاز رویش و زایش رویدادهای فرهنگی و هنری دیگری در دامان مهربان الوند باشد.
