به گزارش ایران اکونومیست، کلاس های دارویی موردنظر «سولفونیلوراز» و «انسولین بازال» (انسولین پایه) هستند. سولفونیلوراز موجب ترشح انسولین بیشتر توسط بدن می شود. به صورت خوراکی مصرف شده و از دهه ۱۹۵۰ استفاده می شوند. انسولین بازال به صورت تزریقی بوده و به تدریج در طول روز در بدن پخش می شوند.
در حال حاضر افراد مبتلا به دیابت، متفورمین مصرف می کنند، و اگر نیاز به درمان دوم داشته باشند به آنها عمدتاً انسولین پایه یا سولفونیلوراز داده می شود. اما یافته های مطالعاتی این شیوه را زیر سوال می برد.
دکتر «متیو او براین»، سرپرست تیم تحقیق از دانشگاه فینبرگ شیکاگو، در این باره می گوید: «افرادی که مصرف سولفونیلوراز و انسولین بازال را آغاز کرده بودند، با ریسک بالا بروز بیماری قلبی-عروقی روبرو هستند. اما اگر داروهای جدید ریسک بیماری قلبی-عروقی را کاهش دهد، اولین گام در راستای درمان دیابت نوع۲ برداشته شده است.»
در این مطالعه، وضعیت بیش از ۱۳۰ هزار فرد بزرگسال مبتلا به دیابت نوع۲ که شروع به درمان با دومین داروی ضددیابت کرده بودند، بررسی شد. شرکت کنندگان در رده سنی ۴۵ تا ۶۴ سال بوده و به طورمیانگین ۱.۳ سال تحت نظر بودند.
محققان دریافتند درمان با گروه دارویی موسوم به بازدارنده های DPP-۴ (Januvia، Tradjenta، Onglyza)، بازدارنده های SGLT-۲ (Invokana، Farxiga، Jardiance)، آگونیست های GLP-۱ (Byetta, Trulicity, Victoza) همگی با کاهش تقریبا ۲۰ درصدی ریسک عوارضی نظیر بیماری قلبی و سکته مرتبط بودند.
آنها دریافتند سولفونیلوراز ریسک این عوارض را تا ۳۶ درصد افزایش می دهد، درحالیکه انسولین بازل ریسک بیماری قلبی و سکته را حدودا دو برابر افزایش می دهد.
