شناگاه های سالم با رنگ آبی

تاریخ نشان می دهد پیشینه شنا به عنوان ورزش در ایران زیاد دور نیست اما مدتی است مردم شهرهای بزرگ برای رساندن خود به سواحل شمالی کشور و برای به اصلاح سینه ای به آب زدن، از هیچ وقت و زمانی نمی گذرند و همین هجوم جمعیت به سواحل مشکلاتی مانند بروز انواع آلودگی ها را ایجاد کرده است.
چند سالی است شاهد برپایی مکان هایی به عنوان شناگاه در دریای خزر هستیم که فلسفه آن ایجاد فضایی امن و تمیز برای گردشگران و شناگران بود اما اکنون برعکس آن است و حتی گاهی آلودگی در برخی شناگاه ها به حدی افزایش می یابد که شنا کردن در آنها ممنوع می شود.
مردم ایران از دیرباز با آب و شنا کردن مانوس بودند، شواهد نشان می دهد در قدیم، مکان هایی به نام ' چال حوض' که شبیه استخر سرپوشیده بود در حمام ها می ساختند، این چال حوض ها، که حداکثر از 10 متر تجاوز نمی کرد، برای شنا کردن و آب بازی بود.
در اطراف چال حوض ها، سکوهایی به ارتفاع 2 یا 3 متر وجود داشت که از بالای آن به درون آب می پریدند و عملیاتی مانند پشتک و وارو انجام می دادند، روشنایی چال حوض ها از سوراخ کوچکی که در سقف بود، تامین می شد.
در این گونه آبگیرهای غیر بهداشتی، هیچ گونه مقرراتی وجود نداشت و هر کس می توانست قبل از استحمام یا پس از آن وارد چال حوض شود و به آب بازی و شنا که به معنای واقعی هم شنا نبود بپردازد.
تا سال 1314 در سراسر ایران حتی یک استخر شنا هم نبود و فقط در اردوگاه نظامی اقدسیه تهران یک استخر برای آموزش شنا به دانشجویان دانشکده افسری ساخته بودند. در سال 1314، استخر دیگری در باغ فردوس شمیران احداث شد که به وزارت فرهنگ تعلق داشت، نخستین استخری که برای استفاده ورزشکاران و تعلیم اصول جدید شنا به آنها به وجود آمد، در سال 1314در منظریه تهران بود و پایه های ورزش شنای نوین در ایران از همان استخر منظریه گذاشته شد.
اما با افزایش جمعیت و یک سری عوامل، بسیاری از مردم دوست دارند از فضای باز مانند دریا برای شنا استفاده کنند که بر این اساس شناگاه ها در شمال کشور شکل گرفت و اکنون بیش از 80 شناگاه در استان های شمالی کشور وجود دارد.
به گفته مدیرکل آلودگی دریایی سازمان حفاظت محیط زیست، بررسی ها نشان داده است از 45 شناگاه در استان مازندران 15 شناگاه آلوده، از 21 شناگاه در استان گیلان 10 و 3 شناگاه در استان گلستان 2 شناگاه آلوده است، البته این اطلاعات بر اساس گزارش های سال 94 است و قطعا این آمار با جمع بندی نتایج پایش های سال 95 تغییر خواهد کرد.
ضیاء الدین الماسی گفت: در راستای رسیدن به شناگاه های سالم، ضوابط محیط زیستی شناگاه ها توسط سازمان حفاظت محیط زیست تهیه و برای اجرا به وزارت کشور و ادارات کل محیط زیست استان ها ابلاغ شده است.
وی افزود: در این ضوابط وظایف دستگاه های مختلف برای اجرا تعیین شده است، به عنوان مثال سازمان حفاظت محیط زیست موظف شده تا شناگاه ها را پایش و موارد آلوده را با نصب پرچم مشخص کند.
الماسی اظهار کرد: بر اساس این ضوابط دو رنگ آبی و زرد برای دو پرچم در نظر گرفته شده است که نصب پرچم آبی نشانه سالم بودن و زرد نشانه آلوده بودن شناگاه است که این وظیفه سازمان حفاظت محیط زیست است.
وی افزود: همچنین در این ضوابط یک سری اقدامات برای کاهش بار آلودگی شناگاه ها در نظر گرفته شده است که جزو وظایف شهرداری ها و فرمانداری ها است مانند ایجاد سرویس های بهداشتی دور از محل شناگاه ها، دور کردن حیواناتی مانند اسب که برای سواری گردشگران در سواحل حرکت می کنند، تعیین مکانی برای دپوی زباله به دور از شناگاه ها برخی از این وظایف است.
الماسی گفت: ادارات کل محیط زیست استان های ساحلی کشور باید با نظارت سازمان محیط زیست کار پایش و پرچم گذاری را انجام دهند.
وی تاکید کرد: البته باید به یک موضوع توجه کرد و آن اینکه وضعیت آب دریا همواره در حال تغییر است و ثابت نیست بنابراین شناگاه هایی که مثلا سال گذشته آلوده بودند ممکن است امسال سالم باشند مگر شناگاه هایی که در محل درستی قرار نگرفته اند ، مثلا در مصب رودخانه به دریا واقع شده باشند که این امر موجب می شود همیشه آلودگی از طریق رودخانه وارد دریا و شناگاه ها شود.
الماسی درباره نحوه پرچم گذاری شناگاه ها گفت: اگر دو ماه متوالی یا چند ماه پراکنده نمونه گیری ها نشان دهد که یک شناگاه آلوده است در آن مکان پرچم نصب می شود، اینطور نیست که با اعلام نتیجه اولین نمونه گیری تصمیم گیری شود.
وی با تاکید بر جابجایی محل شناگاه های آلوده افزود: یکی از ضوابط زیست محیطی شناگاه ها که جزو وظایف وزارت کشور است جابجایی شناگاه هایی است که محل های آلوده و با نزدیک به مصب رودخانه ها یا فاضلاب قرار دارند.