دشواری‌های بازیگری قابل بیان نیست

 سهیلا گلستانی‌ زاده تهران در سال 1359 و تحصیلات او در زمینه کارشناس تئاتر گرایش طراحی صحنه است وی بازیگری و کارگردانی و نویسندگی را در سینما و تلویزیون تجربه کرده و می‌توان گفت یکی از بی‌حاشیه‌ترین هنرمندان این عرصه به حساب می‌آید. 

 

گلستانی این روزها فیلم «دو» را روی پرده سینماهای هنر و تجربه دارد فیلمی که اخیراً جایزه هیأت داوران جشنواره ایرلند را به دست آورده و توانسته نظر منتقدان این کشور را به خود جلب کند. 

 

در فیلم «دو» که به نویسندگی و کارگردانی سهیلا گلستانی و تهیه‌کنندگی پرویز پرستویی، مهتاب نصیرپور، سوگل خلق، محمد ربانی، مهرانه مهین‌ترابی، محمدعلی سجادی و صابر ابر و... نقش‌آفرینی می‌کنند. 

 

ما به سراغ این بازیگر و کارگردان رفتیم و سؤالاتی در زمینه سینما را از او پرسیدیم که در گزارش می‌خوانید. 

 

فیلمنامه «دو» با نگاهی به یک داستان کوتاه نوشته شده و رسوبی بود از حال و هوایی که آن داستان برای من ایجاد می‌کرد اما علت اینکه چرا بین دیگر کارها سراغ این موضوع رفتم این بود که احساس کردم بخشی از دغدغه‌های جامعه امروزی که در آن زندگی می‌کنم در این داستان نهفته است بنابراین من را ترغیب کرد تا به آن بپردازم. 

 

ما به ازای داستان این فیلم را به صورت فراوان در جامعه می‌بینیم چون در آن خصوصیات دورافتاده آدم‌ها و فقدان و همزیستی که تم‌هاس اصلی فیلمنامه هستند در آن وجود دارد. 

 

بازیگری دشواری‌های فراوانی دارد که ممکن است قابل بیان نباشد اما در شکل کارگردانی گونه‌ای از مسئولیت وجود دارد که طبیعتاً در هیچ‌کدام از سمت‌های دیگر فیلمسازی نیست و آن مدیریتی است که باید در کنار کارتان انجام بدهید و بسیار سنگین و دشوار است. 

 

این یک کمک دوطرفه متقابل بود چون آنها نیز به راحتی و به گونه‌ای کاملاً حرفه‌ای خودشان را در اختیار من قرار می‌دادند اما اینکه چقدر لذت بردم و دغدغه‌ من بود می‌توانم بگویم که کاملاً یکی از دغدغه‌های اصلی و بسیار جذاب در عین دشواری‌های موجود در آن برای من بود و زمان بسیار زیادی را برایش صرف می‌کردیم. 

 

بله حتماً فارغ از کیفیت کلی فیلم اعتقاد دارم بازی‌هایی که در آن از بازیگران باسابقه می‌بینید متفاوت و قابل تأمل است و همان طور که اشاره کردم زمان زیادی را برای رسیدن به اهداف دلخواه در این زمینه صرف کردیم. 

 

ما از ایده‌ها بسیار استقبال می‌کردیم اما شکل و استراتژی این فیلم به گونه‌ای بود که بداهه به معنای متداول یا گونه‌های دیگر فیلم‌هیا سینمایی را چندان نمی‌پذیرفت می‌توانم بگویم بسیار و نزدیک به فیلمنامه و یا حتی منطبق بر  آن پیش رفتیم و در کل عمده کارهایی که قرار بود به عنوان تغییر اتفاق بیفتد در مرحله پیش تولید آن هم در مورد تمامی عوامل انجام شد به عنوان نمونه پررنگ این موضوع تعاملی بود که با گروه صحنه و لباس داشتیم. 

 

به نظرم این طبقه‌بندی در هنگام ساخت اشتباه است اصلاً زمانی که فیلمساز قصد ساخت اثری می‌کند نمی‌داند برای چه بخشی از چه اکرانی می‌سازد اما می‌تواند بگوید که فیلمش با چه دیدگاهی و احتمالاً برای عمده چه سلیقه‌ای جالب باشد خود من زمانی که "دو" را می‌ساختم به این فکر نکردم در چه گونه‌ای از اکران قرار است دیده شود در کل فکر می‌‌کنم با توجه به شکل و شمایل فیلم بخش هنر و تجربه بستر مناسب‌تری برای اکران آن باشد. 

 

خیر، این کار قرار بود اکران آزاد داشته باشد اما پخش‌کننده و تهیه‌کننده با این رویکرد که فیلم "دو" جزو آن دسته فیلم‌هایی به حساب می‌آید که اگر تماشاگر با یک پیش زمینه تفکر و میل به تفکر وارد سالن شود می‌تواند با فیلم ارتباط برقرار کند و بنا به شرایطی که خوشبختانه هنر و تجربه تجاربی را در ورودش به سینما کسب کرده به این نتیجه رسیدند که با اکران در این بخش بازدهی بهتر و بیشتری داشته باشد. 

 

بله، همیشه پیگیر فیلم‌های آن هستم.  

 

واقعیت اینجاست فکر می‌کنم صلاحیت این که فکر کنم چه زمانی و یا دیرتر و زودتر باید شروع به فعالیت‌ می‌کرده را ندارم اما به شخصه فیلم‌‌های این بخش را به طور جدی دنبال می‌کنم چون اغلب آنها به من نوید یک تفکر و نگاه جدید را می‌دهند و فارغ از اینکه چقدر ممکن است معایب و کاستی‌هایی داشته باشد که قاعدتاً شامل هر فیلمی خواهد شد بستری را برای تعمق و تفکر و گونه دیگری دیدن را برای تماشاچی فراهم می‌کند که استقبال می‌کنم و با وجود اینکه اوایل به عنوان مخاطب چندان به این رویه خوش بین نبودم اما خوشبختانه جزو معدود فعالیت‌های  هنری است که در حال باز کردن فضا برای فعالیت‌های  مستمر و هدفمند است. 

 

کار جذابی برای بازیگری که به عنوان دغدغه بتوانم به آن بپردازم پیش نیامده اما این روزها بیشتر زمانم را صرف نگارش فیلمنامه می‌کنم و در کنارش اکران «دو» در جشنواره‌های مختلف خارجی را در دستور کار داریم.