به گزارش خبرنگار مهر، محمد(ص) در هنگامه‌ای از زمان که انسانیت در تاریکی فرو رفته بود از سوی پروردگارش به سوی خلق فرو فرستاده شد. او که بهترین خلق خدا و کامل کننده پیامبران پیشین بود، همچون نوری در تاریکی، منادی وحدت و نجات دهنده انسانیت شد.
او بود که الفبای برادری را به انسا ن ها یاد داد و در مقابل تعصب بی حد و مرز قوم عرب با قدرت ایستاد و ناجی دخترکان بی گناه شد و در آن هجوم جهل و خرافه و کفر که از هر سو انسانیت را درمی نوردید، بانگ راستی و درستی و یکتاپرستی را طنین انداز کرد.
به کودکان عشق می ورزید و یتیمان را در آغوش می کشید. او نهایت همه خوبی ها و هر چه خوبی در عالم بود آغازی در برابر لطف بی اندازه اش.
محمد(ص) برگزیده خدا بود و پیامبر مهربانی و رحمت
برگزیده خدا بود و پیامبر مهربانی و رحمت. آن قدر در نزد خدایش مقام داشت که پروردگار عالم در وصفش فرمود:"لولاک لما خلقت الافلاک"، اگر تو نبودی هرگز افلاک را خلق نمی کردم.
و در هنگامه ای دیگر و در حالی که 23 سال بر هدایت امتش رنج برد، به سوی پروردگارش عروج کرد و با رفتنش گویی جان جهان از پیکر هستی جدا شد.
چشم علی(ع) اشکبار شد و قلب زهرا(س) دل خون. آسمان گریان شد و طوفان غم، پیکر زمین را درنوردید. چراغ مدینه خاموش شد و پیامبر مهربانی و رحمت از میان امت رخت بربست.
انگار داغ دل عاشقان در روز 28 صفر پایانی ندارد
اما گویی داغ زخم های دل عاشقان رسول الله و آل رسول (ص) در روز 28 صفر پایانی ندارد و آخرین روزهای ماه صفر سالیان بعد، واقعه ای آن چنان جگرسوز را به خود می بیند که گویی رحلت رسول الله (ص) را به یاد می آورد.
هیچ‌کس نمی داند، در روز سخت وداع با کریم ال بیت (ع)، طشت چگونه تاب آورد پاره پاره های جگر مجتبی را یک جا در خود ببیند و دم نیاورد اما خوب می شود فهمید که بی شک وقتی امام حسن (ع) طشت را از خون جگرش سیراب می کرد، خود را هم از خون دل چند ساله اش خالی کرد.
او انتهای همه صبرها بود
او انتهای همه صبرها بود آن چنان که صبر در برابرش به زانو افتاد و کرمش آن چنان عالم گیر، که هم خورشید و هم ماه از او نور می گرفت و عالمی بر گرد سفره کرمش روزی می خورد.
به راستی که روا نبود که نامردان روزگار، بعد از مرگ دردانه رسول الله (ص)، تابوت مجتبی را آماج تیرهای عداوت خود کنند و داغ دل شیعه را در آن سوگ عظیم، سنگین تر.
