وقتی بدن زخم‌های قدیمی را دوباره می‌نویسد/ از درد تا خرد

چرا سیستم عصبی شما مدام چیزی را انتخاب می کند که دردناک است

از زخم تا خرد، این همان کاری است که سیستم عصبی انجام می دهد.

سیستم عصبی همه چیزهایی را که برای شما رخ می دهد به خاطر می سپارد.

ما فقط آنچه خوشایند است را تکرار نمی کنیم، بلکه آنچه آشناست را نیز بازتولید می کنیم.

الگوهای قدیمی تلاش بدن برای پایان دادن به داستانی ناتمام هستند، اما سیستم عصبی قابلیت بازسیم کشی دارد.

ما در طول زندگی فقط خاطرات شناختی را حمل نمی کنیم، بلکه اثرات عصبی را نیز با خود داریم؛ رشته های انرژیِ بقا، اشتیاق و درد آشنای کودکی در بدن ما حک شده اند. برای درمان این ها باید به زیر سطح بروید—به جایی که آنچه رخ داده هنوز بی صدا شکل دهنده اکنون است. این فرایند شامل یادگیری زبان سیستم عصبی خود، درک علت واکنش هایش و بازسیم کشی آرام الگوها از زخم به خرد است.

وقتی در محیطی رشد می کنید که عشق، امنیت یا تعلق ناسالم یا ناپایدار است، سیستم عصبی شما یاد می گیرد در وضعیت بی ثباتی به تعادل برسد. سیستم عصبی حول آنچه می شناسد سیم کشی می شود، نه الزاماً آنچه خوشایند است.

اگر طرد، بی ثباتی یا بی توجهی بخشی از داستان اولیه شما بوده، سیستم عصبی همان ریتم را به خاطر سپرده است. در این حالت، بدن یاد می گیرد چگونه در برابر رویدادها آماده شود، سازگار گردد و بازیابی کند. بعدها، وقتی آرامش یا ثبات فرا می رسد، بدن می تواند آن را بیگانه یا حتی ناامن تعبیر کند، زیرا با نقشه بقا ی درونی شما همخوانی ندارد.

به همین دلیل، اغلب ناخودآگاه جذب افراد و موقعیت هایی می شویم که پژواک همان زخم های قدیمی اند. دلیلش این است که در عمق، سیستم عصبی در تلاش است داستان ناتمام را کامل کند؛ امیدوار است این بار عشق بماند، مراقبت به موقع برسد یا ارزشمندی ما ثابت شود.

حتی پس از پایان خطر، سیستم عصبی به طور خودکار سیستم عاملش را به روز نمی کند. زنگ های هشدار عمیق در بدن همچنان به دنبال طرد، خیانت یا ترک می گردند و گذشته را در زمان حال بازپخش می کنند.

از نظر هورمونی و بیوشیمیایی نیز فرایندی رخ می دهد. فراز و نشیب روابط آشنا می تواند ترکیبی قدرتمند از کورتیزول، آدرنالین و دوپامین ایجاد کند که شیمی پیوندهای اولیه را دوباره فعال می سازد. آن جرقه ای که گاهی عشق می نامیم، در واقع روشن شدن همان الگوی قدیمی توسط سیستم عصبی است.

سیستم عصبی می تواند از طریق نوراپلاستیسیتی (توانایی مغز برای تغییر و یادگیری مسیرهای جدید) راه های تازه ای بیاموزد. به جای گیر افتادن در اثرات شکل گرفته از کودکی یا تروما، بدن می تواند امنیت، اعتماد و آرامش را یاد بگیرد.

- درمان های مبتنی بر بدن مانند تجربه گرایی جسمانی، روان درمانی سنسوریموتور، درمان های کمکی با روان گردان ها یا EMDR می توانند به تنظیم بخش هایی کمک کنند که فراتر از کلمات هستند.

- روابط امن با افراد پایدار، مهربان و همدل، اثبات زنده ای است که اتصال لزوماً دردناک نیست.

- آگاهی ذهن آگاهانه به شما کمک می کند پیش از بازگشت به واکنش های قدیمی، احساسات و تکانه ها را مشاهده کنید.

- نام گذاری الگوها به بزرگسال درون شما اجازه می دهد وارد شود: آه، این همان داستان قدیمی است.

تحقیقات نشان می دهد رویکردی یکپارچه—ترکیب آگاهی بدنی، امنیت رابطه ای و ذهن آگاهی—می تواند تغییرات عمیق در تنظیم سیستم عصبی و تاب آوری هیجانی ایجاد کند.

تمرینی برای بازسیم کشی سیستم عصبی این است که وقتی به سمت درد آشنا کشیده می شوید، مکث کنید. از بدن خود بپرسید: چه چیزی در این حس آشناست؟ به جای قضاوت، کنجکاو شوید. همین آگاهی آغاز بازنویسی الگوست.

مسیر از زخم تا خرد خطی نیست. برخی روزها سیستم شما دوباره به قدیم بازمی گردد. این شکست نیست—وفاداری به چیزی است که زمانی شما را زنده نگه داشت. هر بار که متوجه می شوید، نفس می کشید یا انتخابی تازه می کنید، به بدن نشان می دهید که امنیت می تواند بدون طوفان وجود داشته باشد.

نوراپلاستیسیتی توانایی مغز برای بازسیم کشی بر اساس تجربه، تمرین و احساس است. می توانید آن را مانند بازنویسی DNA هیجانی خود تصور کنید. تجربه های درمانی می توانند اتصالات مغز را به روز کنند، مسیرهای جدید بسازند و مسیرهای قدیمی را هرس کنند. در طول زمان، این راه های تازه نقشه بدن شما برای امنیت، ارتباط و زندگی ای می شوند که دیگر تحت سلطه کدهای بقا ی قدیمی نیست.