به گزارش ایران اکونومیست به نقل از خبرگزاری شعر ایران-تارنا: در تاریخ مطبوعات و ادبیات ایران، چهرههایی بودهاند که در دو جبههی اندیشه و اطلاعرسانی فعالیت داشتهاند، شاعرانی که علاوه بر سرایش اشعار ماندگار، در عرصه روزنامهنگاری و خبرنگاری نیز نقشآفرینی کردهاند.
از جمله این چهرهها میتوان به میرزاده عشقی اشاره کرد؛ شاعری انقلابی و پیشرو که با روزنامهی قرن بیستم، نوشتارهای سیاسی و اجتماعی خود را منتشر میکرد. او از شعر بهعنوان ابزار مبارزه اجتماعی بهره میبرد.
ملکالشعرای بهار نیز یکی از ارکان شعر فارسی و از فعالان مطبوعاتی دوران مشروطه بود که در نشریاتی مانند نوبهار فعالیت داشت و از طریق نوشتارهایش به گسترش اندیشه مشروطهخواهی یاری رساند.
در دورههای بعد، سیمین بهبهانی، بانوی غزل ایران، در کنار سرایش اشعار تاثیرگذار، در مطبوعاتی چون زن روز و اطلاعات به نگارش مقالات اجتماعی و فرهنگی میپرداخت و دغدغههای انسانی خود را با مخاطبان به اشتراک میگذاشت.
احمد شاملو نیز نهتنها در شعر و ترجمه تأثیرگذار بود، بلکه با سردبیری مجلهی کتاب هفته و سایر نشریات فرهنگی، نقش مهمی در آشنایی نسل جوان با ادبیات و فرهنگ معاصر ایفا کرد.
از دیگر چهرههای شاخص میتوان به منوچهر آتشی، شاعر جنوب ایران، اشاره کرد که سالها در مطبوعات، بهویژه در حوزه نقد ادبی و اجتماعی فعال بود. او در نشریاتی چون کیهان فرهنگی و کتاب جمعه حضوری مؤثر داشت و آثارش آمیزهای از شعر، تحلیل و روزنامهنگاری اجتماعی بودند.
همچنین محمدعلی بهمنی، شاعر نامآشنای غزل معاصر، نیز سابقهای طولانی در فعالیتهای مطبوعاتی دارد. او نهتنها به عنوان شاعر، بلکه به عنوان خبرنگار، ویراستار و کارشناس فرهنگی، در نشریات مختلف کشور فعالیت کرده و در پیوند دادن شعر با دغدغههای روز جامعه، نقشی مؤثر داشته است.
این پیوند میان ادبیات و روزنامهنگاری، نشاندهنده تعهد اجتماعی شاعران ایرانی در طول دهههاست. شاعرانی که قلمشان فقط در خدمت زیبایی نبود، بلکه صدای مردم، نقاد زمانه و مشعلدار آگاهی بودند.