اتاق درمان پناهگاهی برای رهایی یا دامی برای افکار زرد

به گزارش ایران اکونومیست؛ در دنیای پرهیاهوی امروز، جایی که فضای مجازی به میدان جنگی برای روان انسان‌ها تبدیل شده است، اتاق درمان باید به عنوان یک پناهگاه امن عمل کند. اما آیا این اتاق می‌تواند یار آدم‌ها باشد یا تنها باری بر دوش آن‌ها؟


در دل هر انسانی، داستانی نهفته است؛ داستانی که گاه در سایه‌های تاریک زندگی گم می‌شود. اتاق درمان، این فضای مقدس، باید مانند باغی سرسبز باشد که در آن روح خسته و درمانده بتواند نفس بکشد و دوباره شکوفا شود. اما متأسفانه، در دنیای امروز، این باغ به دامی تبدیل شده است که برخی از روانشناسان زرد در فضای مجازی آن را پر از گل‌های مصنوعی کرده‌اند.

وقتی فردی به ما مراجعه می‌کند، او را در حالتی می‌بینیم که مانند یک پرنده‌ی زخمی در قفس است. او نیاز به یک جراحی درونی دارد، اما این جراحی نیازمند فضایی امن و سالم است. در حالی که مشاوره‌های سطحی و انگیزشی ممکن است لحظاتی از آرامش را فراهم کنند، اما نمی‌توانند ریشه‌های عمیق مشکلات را شناسایی کنند. این روانشناسان زرد، مانند برگی زرد و پژمرده، تنها درد را پوشش می‌دهند و به عمق آن نمی‌پردازند.

در اتاق درمان، ما به جای نصیحت و قضاوت، سطوح احساس فرد را پایش می‌کنیم. ما باید یاد بگیریم که فردا کنارت نیستیم، اما ابزارهای خودمراقبتی را به او آموزش دهیم تا بتواند از بیابان‌های تاریک عبور کند. روانشناسی باید مانند یک برگ سبز و زنده باشد، نه مانند برگ زردی که نشان از بیماری دارد.

در این مسیر، ما باید مشکلات را ببینیم و به‌طور اساسی به آن‌ها بپردازیم. چرا که نبودن دلیل بر ندیدن نیست. اتاق درمان باید مکانی باشد که در آن، هر فرد بتواند با خود واقعی‌اش آشتی کند و دوباره زندگی را با رنگ‌های واقعی‌اش تجربه کند. بیایید با هم این باغ سرسبز را حفظ کنیم و اجازه ندهیم که فضای مجازی، زندگی‌هایمان را بر باد دهد.

در این راستا سمیناری که اردیبهشتت امسال برگزار شد؛ آقای دکتر جعفرزاده متخصص روانشناسی، چنین اظهار داشت: