به گزارش ایران اکونومیست، این روزها انتقاد از تیم ملی به بالاترین حد خود رسیده و بخش زیادی از رسانه‌ها و کارشناسان، علیه امیر قلعه‌نویی و همکارانش جبهه گرفته‌اند. نقد اصلی هم برمی‌گردد به نیمه‌های دوم بازی‌های تیم ملی؛ به خصوص مقابل کره‌شمالی و قرقیزستان. دیدارهایی که ایران در نیمه دوم ۲ گل دریافت کرد و تا آستانه تساوی پیش رفت اما در نهایت مقابل رقبای خود به برتری رسید.
می‌خواهیم بررسی کنیم که آیا نقد وارده به تیم ملی، منصفانه است یا نه؟ آیا این نقدها مغرضانه است یا اینکه عده‌ای از سر دلسوزی باب انتقاد را باز کرده و سعی در راهنمایی امیر قلعه‌نویی و ذکر ایرادها هستند؟ درباره مغرضانه یا دلسوزانه بودنِ این نقدها نمی‌توان نظر قاطعی داد اما می‌توانیم پیرامون تیم ملی و ایرادهایی که به زعم کارشناسان وجود دارد، بحث کنیم و بررسی‌هایی انجام بدهیم.
تیم ملی مقابل کره‌شمالی و قرقیزستان، در نیمه دوم ۲ بار دروازه‌اش باز شد. این، یک ایراد اساسی است که برمی‌گردد به سیاست کادر فنی. شاید این بحث، کمی کلیشه‌ای باشد اما در تمام دنیا تیم‌های هجومی تاوان می‌دهند و جریمه می‌شوند. نمونه‌اش را می‌توان در گل‌های خورده‌ی حتی باشگاه‌های بزرگ در لیگ‌های معتبر به وضوح مشاهده کرد. همین چند روز قبل و در لیگ برتر انگلیس، آرسنال توانست ۵ گل به وستهام بزند. شاگردان آرتتا یک بازی هجومی انجام دادند و البته با ۲ گل هم جریمه شدند. پس نتیجه نهایی این بود: ۵ بر ۲ به سود آرسنال.
در میان مربیان بزرگ فوتبال جهان، پپ گواردیولا یک نمونه شاخص است. با اینکه منچسترسیتی از اوج فاصله گرفته اما همچنان عده‌ای معتقدند که گواردیولا با اختلاف، بهترین مربی دنیای فوتبال است. سیتی اما در ۱۳ بازی این فصل، ۱۹ گل دریافت کرده است. در مقابل، شاگردان پپ ۲۲ گل هم به ثمر رسانده‌اند. تاوان ارائه فوتبال هجومی، همین است که می‌بینید. گل‌های زده‌ی فراوان و البته باز شدن دروازه. آرسنال هم چنین شرایطی را تجربه می‌کند؛ شاگردان آرتتا در ۱۳ بازی ۱۴ گل خورده‌اند اما ۲۶ بار هم دروازه رقبا را باز کرده‌اند.
جدول لیگ برتر انگلیس در پایان هفته سیزدهم. ۱۹ گل خورده در کنار نام منچسترسیتی به چشم می‌خورد و دروازه آرسنال نیز ۱۴ بار باز شده است.
تیم ملی ایران از زمانی که امیر قلعه‌نویی برای مقطع دوم روی نیمکت نشسته، به تیمی هجومی تبدیل شده. این تعاریفی که کادر فنی درباره فوتبال هجومی و رو به جلو ارائه می‌دهند، کاملاً صحیح است. فقط کافی است سری به تعداد بازی‌ها و البته گل‌هایی که تیم ملی با امیر قلعه‌نویی به ثمر رسانده، بزنیم و آمار را بررسی کنیم.
ایران یک - روسیه یک، بازی تدارکاتی
ایران ۲ - کنیا یک، بازی تدارکاتی
ایران ۶ - افغانستان یک، تورنمنت کافا
ایران ۵ - قرقیزستان یک، تورنمنت کافا
ایران صفر - اردن صفر، بازی تدارکاتی
ایران یک - ازبکستان صفر، تورنمنت کافا
ایران یک - بلغارستان صفر، بازی تدارکاتی
ایران ۴ - آنگولا صفر، بازی تدارکاتی
ایران ۳ - اردن یک، بازی تدارکاتی
ایران ۴ - قطر صفر، بازی تدارکاتی
ایران ۴ - هنگ‌کنگ صفر، مقدماتی جام جهانی
ازبکستان ۲ - ایران ۲، مقدماتی جام جهانی
ایران ۲ - بورکینافاسو یک، بازی تدارکاتی
ایران ۵ - اندونزی صفر، بازی تدارکاتی
ایران ۴ - فلسطین یک، جام ملت‌های آسیا
ایران یک - هنگ‌کنگ صفر، جام ملت‌های آسیا
ایران ۲ - امارات یک، جام ملت‌های آسیا
ایران یک - سوریه یک، جام ملت‌های آسیا
ایران ۲ - ژاپن یک، جام ملت‌های آسیا
ایران ۲ - قطر ۳، جام ملت‌های آسیا
ایران ۵ - ترکمنستان صفر، مقدماتی جام جهانی
ایران یک - ترکمنستان صفر، مقدماتی جام جهانی
ایران ۴ - هنگ‌کنگ ۲، مقدماتی جام جهانی
ایران صفر - ازبکستان صفر، مقدماتی جام جهانی
ایران یک - قرقیزستان صفر، مقدماتی جام جهانی
ایران یک - امارات صفر، مقدماتی جام جهانی
ایران ۳- کره‌شمالی ۲ ، مقدماتی جام جهانی
ایران ۳- قرقیزستان ۲ ، مقدماتی جام جهانی
ایران با توجه به آمار، ۲۸ بار تحت هدایت امیر قلعه‌نویی ( در مقطع دوم حضور او ) به میدان رفته، ۲۲ برد به دست آورده، ۵ تساوی در کارنامه‌اش به ثبت رسیده و یک شکست نیز متحمل شده. ایران با امیر قلعه‌نویی، ۷۰ گل زده و ۲۱ بار دروازه‌اش باز شده. آمار به وضوح نشان می‌دهد که سبک بازی تیم ملی تغییر کرده و این اتفاق فقط در حد حرف نبوده است. ایران از تیم دفاعی کارلوس کی‌روش، به تیمی هجومی تبدیل شده که محافظت از دروازه، تنها و یگانه هدفش نیست.
در دروان مربیگری کارلوس کی‌روش، همیشه به تیم ملی این ایراد وارد بود که چرا تنها تاکتیک‌اش، دفاع و ضدحمله است. در محفلی خودمانی، این سوال را از کی‌روش پرسیدیم و او جواب قانع‌کننده‌ای داد: «سال‌ها روی این سبک از بازی تیم ملی کار کرده‌ام. با ابزاری که در اختیار دارم، این روش بهترین راهکار برای کسب موفقیت است. اگر بخواهم روی پلن دوم و بازی هجومی کار کنم، همه کاشته‌هایم بر باد می‌رود. به همین دلیل زمان و ابزار ندارم که بخواهم برنامه دیگری برای تیم ملی در نظر بگیرم.»
حرف‌های کی‌روش راضی‌کننده بود. او می‌گفت با توجه به ابزار موجود، سیستم دفاع و ضد حمله را انتخاب کرده و در این مسیر، هدفش ابتدا گل نخوردن و بعد گل زدن است. حالا امیر قلعه‌نویی تلاش کرده تا تیمش فوتبالی هجومی و تماشاگرپسند ارائه بدهد. فوتبالی که تماشای آن به دل بنشیند و برای عامه لذتبخش باشد. او به این هدف خود رسیده اما باز هم نقدهایی به سبک بازی و تعداد گل‌های خورده تیم ملی وارد است.
اینکه چرا به یک‌باره شیرازه تیم ملی از هم می‌پاشد، پرسش و انتقاد ما هم هست اما در تعداد گل‌های خورده، منصفانه نیست که کادر فنی تیم ملی را تا این حد زیر سوال ببریم. ماجرای سبک‌های مختلف در بازی فوتبال، شبیه به بازیکنی است که انتظار داریم هم سرزن باشد، هم شوت‌های وحشتناکی بزند، هم خوب دفاع کند و هم به بهترین شکل ممکن گل بزند و البته در دوندگی هم بی‌نظیر باشد. آیا بازیکنی با چنین خصوصیاتی در فوتبال جهان سراغ داریم؟ نه. تیم ملی ایران بلکه هیچ تیمی در جهان فوتبال هم نمی‌تواند تمام خصوصیات برتر را کنار هم داشته باشد. هم هجومی بازی کند و هم دروازه‌اش را بسته نگه دارد.
امیر قلعه‌نویی جزء مربیانی است که میل به بازی هجومی دارد و گاهاً دیده‌ایم که با یک گل یا دو گل هم راضی نمی‌شود. فوتبال تهاجمی اما تاوان دارد؛ شما جریمه می‌شوید، وقتی که با تمام قوا حمله می‌کنید. اگر می‌خواهیم کمتر گل بخوریم، باید به سبک کارلوس کی‌روش برگردیم. همان سبکی که کم منتقد نداشت و کم نقد به آن وارد نشد. قطعاً ارائه فوتبال هجومی باب میل فوتبال‌دوستان ایرانی است. سبکی که الان در تیم ملی پیاده می‌شود و در صورت بر طرف شدن برخی ایردها می‌تواند موفقیت‌های جدیدی را رقم بزند. فقط می‌ماند انتقادها که امیدواریم منصفانه باشد و از سر دلسوزی.
