تعداد کشورهای جهان به طور دقیق همیشه سوال خیلی از افراد بوده است؛ اما برای پاسخ به این سوال اگر کشورهای مستقل را در نظر بگیریم، می توان گفت در جهان ۲۰۵ کشور داریم که اغلب آنان دارای ریشه های کهن و تاریخی تمدن نیستند و طی قرن های اخیر ایجاد شده اند.
این کشورها به سبب نداشتن پشتوانه ای غنی از تاریخ و فرهنگ برای اصالت بخشیدن به هویت سرزمین شان گاهی حتی اقدام به هجو تاریخ کرده و با انواع و اقسام ترفندهای اقدام به جعل و هویت سازی می کنند که نمونه های آن حتی در خاورمیانه که مهد تمدن بشری است هم دیده می شود.
بگذریم که به طور مثال ایالات متحده آمریکا با هالیودش سعی در فرافکنی تاریخی دارد اما در همین سرزمین های نزدیک ایران نیز هستند، کشورهایی که سعی می کنند، با جعل هویت بزرگان و اندیشمندان برای تاریخ خود افتخارآفرینی کنند؛ به گونه ای که شاهد انحصار اندیشمندانی همچون نظامی در جمهوری آذربایجان، مولانا و شمس تبریزی در ترکیه، زکریای رازی در کشورهای عربی و غیره هستیم.
ادعا بر سر مالکیت این دانشمندان نیز از آنجا نشات می گیرد که بر اساس جغرافیای سیاسی امروز، محل تولد، زیست و یا فوت آنان در محدوده ایران کنونی قرار ندارد، مثلا ابوعلی سینا که بارها ترکیه، افغانستان و ازبکستان و حتی کشورهای عربی مدعی آن بوده اند! این در حالی است که وی در روستایی در بخارا زاده شده که آن زمان، پایتخت سامانیان (سلسله ایرانی) بوده است؛ یا ابوریحان بیرونی که ترکیه نیز برای مصادره او اقدام کرده است، ریاضی‌دان و منجم بود که یک سیارک هم نام او را گرفته، در خوارزم زاده شد، سرزمینی که در لغت نامه دهخدا از آن به «مهد قوم آریا» یاد شده است و یا حتی «الغ بیگ» که اینک ازبکستان او را به نام خود مصادره کرده است، ستاره شناس و ریاضی دانی بود که در سلطانیه زنجان زاده شده و گوهرشادبیگم همان که مسجد گوهرشاد در مشهد را بنا کرد، مادرش بود.
ادعای مالکیت و مصادره کردن شخصیت‌های دیگری همچون مولوی، نظامی گنجوی، فارابی، فردوسی، ملانصرالدین، بیهقی و ... به بهانه زادگاه و محل درگذشت و زبان استفاده شده در آثار از سوی کشورهایی که زمانی در حوزه تمدنی ایرانِ فرهنگی بوده اند، به انگیزه تاریخ سازی، تقویت حس ملی گرایی و هویت بخشی به سرزمینشان، بارها اتفاق افتاده است، حال در چنین شرایطی اگر متولیان فرهنگی و افرادی که در عرصه هنر فعالیت می کنند، نمی‌توانند در عرصه های بین المللی پیگیر اصلاح این روند مسموم باشند؛ حداقل نمک به زخم نپاشند و با سرمایه ایرانی برای فروش آثارشان در سایر کشورها سعی در تبلیغ تاریخ سایر کشورها نکنند!
انیمیشن سینمایی «شنگول و منگول» ساخته کیانوش و فرزاد دالوند و تهیه‌کنندگی داریوش دالوند و سارا امامی که در سی و ششمین جشنواره کودکان و نوجوانان اصفهان پروانه زرین بهترین کارگردانی جشنواره را از آن خود کرد و حالا چند روزی است که در سینماهای سراسر کشور به اکران عمومی درآمده است؛ فیلمنامه آن با اقتباسی آزاد از داستان فولکلور «شنگول و منگول» به نویسندگی کیانوش دالوند با مشارکت نویسندگان آمریکایی و کانادایی نوشته شده و داستان در سرزمینی همچون چین در شرق آسیا به تصویر کشیده شده است!
حال سوالی که مطرح می شود اینکه چرا ایران با داشتن تمدنی غنی و کهن چه قبل و چه بعد از اسلام نباید تم اصلی زیست کاراکترهای انیمیشن باشد؟ و علاوه بر آشنایی هر چه بیشتر کودکان و نوجوانان کشورمان در راستای غرورآفرینی و عزت بخشی به ایران زمین، سبب شناساندن جاذبه های تاریخی کشورمان به کودکان سایر ملل شود؟ انتظار می رود دلسوزان فرهنگی کشور علاوه بر تمرکز در فروش آثار هنری ایران در سایر کشورها سعی در ترویج تاریخ و تمدن کهن ایران زمین هم داشته باشند.
خوشبختانه حضور انیمیشن «شنگول و منگول» در بازار جهانی برلین توانسته موج مثبتی از نظرات را متوجه صنعت انیمیشن ایران کند؛ اما ای کاش فضای انیمیشن به جای کشورهای شرق آسیا مربوط به ایران زمین می شد تا با یک تیر به چند هدف در عرصه فرهنگی زده شود.
انیمیشن سینمایی «شنگول منگول» با مدیریت دوبلاژ محمدرضا علیمردانی و صداپیشگی ستارگانی از سینما و عرصه دوبله همچون هوتن شکیبا، حامد آهنگی، هومن حاجی‌عبدالهی، بهنوش بختیاری، هادی کاظمی، مجید آقاکریمی، آشا محرابی، شوکت حجت، سمانه پاکدل، کامران تفتی، هدیه بازوند، مریم بابایی، محمدامین عشقی، هودین، علی موکلیان، مرتضی مکرمی، مهنوش گلزاریان همکاری دارند، تاکنون موفق به حضور در فستیوال هایی چون ساندنس، ورشو، کنیا، قاهره، گوا، شارجه و... شده و توانسته سه جایزه بهترین انیمیشن، بهترین فیلمنامه و همچنین بهترین صداگذاری را از جشنواره فیلم کنیا و همچنین دیپلم افتخار بخش بین الملل فستیوال فیلم کودک ساندنس را از آن خود کند.
* روزنامه‌نگار
