به گزارش ایران اکونومیست، در متن کامل این پیام که در حضور اعضای شرکت کننده در این نشست، توسط وی قرائت شد، آمده است:
خانم ها و آقایان، برادران و خواهران عزیز!
بسیار از دیدار شما در این دوازدهمین همایش مشترک خرسند هستم. همانطور که همه ما می دانیم، این شکل طولانی مدت همکاری برای همه ما بسیار رضایت بخش بوده است، زیرا فرهنگ گفت‌وگو را تقویت می کند، موضوعی که من آن را بسیار مهم می دانم و از نزدیک دنبال می کنم. همانطور که می دانید، من قصد دارم مقام اسقف اعظم تهران- اصفهان، دومینیک جوزف ماتیو را به کاردینالی ارتقا دهم. این تصمیم بیانگر رابطه نزدیک و نیت من برای کلیسا در ایران است و به نوبه خود باعث افتخار کل کشور است. سلامی صمیمانه به اسقف اعظم کلدانی تهران که امروز در جمع ما حضور دارد تقدیم می کنم.
حیات کلیسای کاتولیک در ایران جایگاه مهمی در قلب من دارد. من از وضعیت آن و چالش‌هایی که با آن مواجه است آگاه هستم، و می دانم که به آرامی و به طور قابل توجهی، ضمن رد کردن هرگونه تبعیض مذهبی، قومی یا سیاسی، استقامت و در راستای خیر و صلاح جامعه به عنوان یک کل، حرکت می‌کند.
من به ویژه موضوعی را که برای این همایش انتخاب کرده اید «آموزش جوانان، به ویژه در خانواده: چالشی برای مسیحیان و مسلمانان»، تحسین می کنم. چه موضوع زیبایی! خانواده، مهد زندگی، محل اولیه تربیت است.
در خانواده است که نخستین قدم هایمان را برمی داریم و یاد می گیریم به حرف های دیگران گوش دهیم، آنها را به رسمیت بشناسیم و به آنها احترام بگذاریم، به آنها کمک کنیم و با یکدیگر در هماهنگی زندگی کنیم.
یکی از عناصر مشترک سنت های مختلف مذهبی ما، سهم بزرگترها در آموزش جوانان است. پدربزرگ و مادربزرگ، با خرد خود، نقشی اساسی در تربیت دینی نوه‌های خود دارند و به عنوان یک پیوند حیاتی در روابط خانوادگی در طول نسل‌ها عمل می‌کنند (ر.ک. نصیحت حواری پس از سینودال به جوانان: کریستوس ویویت، ۲۶۲).
دینداری آنها که به گونه ای غیررسمی توسط مشاهده روش زندگی آنها منتقل می شود، در رشد جوانان بسیار اثر گذاری ارزشمندی دارد.
یکی از چالش‌های آموزشی مشترک بین مسیحیان و مسلمانان، پیچیدگی فزاینده ازدواج‌هایی است که شامل اختلاف فرقه است. به راحتی می توان دریافت که چنین محیط های خانوادگی مکانی ممتاز برای گفت و گوی بین ادیان است. (ر.ک. نصیحت حواری پس از سینودال به جوانان: آموریس لائتیتیا ، ۲۴۸).
تضعیف در ایمان و اعمال دینی در برخی جوامع تأثیر مستقیمی بر خانواده دارد. ما می دانیم در دنیایی که به سرعت در حال تغییر است - و البته نه همیشه در جهت صحیح - خانواده با چه چالش های بزرگی مواجه است. بنابراین، خانواده ها برای انجام رسالت خود در خصوص تربیت جوانان نیازمند حمایت همه جانبه دولت، مدرسه، جامعه دینی خود و سایر نهادها میباشند.
یکی از وظایف مهم خانواده ها آموزش احساس «در خانه بودن» حتی در بیرون از دیوارهای خانه است. گفت‌وگو میان مؤمنان ادیان مختلف دقیقاً همین کار را انجام می دهد و ما را قادر می سازد در تفکر و عمل از الگوها و چارچوبهایی که صرفا با آنها آشنا هستیم فراتر رفته و برای رویارویی با خانواده بزرگتر انسانی آماده باشیم.
اما برای اینکه گفت و گو ثمربخش باشد، باید شرایط خاصی را داشته باشد و باید آزاد، صمیمانه، محترمانه، دوستانه و مستحکم باشد. این رویکرد ما را در نگاه جامعه خودمان، کسانیکه با آنها طرف گفت‌وگو هستیم، و جوامع آنها قابل اعتماد می کند و در عین حال دائماً به ما یادآوری می کند که برای تمام آنچه می اندیشیم، می گوییم، یا انجام می دهیم در برابر خدا مسئول هستیم.
آموزش نسل جوان از طریق همکاری برادرانه در جستجوی خداوند متعال صورت می گیرد. در این مسیر، هرگز نباید از سخن گفتن و تلاش کردن برای کرامت تمامی افراد، جوامع و مردم خسته شویم.
در واقع، آزادی وجدان و دین و دینداری زیر بنای مهم حقوق بشر است. همچنین آزادی در دین و دینداری تنها محدود به بیان عبادت نیست، بلکه مستلزم آزادی کامل در مورد اعتقادات و اعمال مذهبی خود فرد است (ر.ک. شورای جهانی دوم واتیکان، اعلامیه کرامت انسانی، ۳-۴).
جهان ما دچار نفرت، خصومت، جنگ و تهدید جنگ هسته‌ای شده و از وحدت خارج شده است. این وضعیت ما را به عنوان مؤمنان به خدای صلح بر آن می دارد تا با گفت‌وگو، در زمینه ایجاد آشتی، صلح، امنیت و توسعه همه جانبه در جامعه بشریت دعا و تلاش کنیم. این تعهد به صلح و همکاری مشترک در این زمینه است که ما را در چشم مردم جهان و نیز همه نسل های آینده قابل اعتماد خواهد کرد.
دوستان گرامی، از حضور شما (در این همایش) سپاسگزاری می کنم و انشاءالله خداوند متعال ما، جوامع ما و جهان را حفظ کند و برکت دهد و شما را در هر مرحله از سفر گفت‌وگو همراهی کند.
