هستی رضایی صبح پنجشنبه در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی ایران اکونومیست، درباره اعزام پیش روی تیم ملی کراس ایران اظهار داشت: ۲ دوره گذشته توانستم جایگاه ۲۰ جهانی را در مسابقات جهانی ترکیه کسب کنم و سال گذشته نیز این جایگاه را ۲ پله افزایش دادم و در جایگاه ۱۸ دنیا قرار گرفتم. امسال اردوی تیم ملی خیلی دیر شروع شد اما امیدوارم با تمرینات سختی که در زمان باقیمانده خواهیم داشت، بتوانیم به نتیجه دلخواه برسیم.
وی ادامه داد: به نظرم بهتر بود که فدراسیون پس از مسابقات سال گذشته در ترکیه، برنامه مرتبی برای تمرین‌های تیم ملی در نظر می‌گرفت. هزینه موتورهای ما مثل لاستیک و روغن خیلی بالا می‌شود و شاید خانواده‌های ما نتوانند از پس همه آن‌ها بر بیایند.
دارنده رتبه ۱۸ موتور کراس جهان با اشاره به هزینه‌های سنیگن این رشته اضافه کرد: پدرم بیشتر هزینه‌های من را تامین می‌کند و اسپانسرها فقط در زمان اعزام تیم ملی و از طرف فدراسیون کمی به ما کمک می‌کنند. نه تنها حمایت اسپانسر همیشگی نیست بلکه آنقدر که باید نیز ما را تامین نمی‌کنند. البته زمانی که برای مسابقات باید موتورهای خودمان را ببریم، هزینه این جا به جایی از طرف فدراسیون یا اسپانسر معرفی‌شده پرداخت می‌شود.
ملی‌پوش موتور کراس ایران همچنین درباره سطح علمی ایران در این رشته گفت: سطح ما به نظرم ثابت شده و نیاز است که مربیان خارجی بیایند و بتوانند به رشد کشور سرعت بدهند. راه دیگری هم وجود دارد که در صورت امکان، ما را به دوره‌های خارجی اعزام کنند تا بتوانیم سطح خودمان را بالا ببریم. البته سطح مربیان فعلی ایرانی بد نیست اما به‌روز نیستند و شاید نهایتا یک پله دیگر بتوانیم با آن‌ها بالا برویم.
رضایی اضافه کرد: در گذشته ۲ بار مربی خارجی به ایران آمده است اما به دوران ما نرسید. ما از اول با بهترین مربیان ایرانی کار کردیم اما با کمی حمایت قطعا خیلی بیشتر از این‌ها می‌توانیم پیشرفت کنیم.
برترین بانوی موتور کراس ایران در تشریح اهدافش گفت: تنها خواسته‌ام حمایت و کمک در هزینه‌های این رشته است. برای هدفم تلاش می‌کنم و می‌خواهم به سکوی جهانی دست پیدا کنم. از نظر امکانات با بقیه رقبا خیلی فاصله داریم زیرا آن‌ها دائما در پیست‌هایی تمرین می‌کنند که ما شاید سالی یک‌بار به خاطر یک مسابقه جهانی در آن حاضر شویم!
وی افزود: هر سال قهرمانان اروپایی ۱۰ مسابقه می‌دهند ولی ما فقط در یک دور از مسابقات جهانی شرکت می‌کنیم. رقابت‌های جهانی سالانه ۸ راند دارد ولی ما در همه این سال‌ها فقط یک راند آخر را اعزام شدیم و با توجه به کمبودها، نتیجه بدی هم نگرفتیم. پس به نظر در سطحی هستیم که برای حضور در رقابت‌های دیگر نیز اعزام شویم.
رضایی در پایان افزود: کشورم را دوست دارم و می‌خواهم همینجا بمانم و مسابقه بدهم. اگر حمایت مناسب داشته باشیم، قطعا نتایج خیلی بهتری کسب خواهیم کرد. در این رشته امکانات خیلی موثر است و مانند ورزش کشتی نیست که ورزشکار فقط روی بدن خودش کار کند. به خاطر همین مسئله است که مسئولین باید نگاه ویژه‌تری به ما داشته باشند.
