مسابقات جام ملت‌های آسیا آغاز شده و ایران هم در نخستین گام به مصاف فلسطین رفته است. از دوره قبلی، قرار شد این بازی‌ها با حضور ۲۴ تیم باشد؛ افزایش کمیتی که مسلما کاهش کیفیت را به همراه آورده بود. انتقادها زیاد است، اما به هر حال فیفا بیش از هر چیز دیگری به افزایش درآمدهایش می‌اندیشد و این پروژه‌ها را هم با توجیه توسعه جغرافیایی فوتبال پیاده می‌کند. به هر جهت امسال هم همین داستان را داریم و حداقل روی کاغذ تیم ملی کشورمان تا مرحله یک‌چهارم نهایی نباید کار سختی داشته باشد.
آقای منحصربهفرد!
تا پیش از آغاز جام ملت‌ها، سردار آزمون و مهدی طارمی با ۴۹ و ۴۲ گل زده سومین و چهارمین گلزنان برتر تاریخ تیم ملی به شمار می‌آمدند. همه می‌دانند که علی دایی با ۱۰۹ گل صدرنشین است و اما رده دوم تا قبل از تورنمنت قطر در اختیار کریم باقری بود؛ کسی که در ۸۷ بازی ملی ۵۰ گل به ثمر رساند. به احتمال قریب به یقین آزمون در همین بازی‌ها از باقری عبور می‌کند و رده سوم را به دست می‌آورد. حتی بعید نیست مهدی طارمی هم به او بپیوندد و آقا کریم به رده چهارم سقوط کند. این اعداد و ارقام و این تنزل چند پله‌ای اما هرگز نباید باعث شود ارزش‌های منحصربهفرد کریم باقری را از یاد ببریم.
هافبک استثنایی
مهم‌ترین نکته اینجاست که ما الان داریم آمار مهم‌ترین مهاجمان فوتبال ملی ایران را با یک هافبک دفاعی به نام کریم باقری مقایسه می‌کنیم! همین مساله به خودی خود شاهکار باقری را نشان می‌دهد. او در پست خودش یک نابغه تمام عیار بود که به خوبی وظایف دفاعی‌اش را انجام می‌داد. گلزنی آن هم به این شکل فراوان و موثر، در حقیقت «ارزش افزوده» کریم بود. او به‌طور متوسط در هر مسابقه ملی‌اش ۰.۵۷ گل زده را به ثبت رسانده، در حالی که مهاجمی مثل مهدی طارمی با این همه شهرت تا قبل از جام ملت‌ها در هر بازی ملی به‌طور میانگین ۰.۵۵ گل زده بود! بسیاری عقیده دارند باقری بهترین هافبک دفاعی تاریخ فوتبال ایران بوده است؛ تکل‌هایش، جنگندگی‌اش، ضربات سرش و البته شوت‌هایش، بارها به کمک فوتبال ملی ما آمده است. در جریان حماسه مشهور ملبورن، باقری گل اول را برابر استرالیا به ثمر رساند و گل دوم هم از ضربه سر قدرتمندانه و مسلط او پایه‌گذاری شد. گل فراموش‌نشدنی کریم باقری به کره‌جنوبی در همین جام ملت‌ها برای سالیان طولانی بخشی از تیتراژ برنامه‌های ورزشی بود. کریم ضربان تیم را در میانه میدان تنظیم می‌کرد و از هر جهت موهبتی بزرگ برای مربیان بود.
اگر خداحافظی نمی‌کرد...
همچنین نباید فراموش کنیم باقری بعد از ناکامی ایران در پلی‌آف جام‌جهانی ۲۰۰۲، در حالی که فقط ۲۷ سال داشت و در اوج دوران فوتبالش به سر می‌برد از تیم ملی خداحافظی کرد. چه بسا اگر او چند سال دیگر هم به کار ادامه می‌داد، رکورد گلزنی‌اش از دسترس امثال آزمون و طارمی بسیار دورتر می‌شد. سال‌ها بعد وقتی در شرایط اضطراری و بنا به دعوت علی دایی شاهد بازگشت کوتاه‌مدت باقری به تیم ملی بودیم، او با درخشش و گلزنی برابر امارات در انتخابی جام‌جهانی ۲۰۱۰ دوباره نشان داد چه گوهر زرینی است، اما افسوس که به هر دلیلی برای چندین سال این نعمت از تیم ملی ایران دریغ شد.
