به گزارش ایران اکونومیست، این دلایل به شرح زیر هستند:
۱- در اسلام هدف نهایی هر فعالیتی رشد و تعالی انسان است و توسعه انسانی بر هر امری مقدم است. مشارکت مردم از اصلی ترین ابزار یادگیری اجتماعی و رشد فردی است بنابراین امری دینی است.
۲- در نگاه اسلامی مشارکت و رای دادن صرفا حق نیست که بتوان از آن صرفنظر کرد بلکه چون هر فردی در مورد رشد و پیشرفت جامعه مسئول است هم حق است و هم وظیفه.
۳- مشارکت فراگیر از آنجا که فرصت رشد همگانی و برابر استعدادهاست، عین عدالت است و چون نظارت جمعی را افزایش می دهد قطعا کاهنده فساد است و قدرت توزیع عادلانه ای پیدا می کند و شفافیت به اوج می رسد.
۴- شکل گیری گفت‌وگوی اجتماعی و مشارکت مردم، اعتماد عمومی را در جامعه افزایش می دهد. فضا که مثبت شود ظرفیت‌ها بر هم افزا می شود. البته مشارکت باید در همه سطوح اعم از تصمیم گیری، مطالبه گری، نظارت و اجرا دنبال شود. مردم باید اعتماد شوند تا اعتماد کنند.
۵- در فضای مشارکت فرصت برای کاهش تعارضات اجتماعی و افزایش وحدت اجتماعی فراهم می شود. فرصت احساس نیاز به یکدیگر و افزایش هماهنگی و بهره وری پیدا می شود.
۶- با مردمی سازی و مشارکت مردم، اشتباهات و سوگیری تصمیم گیری ها کاهش پیدا می کند، چرا که هر کسی نقطه ضعف دیگری را برطرف می‌کند. با به میدان آمدن ظرفیت‌های مردمی کارآمدی برای حل مسائل کشور افزایش می یابد.
۷- پشتوانه مردمی حاصل از مشارکت و افزایش مشروعیت و مقبولیت نظام، توان رایزنی های بین المللی سیاست خارجی در راستای تحقق منافع ملی کشور را به طور چشمگیری افزون‌تر می‌کند.
۸- سلامت روانی جامعه در سایه مشارکت فراگیر با شکل گیری انسان های سازگارتر، تفاسیر مشابه، ذهنیت‌های مشترک و جامعه همگراتر ارتقاء پیدا می‌کند.
۹- اصل ۶ قانون اساسی بر اداره امور کشور به اتکاء آراء عمومی تاکید دارد و کارنامه انتخاباتی نظام جمهوری اسلامی با برگزاری ۳۹ مورد و به عبارتی هر ۱۴-۱۳ ماه یک انتخابات کارنامه درخشانی است.
۱۰- سیره امامین انقلاب هم همواره تاکید بر اهمیت مشارکت مردم و برگزاری انتخابات بوده است و تاکید نموده‌اند که نه تنها جمهوریت بلکه اسلامیت نظام هم وابسته به انتخابات است و هرگونه تبلیغ علیه مشارکت مردم را مخالفت با ایران، اسلام و جمهوری اسلامی دانسته‌اند.
