به گزارش ایران اکونومیست بقل از تارنا؛ رضا آشفته منتقد تئاتر و سینما در نقدی به نمایش سلام خداحافظ ساخته شهاب الدین حسین پور پرداخت: نمایش «سلام خداحافظ»، نوشته‌ای از آثول فوگارد، نویسنده برجسته آفریقای جنوبی، که در ایران به کارگردانی شهاب الدین حسین پور به اجرا درآمده، توانسته است به دلیل استقبال بی‌نظیر مخاطبان، چندین بار روی صحنه قرار بگیرد. حسین پور، با گروهی ناشناخته، این اثر را به اتمام رسانده و به عنوان یک کارگردان توانمند شناخته شده است. با اینکه نسبت به کارهای قبلی وی مانند "بیوه‌های غمگین سالار" و "طپانچه خانم"، این نمایش در رده‌ای پایین‌تر قرار می‌گیرد، اما باید توجه کرد که نسبت به سایر نمایش‌هایی که در تالار حافظ نمایش داده می‌شود، با یک کار حرفه‌ای‌تر و جذاب‌تر روبه‌رو هستیم.
نمایش «سلام خداحافظ» به خاطر توجه به مشکلات معیشتی و آدم‌های فقیر، به عنوان یک نمایش دیدنی مورد توجه قرار گرفته است. این نمایش، اقتضا زمان و نیاز مخاطبان برای پرداختن به مسائل اجتماعی و اقتصادی مهم در جامعه را ایجاد می‌کند. علاوه بر آن، دو عنصر اساسی، یعنی مهندسی صدا و نور، به زیبایی و جذابیت این نمایش کمک می‌کنند. استفاده هوشمندانه از مهندسی صدا و نور، با ایجاد فضا سازی مناسب، تجربه بصری و شنیداری متفاوتی را برای تماشاگران فراهم می‌کند.
همچنین این نمایش با استفاده از ریتم و هماهنگی بسیار موثری، توانسته است زبان اجرا را در هر زبانی قابل تامل کند. این نمایش، با استفاده از ریتمی منظم و هماهنگی بین بازیگران، تعامل پویا و زیبایی بین عوامل مختلف را به وجود آورده است. علاوه بر این، این نمایش دو سویه بوده است، که می‌تواند دلایل مختلفی برای این انتخاب داشته باشد، مانند استفاده از بازیگران ناشناخته؛ اما این مسئله به هیچ وجه به معنی این نیست که بازیگران فقط به بازی محدود شده‌اند؛ بلکه با استفاده از فنون و تکنیک‌های مختلف، بازیگران می‌توانستند بازی‌های خود را بهبود بخشند و به اجرای بهتری برسند.
در نمایش مورد بحث، امکان وجود تسریع در بازی‌ها، تقویت حسی و بهبود طراحی صحنه برای ایجاد اتفاقات مطلوب بیانگر امکانات فراوانی است. اگرچه طراحی صحنه در نمایش کاربردی دارد، اما به نظر می‌رسد که می‌توانست به شکلی شلوغ‌تر و پرهیاهوتر به ارمغان آید تا مثلا محتوای برهم‌ریخته و بی‌نظمی روابط بین خواهر و برادر را بیشتر علنی کند. با استفاده از تسریع بازی‌ها و تقویت حسی، نمایش می‌توانست از پویایی بیشتری برخوردار شود و به نمایشی پرهیاهو تر و جذاب‌تر تبدیل شود.
