به گزارش ایران اکونومیست، بازیهای آسیایی یک امتحان واقعی برای کشورها که مابین المپیک، خود را بسنجند که کجا ایستاده اند. ورزش ایران نیز از این قاعده مستنی نیست. کاروان ورزش ایران نیز در بازیهای آسیایی همواره یک مدعی جدی بوده که جزو قدرتهای طراز اول و مهم قاره پهناور محسوب می شود. در بازیهای آسیایی هانگژو اما کاروان ایران با ادوار پیشین تفاوت های آشکاری دارد.
در وهله نخست در دوره اخیر بازیهای آسیایی کمیته المپیک در جهت کوچک سازی کاروان در ابعاد تیم های اعزامی و حتی کادر سرپرستی حرکت نموده و با کاهش ۱۵۰ نفره کاروان نسبت به دور گذشته تلاش نمود تا در این مسیر گام بردارد و همین امر سبب شد تا با نگاه منطقی و اصولی تعداد قابل توجهی از رشته ها که در سپهر ورزش آسیا و جهان جایگاهی ندارند، از حضور در این آوردگاه مهم بازبمانند چه آنکه کمیته ملی المپیک برخلاف ادوار پیشین قصد نداشت تا توریست به این رقابتها اعزام کند. نتیجه این سیاست اصولی کاهش تعداد نفرات کاروان بود. اگرچه در میان کاروان اعزامی در برخی از رشته ها نیز انتظارات بر آورده نشد و نتایج مطابق انتظارات نبود اما در کاروان اعزامی دیگر خبری از توریست نبود.
در کنار موارد فوق، کمیته ملی المپیک جوان سازی کاروان را نیز هدف قرار داد و با همکاری فدراسیون های ورزشی کوشید تا کاروانی را به هانگژو اعزام کند که عمده نفرات آنها ورزشکاران جوانی هستند که در ابتدای مسیر قهرمانی خود قرار دارند و علاوه بر کیفیت لازم، در این آوردگاه مهم تجربه ای بس ذی قیمت توشه راهشان شود. نفراتی که تا سالهای آتی بتوانند در میادین جهانی به ویژه المپیک برای ورزش ایران افتخارآفرینی کنند. در حقیقت کمیته المپیک کسب مدال به هر قیمتی را نمی خواست بلکه با یک رویکرد درست و اصولی نگاه ویژه ای به بحث پشتوانه سازی داشت تا ورزش ایران در این آوردگاه مهم ستاره های جدیدی را نیز شناسایی کند. اتفاقی که در کشتی، اسکیت، دوومیدانی، دوچرخه سواری، واترپلو، هندبال، تکواندو و... رخ داد و عمده نفرات اعزامی نه ستاره های به انتهای خط رسیده، بلکه جوانانی بودند که در ابتدای راه ورزشی و بلوغ حرفه ای خود قرار دارند. سیاستی که آینده ورزش ایران را بیمه خواهد کرد و نتیجه آن در سالهای آتی به ویژه المپیک بارور خواهد شد.
واقعیت ورزش در امتحان هانگژو
کمیته المپیک در حد توان برای هانگژو تدارکات مفصلی داشت. از سرکشی مرتب به اردوهای ورزشکاران و تیم های ملی گرفته تا رسیدگی به امور جاری و برخی دغدغه های قهرمانان و ورزشکاران و در کنار آن پرداخت منظم و کامل بودجه مصوب به فدراسیون های ورزشی تا پیش از هانگژو از جمله اقدامات مثبت کمیته ملی المپیک در سال بازیهای آسیایی بود تا ورزشکاران و کاروان ایران بدون کوچکترین دغدغه و با آمادگی کامل راهی هانگژو شود.
نباید فراموش کرد که تیم مدیریتی کمیته ملی المپیک کمتر از یک سال است که عنان کار در دست گرفته و در بدو ورود باید ورزش ایران را برای بازیهای آسیایی تجهیز می کرد و در همین مدت کوتاه کم از کار نگذاشته، اگرچه سیاستگذاری و برنامه ریزی در بحث ورزش نیازمند یک بازه زمانی حداقل ۴ ساله است و پس از آن می توان عملکرد یک تیم مدیریتی را سنجید و به آن نمره داد. در حقیت تیم فعلی کمیته المپیک ناگزیر از حرکت بر روی مسیری بود که تیم سابق کمیته المپیک با دیدگاه و تفکرات مختص خود آن را ریل گذاری کرده بودند و از همین رو نمی توان تمامی آنچه را در هانگژو اتفاق افتاده به تیم فعلی نسبت داد.
از سوی دیگر ورزش در آسیا با حرکتی شتابان رو به جلو پیش می رود و کشورهای آسیایی جملگی روی ورزش سرمایه گذاری های وسیع و گسترده ای کرده اند. کشورهایی از جنوب آسیا،آسیای میانه و غرب آسیا که تا پیش از این در ورزش،محلی از اعراب نداشتند اما با سرمایه گذاری و برنامه ریزی دقیق و گسترده در این سالها به سرعت برق و باد جلو رفته اند. جملگی در این سالها به ورزش به شکل جدی پرداخته اند و طبیعی است با این حجم از سرمایه گذاری که در ورزش کرده اندحالا در آسیا و جهان حرف هایی برای گفتن داشته باشند. از همین رو اگر در گذشته ورزش آسیا تنها به سه کشور چین، ژاپن و کره جنوبی ختم می شد و ایران با این ابرقدرتهای دنیای ورزش رقابت می کرد، حالا باید با قدرتهای نوظهوری بجنگد که به مدد سرمایه گذاری کلان و برنامه ریزی دقیق و عملی در ورزش سری در میان سرها درآورده و حرفی برای گفتن دارند.
