کاراسون دچار درماتیت یعنی التهاب و قرمزی و خارش پوست بدن شده بود. اما او به جای مراجعه به پزشک، شروع به خوددرمانی کرد و از نقره کلوئیدی برای درمان بیماری‌اش استفاده کرد. او هم نقره کلوئیدی را می‌خورد و هم آن را به صورت موضعی را پوست بدنش می‌مالید.
مصرف این دارو به صورت تدریجی باعث تغییر رنگ پوست آقای کارسون شد، این تغییر رنگ آنقدر تدریجی بود که خود و اطرافیانش تا مدت‌ها متوجه آن نشده بودند. تا اینکه دوستانی که چند ماه او را ندیده بودند، متوجه تغییر رنگ شدند و از کاراسون پرسیدند که چه بر سر خود آورده است.
تا قبل از سال ۱۹۳۸، پزشکان به صورت گسترده‌ای از نقره کلوئیدی به عنوان یک آنتی‌بیوتیک استفاده می‌کردند. شرکت‌های داروسازی تحت نام‌های مختلفی نقره کلوئیدی را راهی بازار می‌کردند. ولی به سبب گرانی این دارو و همچنین کشف آنتی‌بیوتیک‌های سریع‌الاثر و ارزانی مانند پنی‌سیلین رفته‌رفته استفاده از این دارو متوقف شد.
از نیترات نقره برای پیشگیری از عفونت چشم نوزادان استفاده می‌شود و این ماده حاوی نقره برای درمان زخم‌های سوختگی از یک صده پیش مورد استفاده قرار می‌گیرند.
از عوارض این دارو : تشنج و مشکلات نورولوژیک , بیماری کلیه , سوء هضم ,سردرد , خستگی, التحاب پوستی و تغییر رنگ پوست است که به رنگ خاکستری مایل به آبی درمی‌آید و تغییر رنگ برگشت‌ناپذیر است.
نام این بیماری از کلکه یونانی که به معنی نقره است، گرفته شده است.
آقای کاراسون که اخیرا از «ارگان» به کالیفرنیا مهاجرت کرده است، می‌گوید که زندگی با پوست آبی آسان نیست. او مجبور است تا جایی که می‌تواند، از حضور در اماکن عمومی خودداری کند
