به گزارش ایران اکونومیست، ربات اسکلت بیرونی با نام تجاری "اِکسپو" یک ربات پوشیدنی اسکلت بیرونی پایین‌تنه است که از سوی محققان یکی از شرکت‌های دانش‌بنیان به تولید رسیده و در حال حاضر نسخه ششم آن برای استفاده از محیط‌های شهری و کلینیکی به عنوان یک ابزار کمک حرکتی در اختیار توان‌یابان کشور قرار گرفته است.
این ربات برای افراد دارای ضایعه نخاعی راه رفتن کاربرددارد و راه رفتن با آن می‌تواند منجر به بهبود دردهای نئوروپاتیک و کاهش اسپاسم عضلانی شود، ضمن آنکه راه رفتن با این تجهیز در حفظ و افزایش توده عضلانی استخوان می‌تواند مؤثر باشد.
سید مصطفی حوایجی، مدیر عامل این شرکت دانش بنیان در گفت‌وگو با ایران اکونومیست، با اشاره به این محصول، گفت: افرادی که دچار فلج پایین‌تنه هستند، به ویژه توان‌یابان ضایعه نخاعی و افراد درگیر با ضعف عضلانی و یا اختلال حرکتی در ناحیه پایین‌تنه می‌توانند از ربات اسکلتی بیرونی استفاده کنند و برای استفاده از آن لازم است کاربر توانایی کافی در حفظ تعادل به وسیله دست‌هایش را داشته باشد.
وی با بیان اینکه این محصول دانش‌بنیان دارای استاندارد بین‌المللی ISO۱۳۴۵۸ است، اظهار کرد: این اسکلت قابل استفاده توسط توان‌یابان با قد ۱۵۵ تا ۱۹۰ سانتی‌متر با حداکثر وزن ۹۰ کیلوگرم است و این ربات با استفاده از موتور، باتری و گیربکس، امکان راه رفتن را برای معلولان فراهم می‌کند، به این صورت که توان‌یاب بر روی صندلی مخصوصی که ربات بر روی آن قرار دارد، می‌نشیند و توان یابان با بستن بندهای ربات به پای خود، ربات، شروع به کار می‌کند.
وی با بیان اینکه این ربات به جای توان‌یاب، راه می‌رود، خاطر نشان کرد: توان‌یابان برای حفظ تعادل خود نیاز دارند از عصا و یا واکر کمک بگیرند. با استفاده از این ابزار معلولان می‌توانند یک ساعت و نیم راه بروند.
حوائجی در پاسخ به این سؤال که چرا این ابزار نه تنها در ایران بلکه در دنیا کاربرد توسعه یافته‌ای ندارد، گفت: فناوری‌های جدید چندین چالش دارند که یکی از آنها این است که به دلیل فناوری بالایی که دارند، در نسخه‌های اولیه دارای قیمت بالایی هستند. نمونه این ربات در دنیا حداقل ۱۰۰ هزار دلار قیمت دارد. چالش دیگر محصولات سلامت‌محور این است که قرار است جایگزین روش‌های سنتی شوند و مقاومتی که وجود دارد، باعث می‌شود کاربردی شدن وسیع آن با کندی صورت گیرد.
وی همچنین با اشاره به تفاوت این محصول با پاراواک (پروتز عصبی گام برداشتن)، توضیح داد: تفاوت این ربات با پاراواک در این است که پاراواک عضلاتی که به دلیل قطع سیستم عصبی از کار افتاده است را تحریک می‌کند و در فرآیند راه رفتن توان‌یابان دخالتی ندارد، بلکه عضلات را تحریک می‌کند ولی دستگاه ما عضلات را تحریک نمی‌کند و با گرفتن پا از طریق بندها، فرد را راه می‌برد. در نظر اول پاراواک بهتر به نظر می‌رسد، ولی محدودیت پاراواک این است که تنها عضلات سطحی را می‌تواند تحریک کند.
مجری طرح با تاکید بر اینکه در فرآیند راه رفتن عضلات زیادی در پا درگیر می‌شود، افزود: ۸۵ درصد از عضلات درگیر در راه رفتن، داخلی هستند؛ از این رو امکان تحریک از سطح وجود ندارد، بنابراین در روش تحریک عضلانی تنها ۱۵ درصد از عضلات را می‌توان تحریک کرد که در نتیجه فشار زیادی به ۱۵ درصد عضلات، وارد و بیمار زود خسته می‌شود و از آنجایی که سیگنال تحریک عضلات قوی هستند، فرد احساس سوزش در محل نصب الکترودها می‌کند.
