تفاوت معنادار دیپلماسی رئیسی با اردوغان و بن سلمان

 شوربختانه درایران امروز چیزی که ارزش ندارد وفا به عهد است. پیمان شکنی ونادیده گرفتن وعده هایی که دادشده از سوی دولتها ونهادهای قدرت پدیده ای عادی شده است و انگار نه انگار که شهروندان ایرانی به امید و ارزوی این وعده ها بوده که نارضایتی خود را در دل پنهان کرده و زبان درکام کشیده اند و راه رابرای افتادن درخت قدرت باز می کنند.

الان کمتر سیاستمدارانی هستند که قدرت را درچنگ دارند و بیست سال پیش دستور دادند برنامه توسعه برای ۱۴۰۴ نوشته شود و نوشته شد اما به دلیل انحراف کلی وبنیادین از ماهیت ان خود برنامه فراموش شد. آیا می‌دانستید سند برنامه توسعه ۲۰ساله ایران دو سال دیگر تاریخ مصرفش تمام می‌شود؟ در این سند چه راهبردهایی پیش‌بینی شده بود؟ در سند یادشده تصریح شده بود در پایان اجرای سند برنامه توسعه ایران قدرت اول منطقه شود.

آیا نتایج و دستاوردهای این سند جایی گردآوری شده است؟ حتی اگر شده باشد انتشار عمومی پیدا نکرده است.از مهم‌ترین راهبردهای این سند بنابر بند الف همان اول شدن کشور از ابعاد گوناگون در منطقه بود. مهم‌ترین رقبای منطقه‌ای ایران کدام کشورها بودند؟ به نظر می‌رسد عربستان‌سعودی و ترکیه جدی‌ترین رقبای منطقه‌ای ایران بوده و هستند.

ارزیابی‌ها چیست؟ واقعیت این است که برای اول شدن ایران باید دیپلماسی نیرومندی داشته باشیم. آیا چنین نیست؟ حقیقت این است که سیاست خارجی ایران از ناسازگاری با بخش مهمی از جهان رنج می‌برد و هنگامی که می‌خواهد نشان دهد در انزوا نیست رییس‌جمهوری را به کشورهای آفریقایی و دوردست آمریکای جنوبی می‌فرستند. در مقابل آنکارا با کشورهای اروپایی و ثروتمند حاشیه خلیج‌فارس و عربستان نیز با پنج کشور آسیای میانه گفت‌وگو می‌کنند. تفاوت دیدگاه‌های دیپلماتیک تهران با ریاض و آنکارا در همین موارد نشان می‌دهد ایران راه درست را نمی‌رود.

رییسی برای نشان دادن اینکه یک رییس دولت تنها نیست می تواند به جای سفره به نقاط دوردست وکشورهای تهیدست و ورشکسته سیاسی واقتصادی مثل زیمبابوه وتیکاراگوئه به کشورهای هم قد وقواره ایران برود.

منبع: ساعت 24