به گزارش ایران اکونومیست،علی‌اصغر جعفری که در «نشست تخصصی واکاوی جنایت علیه زنان و کودکان مصدومان شیمیایی سردشت» در موزه ملی انقلاب اسلامی و دفاع مقدس سخن می‌گفت، افزود: بمباران سردشت نقطه عطف ددمنشی‌ها علیه ملت ایران بود و جهانیان در این رابطه سکوت کردند و به تأمین و تجهیز صدام پرداختند. این نشان می‌هد هرجا منفعت آنها باشد اگر به کشوری ظلم شود سکوت خواهند کرد. آنها دربرابر بیش از چند هزار مصدوم و شهید در سردشت سکوت کردند. یک زمان اصلا صدای ما را حتی در مجامع بین‌المللی نمی‌شنیدند البته اکنون کمی بهتر شده است.
جعفری خاطرنشان کرد: اگرچه آنها در اقدامی به ظاهر بشردوستانه مصدومان را برای درمان پذیرفتند اما در عمل در پی تشخیص قدرت تاثیرگذاری و تخریب سلاح‌های خود بر قربانیان را داشتند به همین خاطر ما کمترین همکاری را در بحث اعزام مصدومان شیمیایی داشتیم.
وی پیشنهاد داد: دبیرخانه این همایش دائمی شود. در زمینه حقوقی بحث شکایت‌های فردی و گروهی از کشورها و شرکت‌ها و در حوزه سیاسی تبیین جنایت ضد بشری این جنایت به سایر مردم جهان پیگیری شود. صدور بیانیه‌های سیاسی و حقوقی توسط گروه‌های مردم نهاد در سطح جهان با جدیت پیگیری شود. بهره گیری از ظرفیت هنرمندان فراموش نشود و به دنبال تولید آثار هنری فاخر در سطح داخلی و بین‌المللی باشیم. ثبت تاریخ شفاهی جانبازان شیمیایی و بهره‌گیری از فضای مجازی برای روشنگری در این باره هم تاثیرگذار خواهد بود.
در پایان این نشست، پروفسور مصطفی قانعی پزشک و محقق در حوزه مصدومان شیمیایی بیان کرد: با حضور در مجامع بین‌المللی به این مسائل پی بردم که به مستند سازی آنچه به سر مصدومان شیمیایی آمده است بپردازیم. از سال ۷۱ به مستند سازی عوارض گازهای شیمیایی روی مصدومان پرداختم. داورهای بین‌المللی هم بر آن صحه گذاشتند.
وی گفت: در حادثه سردشت جمعیت زیادی گرفتار شدند آنها هم از پوست و هم ریه آسیب دیده بودند. چیمن سعیدپور هم از کودکی درگیر این عوارض در سردشت بود. بنابراین مستندسازی علمی و پرونده‌ای پزشکی بسیار مهم است. بهتر است از ایرانیانی که قربانی سلاح شیمیایی بودند و به کشورهای دیگر رفته‌اند بخواهیم در آن کشورها در دادگاه تشکیل پرونده بدهند. باید با مدل‌های علمی پیش برویم تا بتوانیم خسارت بگیریم. از طریق کارهای رسانه‌ای نمی‌توان این اقدام را انجام داد بلکه باید از طریق پرونده‌های پزشکی و قانونی کار را ادامه داد و تمام عکس‌ها از کودکی افراد تا کنون سال به سال تهیه شود.
قانعی یادآور شد: بهترین نمونه مستندسازی و ارائه آن در دادگاه مرتبط به پرونده «فرانس فان‌آن‌رات» بازرگان شیمیایی است که به صدام سلاح شیمیایی فروخت. او به واسطه اسنادی که علیه‌اش در دادگاه ارایه شد محکوم شد. همچنین این مهم است که از طریق هنر هم به مسأله مصدومان شیمیایی بپردازیم.
