به گزارش ایران اکونومیست، دوچرخه سواری یکی از پرحاشیه ترین فدراسیون ها در سال های اخیر بوده و از سال گذشته تاکنون درگیر برگزاری یک مجمع انتخاباتی است که بالاخره قرار است تکلیف این فدراسیون 30 بهمن مشخص شود. وزارت ورزش اعلام کرد که محمد بابایی، حمیدرضا پارسی‌منش، محمود ترابی گودرزی، افشین داوری لطف‌آبادی، محمد میرابوطالبی و محمد صانعی، شش نامزد نهایی حضور در انتخابات فدراسیون دوچرخه‌سواری هستند. نکته مهم این است که هر کدام از این افراد که بتواند رای اعتماد را از مجمع بگیرد و رییس فدراسیون شود باید بداند کار راحتی در پیش ندارد و قرار است فدراسیون را با انبوهی از مشکلات و بدهی‌ها تحویل بگیرد از این رو باید از ابتدا بداند قدم به کجا می‌گذارد و چه توقعاتی از او وجود دارد.
هر کسی که به دنبال ریاست است، بداند، امکان دارد هر لحظه از داخل ایران به اتحادیه جهانی ایمیل زده و گزارش ارسال شود و با توجه به سابقه بد ایران، جای هیچ سهل انگاری و تخلفی وجود ندارد و باید از تمام قوانین اتحادیه جهاین پیروی کند.
از طرفی در دوچرخه سواری هزار و یک کار روی زمین مانده وجود دارد، بدهی میلیاردی، ساختمان نیمه کاره، تجهیزات فرسوده، دوچرخه سواران بی انگیزه، از دست دادن اعتماد بین‌المللی و حضور نداشتن در مسابقات، نمونه هایی از مشکلات این رشته هستند بنابراین باید از صفر شروع به ساختن دوچرخه سواری کند.
در رشته جاده، حضور دوچرخه سواران در مسابقات بین‌المللی، یک یا دو مسابقه در سال است و حضور در قهرمانی جهان هم دیگر تبدیل به آرزو شده است.
رکابزنان پیست، فقط قهرمانی آسیا را می‌بینند و بس. کوهستان هم که تقریبا تعطیل شده است و تنها فرانک پرتوآذر با برنامه‌های شخص‌اش تلاش می‌کند تا همچنان در اوج بماند.
تجهیزات دوچرخه سواری نیز بسیار قدیمی و اکثرا از رده خارج هستند و انبار فدراسیون خالی از وسایل به درد بخور است و سال ها است که دوچرخه سواران رنگ تجهیزات به روز را ندیده اند.
تیم های باشگاهی کنتینانتال (ثبت شده در اتحادیه جهانی دوچرخه سواری) تنها به صورت اسمی وجود دارند و با توجه به بالا رفتن نرخ ارز برای حضور در تورهای بین‌المللی هزینه نمی‌کنند و ایران برای جمع کردن امتیاز جهت کسب سهمیه المپیک با مشکل جدی روبرو است. از طرفی خیلی از کشورها دعوت نامه به تیم های ایرانی نمی‌دهند و نیاز است که اعتماد کشورهای دیگر نیز جلب شود.
در حالی که رکابزنان بسیاری از کشورها در تورهای مختلف حضور دارند، رکابزنان ایران هر کدام در یک شهر مشغول تمرین هستند و خبری از اعزام نیست و این در شرایطی است که رکابزنان در بخش جاده باید به طور دائم در مسابقه باشند. این مسئله هم به کسب سهمیه المپیک کمک می‌کند و هم آنها را برای بازی های آسیایی هانگژو آماده خواهد کرد.
با این شرایط هر فردی که قدم به این فدراسیون می‌گذارد باید بداند که این فدراسیون بیش از هر چیز دیگری به پول احتیاج دارد تا بتواند خرابی‌های به بار آمده در سال های گذشته را کم کم درست کند. رییس جدید فدراسیون اگر با جیب خالی بیاید و امید به بودجه وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک قدم جلو بگذارد، با توجه به هزینه های زیاد و قیمت بالای ارز، تنها می‌تواند برای یک یا دو اعزام در سال اقدام کند و مشکلات حل نشده باقی خواهند ماند.
فردی که رییس می‌شد، در روز ها و ماه های آینده هزینه زیاد دوچرخه سواری، نداشتن بودجه و وضعیت اقتصادی را بهانه نکند زیرا از ابتدا مشخص است دوچرخه سواری برای برطرف کردن مشکلاتش و پیشرفت، به بودجه کلان نیاز دارد. دوچرخه سواری روزهای زیادی را برای پیشرفت از دست داده است و فرصت زیادی هم برای آماده شدن جهت حضور در بازی‌های آسیایی و کسب سهمیه المپیک ندارد از این رو به مدیری احتیاج دارد که با پشتوانه مالی آمده باشد تا چرخ به گِل نشسته این رشته را به حرکت درآورد نه اینکه تازه بعد از رییس شدن در راهروهای وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک به دنبال پول باشد!
