به گزارش ایران اکونومیست، به نقل از خبرگزاری آناتولی، از زمان استقلال هند و پاکستان در سال ۱۹۴۷ این موضوع که کشمیر باید در کدام کشور واقع شود، یک مسئله حل نشده بین دو کشور بوده و پس از گذشت بیش از ۷۰ سال هنوز حل نشده باقی مانده است.
علی‌رغم درخواست شورای امنیت سازمان ملل برای تعیین آینده کشمیر با رای مردم، کشمیری‌ها دهه‌هاست که قادر به تعیین سرنوشت خود نیستند.
در همین راستا پاکستان در ۵ فوریه ۱۹۸۹ «روز همبستگی کشمیر» را به منظور جلب توجه افکار عمومی جهان به موضوع کشمیر اعلام کرد.
مسئله کشمیر که به دلیل تنشهای دو کشور به طور مستقیم یا غیرمستقیم باعث ۴ جنگ و هزاران کشته شد، دیگر علاوه بر این دو کشور به مسئله جهانی تبدیل شده است.
- کشمیر از دو قرن پیش توسط غیرمسلمانان اداره می‌شود
کشمیر پس از مسلمان شدن پادشاه رینکانا در دهه ۱۳۰۰ م.، اسلامی شد اما مهاراجه رنجیت سینگ، که از سیکهای هند است در سال ۱۸۱۹ قدرت را به دست گرفت. به این ترتیب مسلمانان که اکثریت جمعیت را تشکیل می‌دادند، توسط فردی با مذهب متفاوت اداره می‌شدند.
پس از آن مسلمانان در این دوران تحت ظلم و ستم قرار گرفته و بعضا نیز به دلیل ممنوعیت عبادت خود وضع مالیات سنگین قیام کردند.
پس از فروپاشی پادشاهی سیکها، بریتانیا اداره کشمیر را به گولاپ سینگ، بنیانگذار «سلسله دوگرا»، داد.
در دوره دوگرا که تا سال ۱۹۴۷ ادامه داشت، ممنوعیت‌ها و فشارها علیه مردم کشمیر به‌ویژه درباره مالکیت زمین، تحصیل و اشتغال اعمال شد. همین فشار باعث شد صدای هواداران استقلال به تدریج بلندتر شود.
با خروج بریتانیا از هند در سال ۱۹۴۷، کشمیر مجبور به انتخاب میان هند تازه استقلال یافته و پاکستان بود.
مهاراجه هاری سینگ، شاهزاده آن دوره در کشمیر با مشاهده دخالت پاکستان از هند درخواست حمایت نظامی کرد. پس از آن کشمیر ۴ میلیون نفری با ۳ میلیون مسلمان با هند متحد شد. بنابراین، کشمیر با توافقنامه الحاق مورخ ۲۶ اکتبر ۱۹۴۷ بخشی از هند شد.
در این تحولات سربازان هندی و هندوهای افراطی طی دو ماه بیش از ۳۰۰ هزار مسلمان کشمیری را به دلیل تمایلشان برای پیوستن به پاکستان کشتند.
این کشتار در سال ۱۹۴۷ منجر به درگیری مستقیم پاکستان و هند شد و پس از آن توافقنامه آتش‌بس در اول ژانویه ۱۹۴۹ با میانجیگری سازمان ملل متحد امضا شد. براساس این توافق کشمیر به منطقه غیرنظامی تبدیل می‌شد.
پس از این توافق سازمان ملل خواستار همه‌پرسی برای انتخاب آزادانه مردم کشمیر شد اما هند با امتناع از آن سربازانش را خارج نکرده و مناطق تحت کنترل خود را تحت عنوان "جامو و کشمیر" ضمیمه خاکش کرد.
همین موضوع باعث شروع جنگهای دیگر میان دو کشور در سال‌های ۱۹۶۵ و ۱۹۹۹ شد.
در نتیجه آتش‌بس موقت پس از جنگ‌ها، ۴۵ درصد جامو وکشمیر تحت کنترل هند و ۳۵ درصد در کنترل پاکستان باقی ماند. بخشی از ۲۰ درصد در شرق منطقه نیز به کشور همسایه چین داده شد.
در حالی که دولت هند موضعی علیه همه‌پرسی اتخاذ می‌کند، پاکستان خواهان اجرای قطعنامه‌های شورای امنیت است.
