به گزارش ایران اکونومیست، این مجله در گزارش خود مجله پرسید: «از سال گذشته تا کنون جدول‌ها چگونه تغییر کرده است؟» در آن زمان، امانوئل ماکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، الجزایر، مستعمره سابق فرانسه را به عنوان یک نظام منسوخ طرد کرد، تعداد ویزاهای خود را برای شهروندان الجزایری کاهش داد و الجزایر عصبانی سفیر خود را فراخواند و عبور هواپیماهای فرانسه از حریم هوایی خود را ممنوع کرد.
از آن زمان، فرانسه با اشتیاق فراوان سعی کرده است به الجزایر نزدیک شود؛ ماکرون ۲۳ ژانویه از سعید شنقریحه، وزیر دفاع این کشور، از ژنرالهای بارز الجزایر و قدرتمندترین مرد این کشور استقبال کرد. پس از او یک هیئت بزرگ فرانسوی به الجزایر رفتند. یک دیپلمات که به انجام این سفر کمک کرد، گفت: این یک "پویایی فوق‌العاده" بود.
در زمانی که روابط با الجزایر گسترش یافت، روابط فرانسه با مراکش، رقیب الجزایر ضعیف شد. آخرین باری که ماکرون به مراکش سفر کرد، سال ۲۰۱۸ بود. از آن طرف هم محمد ششم، پادشاه مراکش حداقل چهار ماه را در فرانسه گذراند اما با رئیس جمهور این کشور ملاقات نکرد. ۱۹ ژانویه، حزب "جمهوری به پیش" به رهبری ماکرون به پیشبرد قطعنامه‌ای در پارلمان اروپا کمک کرد که نقض حقوق بشر در مراکش را محکوم کرد، بدون اینکه به الجزایر که این کشور نیز کارنامه حقوق بشری مشابه مراکش را دارد، اشاره‌ای شود.
جف پورتر، کارشناس آمریکایی در امور الجزایر می‌گوید: مراکشی‌ها فکر می‌کردند که در اروپا سریعتر از الجزایر حرکت می‌کنند و ناگهان الجزایر اهمیت پیدا کرد و چنین تصور شد که مشکل کمتری دارد.
اکونومیست ادامه داده است: با توجه به جنگ اوکراین و روسیه، منابع گازی الجزایر دلیل نزدیک شدن به فرانسه و اروپا بود. جورجیا ملونی، نخست وزیر ایتالیا به الجزایر و لیبی سفر کرد تا در مورد سرمایه گذاری و انرژی گفتگو کند. ایتالیا ۴۰ درصد به گاز الجزایر وابسته است، و سهم گاز روسیه در ایتالیا از ۴۰ درصد به ۱۰ درصد کاهش یافته است. از سوی دیگر مراکش هیچ هیدروکربنی برای ارائه به اروپا ندارد.
برای چندین دهه، روسیه بزرگترین شریک دفاعی و تامین کننده اصلی تسلیحات الجزایر بوده است. نکته جالب این است که ژنرال شنقریحه در سفرش با شرکتهای فرانسوی درباره فروش تسلیحات گفتگو کرد و وقتی که عبدالمجید تبون، رئیس جمهوری الجزایر تصمیم به تعلیق سفر خود به مسکو گرفت، اروپایی‌ها خوشحال شدند.
این مجله نوشت که مراکش حداقل تا حدودی در کاهش شور و شوق فرانسوی‌ها مقصر است چرا که محمد ششم همیشه غایب است و سیاست خارجی این کشور در حال تغییر است.
همچنین درخواست‌های الجزایر، این کشور مستعمره، از اروپا برای پذیرش حاکمیت خود بر صحرای غربی پذیرفته نشد. چندی پیش نمایندگان آن متهم به رشوه دادن به نمایندگان پارلمان اروپا شدند. مراکش هم متهم به استفاده از نرم افزارهای جاسوسی اسرائیل برای استراق سمع متحدان سابق خود از جمله رئیس جمهور ماکرون شد.
در هر صورت، به نظر می‌رسد مراکش به آنچه «اروپا قدیمی» می‌خواند پشت کرده و چشم به راه همکاری دفاعی با آمریکا و اسرائیل است؛ پس از رای پارلمان اروپا در محکومیت حقوق بشر در مراکش، پارلمان مراکش به اتفاق آرا به تجدیدنظر در روابط با اروپا رای داد. سیاستمداران مراکشی همتایان اروپایی خود به ویژه فرانسوی‌ها را به مداخله استعماری متهم می‌کنند.
در حالی که دوستی مراکش با اسرائیل در حال شکوفایی است و انتظار می‌رود وزیر امور خارجه این کشور میزبان وزرای خارجه اسرائیل و امارات برای بزرگداشت دومین سالگرد امضای توافقنامه ابراهیم باشد، انتخاب محل برگزاری این دیدارها نیز حاوی پیام‌هایی است که قرار است در شهر الداخله در منطقه صحرای غربی برگزار شود.
همزمان، تنش در مرز الجزایر و مراکش در حال افزایش است و آخرین باری که اوضاع از کنترل خارج شد در سال ۱۹۶۳ بود. مراکش می‌ترسد که الجزایر به نظامیان جبهه پولیساریو پهپاد بدهد. از سوی دیگر، الجزایر می‌ترسد که رژیم صهیونیستی به مراکش کمک کند تا یک جنگ «سایبری» علیه میادین نفتی الجزایر طراحی کند.
این مجله نوشت، وقتی فرانسه، مراکش را به خاطر الجزایر رها می‌کند باید انتظار داشت که آتشی در صحرای غربی شعله ور شود.
