به گزارش ایران اکونومیست، جعفر والی ، زاده سال ۱۳۱۲ است، هنرمندی که هم بازیگری می‌کرد و هم کارگردانی و گاهی هم دست به قلم می‌شد و فیلمنامه‌ای می‌نوشت.
اگر پای سخنان دوستانش بنشینید، کسانی چون محمود دولت آبادی یا اکبر زنجان‌پور و ایرج راد، یک ترجیع‌بند مشترک خواهید یافت؛ او بی‌حاشیه بود و بی‌هیاهو و مهربان. با لبخندی گشاده و دلی که برای تئاتر می‌تپید.
تئاتر را بازتاب دردها و انتقادات و مسایل اجتماعی مردم می‌دانست و معتقد بود که تماشاگر زمانی که از سالن بیرون می‌آیدّ باید دریافتی باشکوه را با خود بیرون ببرد. تئاتر تفریح نیست، کلاس درس است و هنری کاملا جدی است.
روی تخت بیمارستان هم دل در گرو اجرای تئاتر داشت و مترصد فرصتی بود تا از بند بیماری رها شود و نمایشی تازه روی صحنه بیاورد.
جعفر والی هنرمندی که آخرین بار قصد داشت نمایش «توی گوش سالمم زمزمه کن» را برای دومین بار روی صحنه بیاورد، آذر سال ۱۳۹۵ چشم از جهان فرو بست.
او در سال‌های پایانی عمرش بیشتر در روستایی در اطراف کرج به سر می‌برد. هوای آلوده تهران، او را نیز همچون بعضی دیگر از همکارانش از پایتخت فراری داده بود.
والی در آخرین سال‌های زندگی‌اش در دو نمایش «اتاق شماره ۶» بر اساس متنی از چخوف با دراماتورژی خسرو حکیم رابط و «ویتسک؛ یک داستان ناتمام» نوشته بوشنر هر دو به کارگردانی ناصر حسینی‌مهر به ایفای نقش پرداخته بود.
او در سال‌های پر فروغ فعالیتش در تئاتر چند نمایشنامه از آثار غلامحسین ساعدی را اجرا کرد از جمله تله‌تئاتر «گاو»، «چوب‌بدست‌های ورزیل»، «آی باکلاه، آی بی‌کلاه». بعدتر داریوش مهرجویی نسخه سینمایی «گاو» را ساخت که والی هم یکی از بازیگران آن بود.
والی در سینما هم با کارگردان‌هایی مانند یدالله صمدی، علی حاتمی، امیر نادری، مسعود کیمیایی، مازیار میری و ... همکاری کرد.
بازی در سریال «هزار دستان» از جمله فعالیت‌های او در تلویزیون بود. در آخرین سال‌های زندگی‌اش در مجموعه «معمای شاه» به ایفای نقش پرداخت اما بعدتر از بازی در این سریال ابراز پشیمانی کرد.
جعفر والی ۲۷ آذر سال ۱۳۹۵ به دلیل مشکلات ریوی از دنیا رفت و آرزوی اجرای دوباره «در گوش سالمم زمزمه کن» را به جهانی دیگر برد.
ایرج راد که قرار بود در این نمایش بازی کند، تابستان امسال این اثر نمایشی را با بازی خودش و سعید امیرسلیمانی به صحنه آورد تا این رویای ناتمام به کارگردانی هنرمندی دیگر به سرانجام برسد.
