به گزارش ایران اکونومیست، از تقریبا دو هفته گذشته زمانی که محدودیت‌های کاری علیه زنان افغان به اجرا درآمد، یان اگلند، دبیرکل شورای پناهندگان نروژ اولین رئیس سازمان مردم نهادی است که به افغانستان سفر کرد تا با طالبان در این زمینه گفت‌وگو کند.
یان اگلند روز یکشنبه به خبرگزاری آسوشیتدپرس گفت که با رهبران طالبان در کابل و قندهار – مکان ظهور جنبش طالبان و مقر هبت‌الله آخوندزاده، رهبر طالبان – دیدار کرد. اگلند پیشتر با سایر مقامات طالبان و وزیر اقتصاد که برای اولین بار ممنوعیت کاری علیه زنان را اعمال کرد، دیداری داشته است. وی اشاره کرد، افرادی که در کابل هستند بیشتر درصدد این هستند که زنان به عرصه کار بازگردند زیرا زنان نقش حیاتی در تحویل کمک‌های بشردوستانه ایفا می‌کنند.
اگلند طی این مصاحبه در دفترش در کابل گفت: آن‌ها (طالبان) از ما می‌خواهند تا به فعالیت‌های خود ادامه دهیم و امیدوار باشیم که از پس کارها بدون حضور زنان برمی‌آیند. اما هنگامی که به آن‌ها گفتم ما مشتاق و یا قادر نیستیم فقط با مردان کار کنیم، متوجه شدند که مردم افغانستان تماما به کمک‌های بین‌المللی وابسته هستند.
وی افزود: زنان باید با یکدیگر از جمله زنانی که سرپرستی خانواده را برعهده دارند و یا زنان بیوه در ارتباط باشند. آژانس‌های بشردوستانه می‌گویند چنین کاری برای مردان "غیرممکن" است زیرا هنجارهای اجتماعی و فرهنگی افغانستان و محدودیت‌های اعمال شده علیه ادغام جنسیت‌ها توسط طالبان چنین چیزی را برنمی‌تابد.
دو مقام رسمی در این آژانس‌ها به طور جداگانه به آسوشیتدپرس گفتند که سیگنال مثبتی از جانب وزرای طالبان در کابل مبنی بر از سرگیری فعالیت زنان در سازمان‌های مردم نهاد دریافت کرده‌اند اما این تصمیم به رهبر طالبان در قندهار بستگی دارد.
یان اگلند در ادامه تاکید کرد: دیدار با رهبر طالبان در قندهار غیرممکن است اما امیدوارم افراد نزدیک آن را تحت تاثیر قرار دهیم. "استدلال‌های داخلی طالبان و فرمان‌های افراطی" آن‌ها فعالیت‌های ما را فلج می‌کند. ما نمی‌توانیم فقط با مردان کار کنیم زیرا نمی‌توانیم قوانین و مقررات طالبان را پیروی کنیم.
وی که قرار است در ادامه سفر خود به کشورهای با اکثریت مسلمان مثل قطر و عربستان سعودی سفر و با مقامات آن‌ها دیدار کند، در پایان مصاحبه‌اش خاطرنشان کرد: این محدودیت‌ها هر چه طولانی‌تر شوند، پیامدهای آن بدتر خواهد شد. سوءتغذیه و مرگ در حال افزایش و بهداشت مادران در حال کاهش است. طالبان در ابتدا وعده‌های دیگری داد و ما فریب خوردیم. صراحتا می‌گویم که این محدودیت‌ها علیه تحصیلات و کار زنان، برای افغانستان، برای آینده و اقتصاد این کشور مضر است. از غرب می‌خواهم تا دیپلمات‌های خود را به این کشور بازگردانند تا بدین ترتیب با حاکمان طالبان تعاملی داشته باشند.
مقامات طالبان فعالیت زنان را در سازمان‌های مردم نهاد به دلیل آنکه "حجاب سر را به درستی رعایت نمی‌کنند"، ممنوع اعلام کردند؛ اقدامی که پس از ممنوعیت حق تحصیل برای زنان اعمال شد و واکنش‌های بین‌المللی متعددی را به دنبال داشت. گروه‌های کمکی، دولت‌های خارجی و سازمان ملل می‌گویند که حضور زنان برای تحویل کمک‌های بشردوستانه "ضروری و حیاتی" است و به همین دلیل خواستار رفع این ممنوعیت‌ها علیه زنان شده‌اند. بسیاری از گروه‌ها فعالیت‌های خود را به حالت تعلیق درآورده‌اند و این خود هشداری است برای شهروندان این کشور که از پیامدهای وخیم وضعیت زندگی و بحران اقتصادی رنج می‌برند.
شورای پناهندگان نروژ می‌گوید که از سال ۲۰۰۳ در افغانستان فعالیت کرده و ۴۷۰ زن را استخدام کرده است. این شورا همچنین در سال گذشته میلادی به بیش از ۸۴۰ هزار تن کمک کرد و قصد داشت امسال به ۷۰۰ هزار نفر دیگر کمک کند.
