به گزارش ایران اکونومیست ، کاندولیزا رایس که از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹ وزیر امور خارجه بود و رابرت ام. گیتس که از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۱ وزیر دفاع آمریکا بود، در یادداشتی برای واشنگتن‌پست آورده‌اند:"وقتی صحبت از جنگ در اوکراین می شود، تنها چیزی که در حال حاضر مشخص است این است که جنگ و ویرانی ادامه خواهد داشت. ولادیمیر پوتین به طور کامل متعهد به بازگرداندن کل اوکراین به کنترل روسیه یا - در صورت عدم موفقیت - نابود کردن آن به عنوان یک کشور قابل دوام است. او بر این باور است که سرنوشت تاریخی او - ماموریت مسیحایی او - استقرار مجدد امپراتوری روسیه است و همانطور که زبیگنیو برژینسکی سال ها پیش گفت امپراتوری روسیه بدون اوکراین نمی تواند وجود داشته باشد.
هر دوی ما بارها با پوتین برخورد کرده‌ایم، و متقاعد شده‌ایم که او معتقد است زمان به نفع اوست: او می‌تواند اوکراینی‌ها و ایالات متحده را از بین ببرد و اتحاد اروپا و حمایت از اوکراین در نهایت مورد فرسایش و شکستگی قرار خواهد گرفت. مطمئناً با ادامه جنگ، اقتصاد و مردم روسیه آسیب خواهند دید، اما روس ها بسیار بدتر از این را تحمل کرده‌اند.
برای پوتین، شکست دادن او یک گزینه نیست. او نمی تواند چهار استان شرقی را که بخشی از روسیه اعلام کرده به اوکراین واگذار کند. اگر او امسال نتواند از نظر نظامی موفق باشد، باید کنترل مواضع خود را در شرق و جنوب اوکراین حفظ کند تا نقاط پرش در آینده را برای حملات مجدد برای تصرف بقیه سواحل دریای سیاه اوکراین، کنترل کل منطقه دونباس و سپس حرکت به سمت غرب فراهم کند. روی پوتین حساب کنید که برای رسیدن به سرنوشت خود صبور باشد.
در همین حال، اگرچه پاسخ اوکراین به این تهاجم قهرمانانه بوده و ارتش آن عملکرد درخشانی داشته است، اما اقتصاد این کشور در حال نابودی است، میلیون‌ها نفر از مردم آن فرار کرده‌اند، زیرساخت‌های آن در حال نابودی است، بسیاری از ثروت معدنی، ظرفیت‌های صنعتی و کشاورزی قابل‌توجه آن در حال نابودی است. میدان تحت کنترل روسیه است. توانمندی نظامی و اقتصاد اوکراین اکنون تقریباً به طور کامل به خطوط نجات غرب - به ویژه ایالات متحده - وابسته است. در غیاب موفقیت‌های بزرگ برای اوکراین در برابر نیروهای روسی، فشارهای غرب بر اوکراین برای مذاکره درباره آتش‌بس با گذشت ماه‌ها از بن‌بست نظامی افزایش خواهد یافت. در شرایط کنونی، هرگونه آتش‌بس از طریق مذاکره، نیروهای روسیه را در موقعیتی قوی قرار می‌دهد تا هر زمان که آماده باشند، تهاجم خود را از سر بگیرند. که غیر قابل قبول است.
تنها راه اجتناب از چنین سناریویی این است که ایالات متحده و متحدانش فوراً به اوکراین افزایش چشمگیری در تدارکات و توانمندی‌های نظامی ارائه دهند – برای جلوگیری از حمله مجدد روسیه و قادر ساختن اوکراین به عقب راندن نیروهای روسیه در شرق و به اندازه کافی برای جنوب. کنگره پول کافی برای پرداخت چنین تقویتی فراهم کرده است. آنچه در حال حاضر مورد نیاز است، تصمیمات ایالات متحده و متحدانش برای ارائه تجهیزات نظامی اضافی مورد نیاز اوکراینی ها – مهمتر از همه، زره پوش متحرک است. توافق روز پنجشنبه برای ارائه تانک بردلی، ستودنی است. از آنجایی که ارسال تانک های سنگین آبرامز آمریکایی چالش های لجستیکی جدی وجود دارد، آلمان و سایر متحدان باید این نیاز را برطرف کنند. اعضای ناتو همچنین باید موشک‌های دوربرد، پهپادهای پیشرفته، ذخایر مهمات مهم (از جمله گلوله‌های توپ)، قابلیت شناسایی و نظارت بیشتر و سایر تجهیزات را در اختیار اوکراینی‌ها قرار دهند. این قابلیت ها در هفته ها مورد نیاز است نه ماه ها.
اعضای کنگره و دیگران در گفتمان عمومی ما به طور فزاینده‌ای می پرسند: «چرا باید اهمیت دهیم؟ این دعوای ما نیست.» اما ایالات متحده به سختی آموخته است - در سالهای ۱۹۱۴، ۱۹۴۱ و ۲۰۰۱ - که نمی توان تجاوزات و حملات بی دلیل به حاکمیت قانون و نظم بین‌المللی را نادیده گرفت. در نهایت امنیت ما به خطر افتاد و به درگیری کشیده شدیم. این بار، اقتصادهای جهان - از جمله اقتصاد ما - شاهد تأثیر تورم و عقب‌نشینی رشد ناشی از تهاجم پوتین هستند. بهتر است او را هم اکنون متوقف کنیم، قبل از اینکه ایالات متحده و ناتو در کل مطالبه بیشتری داشته باشند. ما یک شریک مصمم در اوکراین داریم که مایل است عواقب جنگ را تحمل کند تا در آینده مجبور نباشیم خودمان این کار را انجام دهیم.
سخنرانی رئیس جمهور ولودیمیر زلنسکی در برابر کنگره در ماه گذشته ما را به یاد درخواست وینستون چرچیل در فوریه ۱۹۴۱ می‌اندازد: "ابزار را به ما بدهید و ما کار را تمام می‌کنیم." ما با عزم دولت بایدن برای اجتناب از رویارویی مستقیم با روسیه موافقیم. با این حال، یک پوتین جسور ممکن است این انتخاب را به ما ندهد. راه اجتناب از رویارویی با روسیه در آینده کمک به اوکراین برای عقب راندن مهاجم است. این درس تاریخ است که باید ما را راهنمایی کند، و به اقداماتی که باید انجام شود - قبل از اینکه خیلی دیر شود - فوریت می بخشد."
