احمد علیرضابیگی در گفت‌وگو با ایران اکونومیست، با تاکید بر ضرورت احیای فعالیت های سیاسی و تشکیلاتی در دانشگاه ها و تاثیر آن بر فضای سیاست داخلی کشور، بیان کرد: دانشگاه و محیط دانشگاهی تا به امروز تاثیر قابل توجهی بر تاریخ کشور بر جای گذاشته است. در تجربه ای که ما در قبل از انقلاب داریم و دانشجویانی که در دانشگاه شهید شدند و به واسطه آن ها روز دانشجو نیز نام گذاری شده است تجلی احساس مسئولیت دانشگاه در برابر کشور بودند که با جان فشانی این حقیقت را به اثبات رسانده و جان خود را فدا کردند.
وی در ادامه اظهار کرد: در ادامه مسیر انقلاب اسلامی نیز دانشگاه تاثیر فوق العاده ای از خود بر جای گذاشته است، هیچ کس هم نمی تواند نقش دانشگاه را انکار کند. از نظر ما دانشگاه به عنوان نبض جامعه است که می تواند دور دست را ببیند. ممکن است که آسیب هایی متوجه حرکت دانشجویی بوده باشد اما با همه کاستی هایی که ذهن می تواند برای حرکت دانشجویی متصور باشد، عدالت خواهی و پافشاری بر آرمان ها و احساس مسئولیت دانشگاه همواره در تاریخ کشور ما مثال زدنی بوده است.
نماینده مردم تبریز در مجلس شورای اسلامی، تصریح کرد: دانشگاه ها و حرکت های دانشجویی نیازمند یک باز اندیشی در خصوص ایده ها و نظریات خود هستند، این کار نیز به عهده نهاد دانشگاه و دولت است تا این امکان را فراهم کند که در قالب کرسی های آزاد اندیشی دانشجویان بتوانند ایده ها و نظریات خود را بیان کنند. از سوی دیگر حضور مسئولان برای پاسخگویی به مطالبات دانشجویان حتما می تواند برای حرکت عادی دانشجویان راهگشا باشد.
این عضو کمیسیون امورداخلی کشور در ادامه تاکید کرد: هیچ گاه اقدامات سلبی در دانشگاه پاسخ نمی دهد حتما باید اقدامات ایجابی و در عین حال اقناعی باشد تا بتواند زمینه مشارکت هرچه بیشتر دانشجویان را در شئون سیاسی و اجتماعی فراهم کند. یکی از مشکلاتی که ما در کشور داریم این است که اساسا هر فرد یا تشکلی که قصد دارد در مقام نقد بر خیزد، سخنان وی آنطور که باید و شاید شنیده نمی شود. امروز علی رغم اینکه ما در اصل ۲۷ قانون اساسی تجمعات و اعتراض را به رسمیت شناختیم اما اساسا در تاریخ انقلاب اسلامی اینکه امکانی برای شنیدن صدای مخالف داده شود و حرف های آنان نیز شنیده شود به صورت رسمی نداشته ایم.
علیرضابیگی افزود: کرسی های آزاد اندیشی و دانشجویی حتما این ظرفیت را دارند که دولت ها و صاحبات قدرت را مورد نقد قرار دهند و مخاطبان آن باید تلاش کرده که یا این عیب ها را برطرف کنند و یا اینکه پاسخ منطقی ارائه کنند. زمانی که دولت ها چنین نگرشی نسبت به انتقاد ندارند طبیعتا در دانشگاه نیز زمینه لازم برای بروز و ظهور نقد و اظهار وجود دانشجویان در کرسی های آزاد اندیشی را نمی توانیم ببینیم. باید یک تغییر نگرش جدی در این حوزه صورت گیرد.
