به گزارش گروه علم و آموزش ایران اکونومیست از وبگاه فیز (phys)، تیمی از پژوهشگران دانشگاه های پنسیلوانیا، فناوری تگزاس، کُرنِل در آمریکا و دانشگاه ملی استرالیا بین گونه‌هایی از عنکبوت‌ها که درجاتی از جامعه‌پذیری دارند، ژن‌های مشابه یافتند.
عنکبوت‌ها به دلیل زندگی غیراجتماعی و انفرادی شهره هستند، بیشتر آنها به تنهایی تار می‌سازند و روی آن زندگی می‌کنند و فقط در زمان جفت‌گیری با هم‌نوعان خود ارتباط برقرار می‌کنند.
پژوهش قبلی نشان داده است که برخی گونه‌های عنکبوت‌ها درجاتی از جامعه‌پذیری را دارا هستند؛ مثلاً در یکی از گونه‌ها، مادران از فرزندان خود دربرابر شکارچیان حفاظت می‌کنند؛ چنین نمونه‌هایی به‌عنوان زیرشاخه‌های رفتارهای اجتماعی شناخته می‌شوند. گونه‌های دیگر عنکبوت‌ها ازجمله عنکبوت‌های خرچنگی بزرگ نیز غذایشان را با دیگران شریک می‌شوند.
پژوهشگران خاطرنشان کردند که مدارا توصیف بهتری برای این‌گونه رفتارهای اجتماعی است تا نمایش اجتماعی‌بودن؛ البته آنها می‌گویند که چنین رفتارهایی ممکن است نشانه‌ای مبنی بر این باشد که عنکبوت‌ها در حال تکامل‌یافتن و اجتماعی‌ترشدن هستند؛ به همین دلیل، بسیاری از گونه‌های دیگر باهوش‌تر و در نتیجه موفق‌تر شده‌اند.
پژوهش قبلی همچنین نشان داده است که اجتماعی‌بودن نیاز به مغز بزرگ‌تری دارد. موجوداتی که اهل معاشرت هستند باید تمام کارهایی را انجام دهند که گونه‌های غیراجتماعی انجام می‌دهند ضمن اینکه باید با سایر هم‌نوعان خود هم کنار بیایند؛ این برای عنکبوت‌ها مشکل ایجاد می‌کند زیرا آنها مغز متمرکز ندارند؛ در عوض، دارای دسته‌هایی از اعصاب هستند که در سراسر بدنشان توزیع شده است.
پژوهش قبلی نشان داده است که عنکبوت‌هایی که درجاتی از جامعه‌پذیری نشان می‌دهند در مقایسه با عنکبوت‌هایی که این‌گونه نیستند، سیستم عصبی توسعه‌یافته‌تری دارند.
در پژوهش جدید، پژوهشگران به دنبال تفاوت‌هایی بین عنکبوت‌های اجتماعی و غیراجتماعی بودند و ژنوم ۲۲ گونه عنکبوت با درجاتی از جامعه‌پذیری را مقایسه کردند و شواهدی مبنی‌بر تغییرات ژنتیکی در این عنکبوت‌ها پیدا کردند که باعث می‌شد اجتماعی‌تر باشند.
