تیم ملی امروز در یکی از حساس‌ترین بازی‌های تاریخ فوتبال ایران به مصاف آمریکا خواهد رفت. جدالی که در هر شرایطی از حساسیت‌های ویژه‌ای برخوردار است اما شانس دو تیم برای صعود به مرحله بعدی جام جهانی حساسیت‌ها را افزایش می‌دهد. تقابل با آمریکا یادآور بازی تاریخی جام جهانی ۱۹۹۸ است که ایران با شکست رقیب به اولین برد خود در تاریخ جام جهانی دست یافت و حالا با موفقیت در بازی امشب می‌تواند اولین صعود خود در تاریخ این رقابت‌ها را تجربه کند. خداداد عزیزی که یکی از بازیکنان حاضر در آن جدال تاریخی بود، در گفت و گو با خبرآنلاین در خصوص دیدار امشب تیم ملی و شرایط ایران در جام جهانی صحبت کرده که در ادامه می‌خوانید:
جام جهانی برای تیم ملی ایران اصلا خوب آغاز نشد و ما در بازی با انگلیس نتیجه بدی گرفتیم. چه اتفاقی افتاد که باعث شد آن نتیجه عجیب رقم بخورد؟
بازی با انگلیس یک اتفاق بود ولی ما هم یک سری اشتباهات داشتیم که باعث شد انگلیس آن نتیجه را بگیرد. ما اگر ۱۰ بار هم با انگلیس بازی کنیم هیچوقت ۶ گل نمی‌خوریم. اتفاقاتی که در این سطح خیلی کم رخ می‌دهد مثل بازی سال ۱۹۹۶ که ما به کره جنوبی ۶ گل زدیم یا ۷ گلی که کاستاریکا از اسپانیا خورد. من فکر می‌کنم ما یک سری اشتباهات داشتیم مثلا با سیستم خیلی دفاعی وارد زمین شدیم و با سیستم ۵-۴-۱ بازی کردیم که شاید به امید بازی های جام جهانی ۲۰۱۸ و ۲۰۱۴ بودیم تا با سیستم دفاعی فشرده نتیجه بگیریم. چیزی که کی‌روش خیلی به آن اعتقاد داشت و در جام‌های جهانی قبلی هم مقابل اسپانیا، پرتغال و آرژانتین انجام داد و نتیجه گرفت. من فکر کنم اولین اشتباه ما همین بود که با این سیستم وارد شدیم که شاید دوره‌های قبلی جواب داد ولی این سری نتیجه نداد. اشتباه بعدی این بود که ما با سه دفاع کار را شروع کردیم. سالیان سال است که ما در لیگ اکثر تیم‌ها به جز استقلال با این سیستم بازی نمی‌کنند و اکثرا چهار دفاعه هستند و در تیم ملی هم همینطور است. روزبه چشمی هم خیلی در آن پست دفاع تخصص ندارد و پست اصلی او هافبک دفاعی است. اشتباه سوم ما این بود که عناصر هجومی خود را بازی ندادیم و کلا دو بازیکن هجومی یعنی مهدی طارمی و علیرضا جهانبخش را در زمین گذاشتیم که او هم روز خوبی نداشت. طارمی هم نیمه اول اصلا شانس گلزنی برای او به وجود نیامد. من فکر می‌کنم تمام این عوامل دست به دست هم داد و اینکه انگلیسی‌ها خیلی زود به گل رسیدند. این باعث شد ما این باخت بد را به انگلیس دادیم. اینکه زود گل خوردیم هم تاثیر داشت. فکر کنم کی‌روش هم بین نیمه فهمید ما با سه دفاع نمی‌توانیم بازی کنیم و برگشت به سیستم خودمان ولی طبیعتا اینکه ما انقدر جلو کشیدیم کار را برایمان سخت کرد و باعث شد انگلیسی‌ها بعد سه گل با خیال راحت پاسکاری کردند و به گل رسیدند.
برای بازی با ولز یک سری تغییراتی داشتیم که تاثیر داشت ولی نکته دیگری که به چشم آمد این بود که کی‌روش خیلی تلاش کرد تیم را از نظر روحی برگرداند. مثلا بعد از بازی با انگلیس حلقه اتحاد تشکیل داد یا در حرف‌هایش می‌گفت جام جهانی برای ما از بازی با ولز آغاز می‌شود. به نظر شما این مدل رفتارها چقدر در برد ما اثربخش بود؟
در دنیای مربیگری بحث روانی مهم است و مربیان وظیفه دارند این کار را انجام دهند. حتی ما در باشگاه‌های بزرگ دکترهای روانشناس را داریم که حتی فرد به فرد با بازیکنان کار روانی می‌کنند. این قضیه خیلی کار عجیب و غریبی نیست. در فوتبال ما حالا کمتر بوده ولی طبیعتا کار روانی کی‌روش در برد مقابل ولز تاثیرگذار بوده است. جدا از این قضیه من فکر می‌کنم باخت به انگلیس یک اتفاق بود و بازیکنان هم این را فهمیدند و خودشان را جمع و جور کردند. یک بحث تاثیر مربی است و بحث دیگر خود بازیکنان هستند. شاید اگر بچه‌ها نمی‌خواستند یا نمی‌توانستند خودشان را جمع کنند، کی‌روش هر چقدر هم کار روانی می‌کرد تاثیر آنچنانی نداشت ولی در این شرایط حتما بحث روانی کی‌روش و کادر فنی او موثر بوده است. خیلی از بازیکنان ما هم در سطح اول فوتبال اروپا بازی می‌کنند و امثال طارمی و آزمون و قلی‌زاده و جهانبخش سریع خودشان را جمع و جور می‌کنند. کی‌روش هم با توجه به تجربه‌اش در این قضیه آدم قدرتمندی است و توانسته بچه‌ها را جمع کند تا تیم آماده بازی با با ولز شود. با این حال من فکر می‌کنم بیش از کار روانی تغییر سیستم و صرف کردن فعل خواستن از سوی بچه‌ها بیشتر تاثیر داشت. از اول بازی شروع به بازی تهاجمی کردند و در فاز دفاعی نرفتند.
در بازی با انگلیس اتفاق غیرمنتظره‌ای درون دروازه ایران رخ داد و با مصدومیت بیرانوند فرصت بازی به حسینی رسید. بعد از بازی انتقاداتی از حسینی وجود داشت و حتی گفته می‌شد ممکن است در بازی با ولز از عابدزاده استفاده شود ولی کی‌روش دوباره به حسینی اعتماد کرد و او هم پاسخ این اعتماد را دادو در حال حاضر گفته می‌شود بیرانوند شرایط بازی را به دست آورده ولی حسینی هم پس از بازی با ولز وضعیت خوبی دارد. به نظر شما کدام یکی از این دو دروازه‌بان باید در ترکیب اصلی باشند؟
این کم‌لطفی است که بگوییم حسینی روی گل‌هایی که ما از انگلیس خوردیم مقصر بوده است. شاید اگر بیرانوند هم بود آن گل‌ها را می‌خورد. هر ۶ گلی که زدند خب مثلا گل اول ضربه سر غیرقابل مهاری بود و شاید بهترین گلرهای دنیا هم نمی‌توانستند بگیردند یا شوت ساکا روی گل دوم که از فاصله کمی زد و مهار آن سخت بود. گل سوم از نزدیک زده شد و روی گل چهارم هم دید کافی نداشت. یکی از گل‌ها هم سه به دو شدند و در کل به نظرم حسینی روی گل‌ها تقصیری نداشت و کم‌لطفی است که بگوییم اگر دروازه‌بان دیگری بود آن‌ها را نمی‌خورد. مثلا گلر ژاپن مقابل کاستاریکا مقصر بود ولی حسینی نه. در مورد انتخاب دروازه‌بان هم معمولا مربیان به تمرینات آن‌ها نگاه می‌کنند. درست است که علیرضا بیرانوند دروازه‌بان اول ما در جام جهانی بوده و حسینی هم به عنوان ذخیره وارد زمین شده ولی او در بازی با ولز روی توپ اول خوب کار کرد و در کل عملکرد خوبی داشت. مشکل بیرانوند به نظر من ترس از بینی و ماسکش باشد و نمی‌دانم می‌توان به او اعتماد کرد و کادر فنی و مربی دروازه‌بان‌های کی‌روش حتما به این فکر خواهند کرد. به نظر من هر کسی که سرحال‌تر باشد باید درون دروازه به زمین برود.
در این دو بازی ابتدایی تیم ملی آمریکا را چطور دیدید؟
به نظر من تیم فوق‌العاده‌ای هستند. مقابل ولز یک نیمه اول فوق‌العاده داشتند و در نیمه دوم هم پس از گل کمی عقب کشیدند و به همین خاطر گل خوردند. مقابل انگلیس هم به مراتب بهتر از بازی نخست بودند و آن‌ها را تحت فشار قرار دادند و از جلو خیلی خوب پرس می‌کنند. تیم سرعتی و فیزیکی هستند. خب دوست دارم تیم ملی این بازی را ببرد و صعود کند اما من از بازی با آمریکا می‌ترسم. به نظرم تیم مرموزی دارند و چند بازیکن هجومی خطرناک در ترکیبشان است. ما مقابل ولز گرت بیل را کنترل کردیم ولی مهار پولیسیک سخت‌تر است چون آمادگی بالاتری دارد و جوان‌تر است و شاید ضربه به توپ او را نداشته باشد ولی تکنیک و سرعت حمل توپ او بهتر است. به نظر من بازی خطرناکی است و من بدون تعارف از این بازی می‌ترسم.به نظرم سیستمی که کی‌روش می‌گذارد و ترکیبی که انتخاب می‌کند خیلی مهم است. اگر ما ترسو بازی کنیم کارمان سخت می‌شود و باید شجاع باشیم.
شما خودتان در جام جهانی ۱۹۹۸ مقابل آمریکا بازی کردید و تیم ملی در آن بازی موفق به پیروزی شد. به نظر شما آمریکای ۹۸ قوی‌تر است یا ۲۰۲۲؟
برعکس اینکه همه می‌گویند تیم سال ۹۸ ضعیف‌تر بود ولی آن سال تیم خیلی خوبی داشتند. قبل از گل حمید استیلی آن‌ها خیلی ما را تحت فشار گذاشتند. یک شوت به تیرک زدند و عابدزاده هم دوتا توپ خوب گرفت. حتی در نیمه دوم وقتی ۲-۱ جلو بودیم دوتا موقعیت را عابدزاده از شش‌قدم گرفت. آن بازی بسیار سخت بود. آن روز یک اتفاقی افتاد که ما بازی را بردیم وگرنه حق آن‌ها باخت نبود. شاید اگر موقعیت‌های بازی را ببینیم آن‌ها بیشتر از ما موقعیت داشتند ولی ضربه سر استیلی موقعیت خطرناکی نبود اما ضربه غیرقابل مهاری زد که مثل گل اول انگلیس به ما بود و گلر آمریکا هر چقدر تلاش کرد به توپ نرسید. آن بازی بسیار سخت بود و این بازی هم خیلی سخت است چون تیم خیلی خوبی دارند با این تفاوت که تیم ۹۸ سرعتی نبود ولی امسال تیم سرعتی دارند و من از این بازی می‌ترسم.
این روزها بحث‌های زیادی در خصوص حمایت از تیم ملی مطرح می‌شود و نظرات متفاوتی هم وجود دارد. دیدگاه شما نسبت به این مسئله چیست؟
هر کسی نظری دارد و من همیشه به نظر بقیه احترام گذاشته‌ام. انسان‌ها آزاد هستند که نظرشان را بدهند حالا یک عده می‌گویند حمایت نشود که من احترام می‌گذارم و نمی‌گویم غلط است. من خودم به عنوان کسی که در زمین فوتبال بازی در جام جهانی را تجربه کردم اعتقاد دارم بازیکنان درون زمین زحمت می‌کشند و پیراهن تیم ملی ایران تن آن‌هاست و من به آن‌ها احترام می‌گذارم چون می‌فهمم داخل زمین چیکار می‌کنند تا تیم ملی نتیجه بگیرد. من آرزو می‌کنم تیم ملی از گروهش صعود کند و حتی به مراحل بعد برود. برای من یک افتخار است ولی نظرات آدم‌ها مورد احترام است و هر کسی یک عقیده‌ای دارد. من به عنوان یک آدم فوتبالی که از سیاست و اقتصاد خیلی سر در نمی‌آورم ولی فوتبال کارم است این را می‌گویم. من خودم در این زمین بازی کردم و می‌دانم بازیکنان چقدر زحمت می‌کشند. شما در جام جهانی نگاه کنی همه همین شکلی هستند و عشق به تیم ملی دارند و بازیکنان برای تیم ملی کشورشان زحمت می‌کشند.
خبرآنلاین
