آرزو منشی زاده در گفت‌وگو با ایران اکونومیست، ضمن بیان این مطلب درباره موانع و مشکلات سر راه نظام آموزش عالی کشور گفت: ما با نوعی همسان‌انگاری نسبت به برخی رشته‌ها از جمله هنر در نظام آموزش عالی ایران در دیدگاه‌های حاکم بر وزارت علوم روبرو هستیم. در طرح پژوهشی که چند سال پیش برای بازنگری برنامه مقطع کارشناسی معماری انجام دادم، تبعات این نوع نگاه شناسایی و مواردی به عنوان راهکار ارائه شد.
وی در همین خصوص ادامه داد: در طرح پژوهشی مذکور مطالعات تطبیقی نشان می‌داد که رشته معماری صرف نظر از اینکه آیا معماری هنر است یا نه، به دلیل تمایزات آشکاری که با سایر علوم دارد در برخی کشورها تحت نظارت وزارت فرهنگ، آموزش داده می‌شود و در دسته‌بندی علوم انسانی قرار می‌گیرد که مناسبات مواجهه با آن را در سطوح برنامه‌ریزی و اجرایی را متفاوت می‌کند. ولی ما همچنان بر سر اینکه معماری هنر است یا مهندسی اختلاف نظر داریم و در دو سر این طیف حرکت می‌کنیم.
این استاد دانشگاه در خصوص ارزیابی آینده شغلی دانشجویان هنر و بازار کار رشته‌های هنری و تلاش دانشگاه هنر در نزدیک شدن فضای دانشگاه به فضای حرفه‌ای موفق و همچنین نقش انجمن های علمی در دانشگاه هنر بیان کرد: در وضعیت فعلی حلقه مفقوده اتصال دانشگاه به فضای حرفه و بازار کار مشهود است. در واقع دانشگاه همچنان در مقیاس نسل اول و دوم عمل می‌کند و بحث کارآفرینی و دغدغه‌های اجتماعی که در نسل سوم و چهارم مطرح شد را نادیده می‌گیرد یا اساسا سازوکاری برای عملی‌کردن آن ندارد. از طرف دیگر فضای حرفه‌ای هم سعی در نادیده گرفتن فضای آکادمیک دارد. بویژه در رشته‌های هنر که بعضا به مهارت‌محوری آن اعتقاد دارند و خارج از فضای دانشگاه آن را آموختنی می‌دانند ولی در آموزش هنر و حتی معماری علاوه بر مهارت، به دانش و بینش وسیع و عمیق نیز نیاز داریم که به نظر من دانشگاه این رسالت را هم عهده‌دار است.
منشی زاده تصریح کرد: آماده‌سازی ذهنی دانش‌آموختگان یا دانشجویان در شرف فارغ‌التحصیلی می‌تواند به بهترین نحو در فضای دانشگاه برنامه‌ریزی و انجام شود. شاید حضور مراکز رشد و کارآفرینی، جامعه و صنعت باید جدی‌تر و در ارتباط مستقیم با گروه‌های آموزشی و تشکل‌های دانشجویی همچون انجمن‌های علمی در نظر گرفته شود. به نظر نمی‌رسد انجمن‌های علمی با توجه به فعالیت‌های دوره‌ای و کوتاه‌مدت خود بتوانند به تنهایی نقش تعیین‌کننده‌ای در این زمینه داشته باشند ولی در ارتباط با سایر تشکل‌ها و همچنین در ایجاد ارتباط بین دانشجویان و فارغ‌التحصیلان موفق با شناسایی فرصت‌های شغلی می‌تواند هدفمندانه زمینه را برای آشنایی دانشجویان با واقعیت‌های بازار کار و جامعه حرفه‌ای فراهم کند.
استاد مشاور انجمن علمی معماری و شهرسازی دانشگاه هنر در پاسخ به سوالی مبنی بر نقش دانشگاه در شکوفایی استعدادهای بالقوه و بالفعل دانشجویان و ایجاد فضایی برای استعدادیابی دانشجویان نخبه اظهار کرد: دانشگاه اساسا محل بروز استعدادهاست هرچند نهادهایی همچون خانواده و مدرسه هم چنین فضایی را قبل از دانشگاه مهیا می‌کنند ولی حضور در دانشگاه به عنوان نهادی که خواه ناخواه زمینه رشد و ورود به فضای حرفه‌ای را برای دانشجو فراهم می‌کند، باید بتواند این امر یعنی شکوفایی استعدادها و به تبع آن خودشناسی را به منصه ظهور و بروز برساند و اگر به هر دلیلی نتواند این مهم را به انجام برساند منغعلانه عمل کرده است.
وی در ادامه افزود: کلاس‌های عملی و دروس مختلف، فضای مساعدی را برای استعدادیابی، کشف استعداد دانشجویان و شناخت گرایش‌های تخصصی فراهم می‌کنند ولی این کافی نیست و نیاز به فعالیت‌هایی فراتر و چه بسا داوطلبانه خارج از تکالیف مرسوم وجود دارد. انجمن‌های علمی به دلیل تعریف و ترویج فعالیت‌های متنوع تیمی و گروهی و جذب داوطلبانه بضاعت‌های دانشجویی نقش خوبی در این زمینه دارند.
این استاد مشاور در خصوص برنامه‌های آموزشی و سرفصل‌های رشته‌های گروه آموزشی و به روز بودن آن نسبت به استانداردهای جهانی گفت: در رشته معماری ما همچنان از سرفصل مصوب سال ۷۷ تبعیت می‌کنیم و البته مقاومت زیاد برای تغییر سرفصل و ارائه شرح درس که با نگاه‌های سلیقه‌ای برخی مدرسان محدودکننده تصور می‌شود، مزید بر علت است. به این منظور ترکیب مناسب از مقاطع تحصیلی مختلف در بدنه انجمن‌ها ضرورت دارد، موردی که در حال حاضر در اکثر انجمن‌های علمی به دلیل حضور حداکثری دانشجویان کارشناسی محقق نمی‌شود.
عضو هیات علمی رشته معماری و شهر سازی دانشگاه هنر در پایان به توضیح درباره چگونگی ارتقای فعالیت‌های داوطلبانه انجمن‌های علمی و برنامه‌ریزی ایده آل و اجرای برنامه‌ها توسط دانشجویان پرداخت و گفت: ارتقای فعالیت‌ها به صورت خودجوش و در درون انجمن‌ها با مشارکت بدنه دانشجویی و البته حمایت‌های بیرونی صورت می‌گیرد. اینکه اعضا با آگاهی و بر اساس توانایی‌شان، داوطلب حضور در انجمن بشوند و نه حضور صرفا فیزیکی، گام اول است. توزیع مسئولیت‌ها از ابتدا صورت می‌گیرد و هم‌افزایی گروهی و تیمی بین اعضاء با برنامه مشخص، راهبری مناسب و حمایت‌هایی که انتظار می‌رود از سوی دانشگاه صورت گیرد هم‌سو با گروه‌های آموزشی، به دور از هیاهوگری و در شأن و قامت یک نهاد علمی و فرهنگی رقم می‌خورد.
