آقایان صفار هرندی و ضرغامی و بقیه! سرانجام با "جهان جدید جوانان" آشنا شدید؟

جوان های مطلوب شما می توانستند با حمله به سفارتخانه ها "آتش بازی" کنند و برای یک ملت هزینه بتراشند ولی جوان های دیگر، حتی حق "آب بازی" با یکدیگر را نداشتند؛ می دانید چرا؟ چون از نظر شما آنها اساساً وجود خارجی و رسمی نداشتند؛ ولی آنها در متن جامعه بودند و رنجیده از اجحاف شما، در حال شکل دادن به همان جهان جدیدی بودند که شما خبر نداشتید و امروز از بازجوها می شنوید و از تعجب شاخ در می آورید!

 ابتدا این دو نقل قول را بخوانید:

- محمد حسین صفارهرندی، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام و وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت احمدی نژاد: تحلیل برخی از بازجویی های حوادث اخیر نشان می دهد که جهان جدیدی که نسبتی با جهان پیشین ندارد برای جوانان شکل گرفته است.

• عزت الله ضرغامی، وزیر میراث فرهنگی و گردشگری دولت رئیسی و رئیس اسبق صدا و سیما: در مورد خیلی‌هایی که در این اغتشاشات دستگیر شدند با بازجوی اصلی آنها صحبت کردم، آن فرد گفت من یک عمر از آدم‌های درشت سیاسی بازجویی کردم و این چند روز چند صد نفر از افراد را بازجویی کردم و این سخت‌ترین بازجویی من بود زیرا نه من می‌فهمم آنها چه می‌گویند و نه آنها می‌فهمند من چه می‌گویم.
  
  

این که بعد از قریب به دو ماه از بروز ناآرامی های گسترده در کشور، دو تن از چهره های اصیل اصولگرا، به نقل از بازجویان از دنیای متفاوت جوانان سخن می گویند، بسیار پر معناست:

وقتی مسؤولان از مردم جدا می افتند و در گعده های و شبکه های داخلی خودشان غرق می شوند،
وقتی مسیرهای اطلاعاتی آنها کانالیزه می شود و بولتن نویسان به فکر و اندیشه آنها، سمت و سو می دهند،
وقتی توسط متملقان جویای پول و پست، محاصره روانی می شوند،
وقتی دل خوش می کنند به اعتکاف و قدر و اربعین و تصور می کنند که مردم به خاطر آنها این مناسک معنوی را انجام می دهند،
وقتی صداهای منتقد را بر نمی تابند و هر مخالفتی را نه محصول عملکرد سوء خود، که توطئه ای از سوی دسمنان خارجی می دانند و ...
طبیعی است که در مواجهه با اعتراضات - اعم از گویا و خاموش - شوکه می شوند و برای این که از سرگیجه رهایی پیدا کنند، سراغ بازجوها می روند که مگر همه چیز گل و بلبل نبود؟ پس این هایی که سر و صدا می کنند، چه می گویند؟

آقای صفار هرندی، آقای ضرغامی و آقایان و خانم های صاحب منصب دیگر!

اگر در تمام این سال ها که در قدرت بودید - و هستید - شنوای صدای مردم بودید، امروز این اعتراضات حتی شکل هم نمی گرفت چه برسد به این که پای صحبت بازجوها بنشینید و با شگفتی تمام متوجه شوید که " جهان جدیدی که نسبتی با جهان پیشین ندارد برای جوانان شکل گرفته است".

آنچه بازجوها در این یکی دو ماهه بدان رسیده و به شما منتقل کرده اند و ای بسا الان هم در بولتن های محرمانه با آب و تاب دارد بین مسوولان دست به دست می شود، اصلاً تازگی ندارد. سال هاست که اندک رسانه های مستقل ایران که نیمه جانی دارند، فریاد زده اند که ایها المسوولان! جامعه عوض شده است، نسل عوض شده است، دنیا عوض شده است، مناسبات عوض شده است ولی شما حتی زحمت گوش دادن هم به خودتان ندادید ،چه برسد به این که خود را با عصر جدید منطبق کنید تا مردم و به ویژه جوان ترها، احساس نکنند کسانی بر آنها حکم می رانند که اساساً در دنیای دیگری به سر می برند!

صادقانه بپذیرید که به جای شناختن نسل جدید، با آنها سر ناسازگاری گذاشتید؛ سبک زندگی شان را به رسمیت نشناختید و دقیقاً به همین خاطر، امکان هرگونه ویرایش و اصلاحی را سلب کردید، خود را تا بدان حق محق دانستید که بگویید چه بپوشند و چه نپوشند! و حتی جوانانی که در یکی از پارک های تهران، آب بازی کرده بودند را بازداشت کردید! آنها را نادیده گرفتید و فقط طیف و تیپ خاصی از جوانان را تحویل گرفتید و حتی در تقسیم مناصب و مواهب مملکت نیز نه بر اساس تخصص های جوانان که بر اساس همان طیف بندی خودتان، عمل کردید و سیلی تبعیض را به گونه ای آشکار بر صورت قاطبه جوانان این کشور نواختید!

جوانانی که از نظر شما جوان واقعی بودند، حق داشتند حتی سفارت انگلیس را اشغال کنند و سفارت عربستان را آتش بزنند ولی آن یکی ها، حتی حق یک تجمع آرام اعتراض آمیز در یکی از پارک های شهر را نداشتند؛ اعتراض که جای خود دارد، یک بار که در پارک آب و آتش "آب بازی" کردند، آنها را بازداشت کردید! جالب است نه؟ جوان های مطلوب شما می توانستند با حمله به سفارتخانه ها "آتش بازی" کنند و برای یک ملت هزینه بتراشند ولی جوان های دیگر، حتی حق "آب بازی" با یکدیگر را نداشتند؛ می دانید چرا؟ چون از نظر شما آنها اساساً وجود خارجی و رسمی نداشتند؛ ولی آنها در متن جامعه بودند و رنجیده از اجحاف شما، در حال شکل دادن به همان جهان جدیدی بودند که شما خبر نداشتید و امروز از بازجوها می شنوید و از تعجب شاخ در می آورید!

شهریور 1390/ سردار رادان فرمانده وقت نیروی انتظامی تهران: یک بار گفته ایم آب بازی ممنوع است و پلیس تحمل نخواهد کرد!

دی 1394 / حمله به سفارت عربستان در تهران و آتش زدن آن

راستی! یادتان هست برای این که مردم و مشخصاً جوان ها را از داشتن ارتباط اینترنتی تصویری محروم کنید، حتی به مراجع تقلید اطلاعات غلط می دادید تا بتوانید حکم حرمت و تحریم بگیرید؟

شما نه تنها تلاشی برای شناخت جامعه جدید و مختصات آن نکردید بلکه حتی کسانی را که سعی کردند بشناسانند، منکوب کردید.
وقتی فردی مثل مصطفی تاج زاده، هر چند با تلخ گویی ولی مصلحانه، واقعیت ها را - ولو با لغزش و خطا - می گفت ولی به جای این که او و مثال او را به گفت و گوی عمیق تر دعوت کنید تا به فهم مشترک نزدیک شوید، راهی زندانش کردید، معلوم بود که روزی به شیوه ای تلخ تر و پرهزینه تر با واقعیت ها آشنا خواهید شد.
کاری کردید که اندیشمندان مملکت، یکی پس از دیگری به کنج عزلت رفتند که "تا کی بگوییم و بنویسیم ولی نه تنها گوش نکنند که انگ هم بزنند و رسانه نماهایشان هتک حرمت مان کنند؟!" و نتیجه اش را هم می بینید.

یادم می آید که یک بار یادداشتی نوشته بودم تحت عنوان "21 ابرچالش جمهور اسلامی ایران" که از جمله به موضوع زنان -که امروز یکی از محورهای اصلی اعتراضات تبدیل شده است- اشاراتی کرده بوده ام. آن زمان آقای عباس جعفری دولت آبادی دادستان تهران بود؛ تلفنی از دادسرا دستور حذف فوری دادند و مرا برای بازجویی فراخواندند و وقتی پرسیدم کدام یک از این 21 مورد خلاف واقع است؟ گفتند همه اش درست است ولی نباید آنها را یک جا می نوشتی! به هر روی، چون یادداشت به دستور قضایی حذف شد و خودشان هم اذعان داشتند که مطلب خلافی نوشته نشده است، سرپرست وقت دادسرای رسانه وعده داد که با دادستان صحبت می کند که پرونده در همین مرحله بسته شود (و البته به وعده اش هم عمل کرد و آن پرونده به دادگاه نرفت).
معلوم است که چنین مواجهه ای با کسانی که سال ها قبل، آژیرهای خطر را به صدا در می آورند، حاصلی جز ناآگاهی مسوولانی ندارد که قرار است برای مردمی تصمیم بگیرند که در گذر زمان تغییر کرده و بروز شده اند.

آقای صفار هرندی و آقای ضرغامی و بقیه مسوولان!

شما سال های سال فکر کرده اید که با قطع آژیر خطر، خود خطر رفع می شود و مثلاً با حذف مطلبی از یک سایت تحلیلی-خبری، اصل آن نیز در عالم واقع، از موضوعیت می افتد؛ این همان اشتباهی است که اتفاقاً به عنوان یکی از ابرچالش های 21 گانه بدان اشاره کرده بودم.

مجموعه این هاست که باعث می شود از یک سو، شما نفهمید که جامعه به چه سمت و سویی می رود و تازه زمانی متوجه می شوید که بازجوها خبرتان کنند که چه نشسته اید دنیای دیگری شده است و از دیگر سو، اعتراضات می شود میدان بازی "ایران اینترنشنال" ها و کوتوله هایی که در غیاب "اندیشمندانِ دلسوزِ میهن دوستِ به حاشیه رانده شده" شده اند تئوریسین انقلاب و تعیین کننده تکلیف برای مردم ایران! و این یعنی بازی دو سر باخت.

گذشتِ روزگار است آقایان صفار هرندی و ضرغامی و دیگران! حالا که از روزهای گذشته نیاموختید ولی از زبان بازجوها متوجه یک چیزهایی شده اید، همین را هم غنیمت بشمارید و لااقل به بازجوهای خودتان اعتماد کنید. دریابید که سرنشیان کشتی ایران، فقط انقلابیون 57 و حماسه سازان دفاع مقدس نیستند بلکه در کنار آنها، دهها میلیون انسان دیگر نیز به دنیا آمده و به سنین نوجوانی و جوانی و میانسالی رسیده اند که دنیای متفاوت تری دارند و حتی به گونه ای سخن می گویند که به قول آن بازجو، نه شما می فهمید چه می گویند و نه آنها متوجه منظور شما می شوند!

اگر واقعاً شما نیز مانند آن بازجویان به این نتیجه برسید که نسل امروز ایران در جهانی متفاوت از جهان ذهنی شما زندگی می کنند، اتفاق بزرگی است مشروط بر این که دچار این توهم نشوید که می توانید با هدر دادن بودجه و سرمایه ملت در سازمان های رسانه ای و تبلیغی و فرهنگی تان یا به ضرب و زور، جهان شان را دگرگون کنید و مشروط بر این که این جهان را به رسمیت بشناسید و بی آن که بترسید، واردش شوید و ببینید اکثر جوانان و به تعبیر درست تر ، اکثر مردم چه می خواهند و همان را بی کم و کاست اجرا کنید.
اصلاً معنی مردمسالاری مگر جز این است؟!

اگر چنین کنید، هم فهم خودتان از دنیای جدید اصلاح می شود، هم مردم نفسی به راحتی خواهند کشید و هم زحمت مضاعف بر دوش پلیس و بازجو و دادگاه نخواهد بود؛ این به نفع همه است و امید که لااقل از گذشت این بخش از روزگار بیاموزید که فرمود:
هرکه نامُخت از گذشت روزگار
هیچ ناموزد ز هیچ آموزگار
(رودکی)

عصر ایران؛ جعفر محمدی