به گزارش ایران اکونومیست، آبخیزداری یعنی مدیریت پایدار و جامع حوزه آبخیز که به تناسب موقعیت انسانی، اجتماعی، جغرافیایی و طبیعی طراحی و اجرا می‌شود و می‌تواند موثرترین اقدام برای کاهش آثار خشکسالی و کاهش خسارات سیل باشد. به گفته مسئولان و کارشناسان، آبخیزداری می‌تواند برای مردم تمام روستاها و شهرهای یک حوزه آبخیز امکان زندگی و معیشت را میسر کند و موثرترین راه برای حفظ امنیت غذایی و زیستی در کشور است.
مسعود امیرزاده، کارشناس آب در گفت‌وگو با ایران اکونومیست، با بیان اینکه اقدام آبخیزداری در یک واژه خلاصه نمی‌شود و یک رویکرد حفاظتی و مدیریتی است، اظهارکرد: برای اعمال آبخیزداری به صورت حقیقی و واقعی لازم است تمام فعالیت‌های توسعه محورانه متوقف شوند.
وی ادامه داد: آبخیزداری اجازه نابودی بالادست و میان دست و از بین بردن خاصیت جذب آب یا تشکیل آبراهه‌های فرعی و اصلی را به ما نمی‌دهد. آبخیزداری صرفا ایجاد چند سازه در بالادست نیست که ممکن است در برخی مواقع کارایی نداشته باشد، در واقع آن سازه‌ها تنها جزوی از ماجرا هستند.
این کارشناس آب گفت: آبخیزداری اقدامات هناهنگ‌کننده میان سیاست‌های توسعه‌ای کشور، منابع آبی و پوشش گیاهی و حفظ پیکره کوهستان است. برای اجرای آبخیزداری باید بسیاری از سازمان‌هایی که درگیر توسعه و بارگزاری در منابع آبی هستند پروژه‌های خود را تعطیل کنند. بنابراین وقتی از آبخیزداری صحبت می‌کنیم باید تمام موارد در نقدهای وارد شده به اقدامات توسعه‌محور اصلاح شوند.
وی در پاسخ به این پرسش ایران اکونومیست که آیا بارندگی‌های سیل‌آسا به رفع بحران کم‌آبی و جبران این کمبود کمک می‌کنند یا خیر؟ گفت: بارندگی‌هایی که به‌صورت مقطعی و سیل‌آسا هستند جذب آبخوان‌ها نمی‌شوند. بارش‌های تدریجی که به‌صورت برف هستند سهم مناسبی از آب طبیعت را فراهم می‌کنند اما بارش‌های شدید چندان تاثیرگذار نیستند.
امیرزاده در پایان تصریح: این باران‌های سیل‌آسا ممکن است که آبرفت مناسبی را به دشت‌های ما برساند یا به‌صورت موقت حیات تازه‌ای به طبیعت داده و تالاب‌ها را زنده کند ولی نمی‌تواند مشکلات کم‌آبی کشور را پوشش دهد.
