زهرا یوسف زاده مدرس حوزه علمیه درباره جایگاه زن قبل از ظهور اسلام به خبرنگار مهر گفت: قبل از اسلام به دختران اھمیتی دادہ نمی‌شد و مردم جاهل اعراب آنان را زندہ به گور یا خرید و فروش می‌کردند. در چنین وضعیتی پیامبر اکرم(ص)، اھمیت دختران و زنان را روشن و آشکار کرد و این موضوع در زندگی حضرت زھرا (س) به عنوان جانشین پدر و همسری مھربان و فداکار مشخص و متجلی است. شخصیت حضرت زھرا(س)، اسوہ و نمونه‌ای برای تمام دوران‌ها است، اما آنچه که از حضرت زهرا (س) به عنوان الگو و شخصیت کامل ایشان یاد می شود اعتبارات و مقاماتی است که در زمینه اعتقادات، اخلاق، رفتار و اعمال و افعال ایشان می توانیم مورد توجه قرار بدهیم.
وی افزود: یکی از اصل های شخصیت حضرت که ملاک ارزش انسان به شمار می آید اصل ایمان به خدا، آخرت گرایی و توجه به زندگی ابدی است. در روایت است که پیامبر اکرم(ص) رو می‌کند به یگانه فرزندش می‌گوید: دخترکم، خودت برای خودت عمل کن. من به درد تو نمی‌خورم، از انتساب با من کاری ساخته نیست، تعلیمات مرا بپذیر و دستورات مرا عمل کن، مگو پدرم پیغمبر است، به دردت نمی‌خورد، به دستور پدرت عمل کردن به دردت می‌خورد.
یوسف زاده با اشاره به اصل دوراندیشی حضرت فاطمه زهرا (س) و توجه ایشان به مسائل عمیق و عدم توجه حضرت به امور ظاهری و مقطعی، تصریح کرد: زندگی حضرت زهرا(س) را مطالعه کنید، متوجه می شوید در فکر این انسان گویا این جمله که من دختر پیغمبر آخرالزمان هستم، وجود ندارد. حدیث است که وقتی به محراب عبادت می‌ایستاد، بدنش به لرزه درمی آمد. از خوف خدا گریه می‌کرد، شب‌های جمعه را تا صبح نمی‌خوابید و می‌گریست. اینها همه به انسان نوعی بیداری و آگاهی مسئولیت آمیز و تعهد خیز می‌دهد.
این استاد حوزه علمیه درباره شیوه حضرت فاطمه (س) در تربیت فرزندان گفت: وجه عاطفی حضرت چنان بود که پیامبر(ص) ایشان را ام ابیها می‌خواندند. مادر، همسر و فرزند نمونه بودن، تبیین‌کننده بعد عاطفی شخصیت ایشان است. محبت و عاطفه ایشان علاوه بر خانواده در ارتباط با سایر افراد نیز حاکم بود. هر کسی که مورد خطاب و ارتباط ایشان قرار می گرفتند مورد تکریم و احترام بودند. حضرت با همگان بسیار با کرامت، مهر و ادب برخورد داشتند.
وی با اشاره به علم و آگاهی حضرت زهرا (س) گفت: از ویژگی های علمی ایشان به روز بودن آن است. در تاریخ خوانده ایم که حضرت مجتبی(ع) در پنج سالگی هر روز به مسجد می رفت و کلمات و مواعظی که پیغمبر اکرم(ص) در مسجد بیان می فرمود، به ذهن سپرده، و سپس به خانه می آمد و برای مادر بزرگوار خود حرف به حرف تعریف می کرد، وقتی امیرالمؤمنین(ع) به خانه تشریف می آورد، حضرت زهرا(س) آنها را برای آن جناب بازگو می کرد. روزی امیرالمومنین(ع) از فاطمه(س) پرسید تو که در مسجد حاضر نبودی، از کجا این کلمات را می دانی؟ گفت: فرزندم حسن هر روز آنچه پدر بزرگوارم بر منبر می گوید، بی کم و کاست برایم بیان می کند. این نشان از مباحثات علمی حضرت، به همراه آثار تربیتی مفید برای فرزندان داشت.
وی اضافه کرد: حضرت فاطمه (س) علاوه بر رسیدگی به امور علمی خود نسبت به افزایش مسائل علمی زنان مدینه نیز اهمیت می داد و نسبت به آنها بی تفاوت نبود. از همین رو جلسات علمی در خانه ایشان تشکیل می شد. در تاریخ داریم این جلسات گاهی با حضور حضرت علی (ع) و شخصیتی مثل سلمان تشکیل می شد. چرا که سلمان از حکیمان آن دوره و دارای علوم مختلف بود تا اینکه به مدینه می آید و ایمان می آورد. به قول برخی مولفان خانه حضرت زهرا (س) چند منظوره بود. محل مراجعه و رفع حاجات نیازمندان، به گونه ای دانشگاه، عبادتگاه، محل جهاد و تلاش و در روزهای آخر زندگی ایشان نیز محل برخورد با مخالفان و مکان مجاهدت ایشان و در نهایت محل شهادت ایشان بود.
