به گزارش خبرنگار سینمایی ایران اکونومیست، دوستداران سینمای کوتاه، از مدت‌ها پیش، بار کیفی بالایی را برای جشنواره سی‌ونهم پیش‌بینی می‌کردند. محدودیت‌های اجتماعی کرونا سبب شد تا فیلمسازان بسیاری در این حوزه، طی یک سال اخیر، پشت دوربین قرار گرفته و شاید همین تعدد نام‌ها بود که سبب بالا رفتن توقع دوستداران سینمای کوتاه از جشنواره این دوره شد.
تعدد و تنوع گونه و قدرت ریسک بالای فیلمسازان؛ شاخصه های فیلم کوتاه ۳۹
فارغ از این عامل، اظهارات دبیر جشنواره، هم‌زمان با انتشار نام فیلم‌ها، مبنی بر تعدد گونه در رویداد امسال سبب شد تا شدت کنجکاوی‌ها برای تماشای آثار این دوره، به سطح بالایی برسد. البته امروز که به ایستگاه پایانی این دوره رسیده‌ایم، باید به این حقیقت اعتراف کنیم که این ادعای جشنواره سی‌ونهم فیلم کوتاه، کاملا درست بود.
تنوع گونه در آثار این دوره، سبب شد تا بسته‌های فیلم در هر سانس، برای مخاطب مهیج‌تر شوند. قدرت ریسک بالاتر فیلمسازان در ورود به برخی مسائل اجتماعی و سیاسی، ازجمله مواردی است که در بسیاری از آثار این دوره، محسوس بود.
در پردازش سوژه‌ها، اصرار بر وجوه رئالیستی عناصر، از دیگر اقدامات خوبی بود که بلوغ حرفه‌ای نویسندگان و فیلمسازان آثار کوتاه را نوید می‌دهددر پردازش این سوژه‌ها، اصرار بر وجوه رئالیستی آن عناصر، از دیگر اقدامات خوبی بود که بلوغ حرفه‌ای نویسندگان و فیلمسازان آثار کوتاه را نوید می‌دهد. این ابتکار، علاوه بر این امتیاز، سبب اقبال بیشتر مخاطب از این آثار شده و درصد رضایت‌مندی او را بالا می‌برد. نشانه این رضایت‌مندی را می‌شد در سیستم رای‌گیری امسال به وضوح مشاهده کرد؛ اینکه درصد مخاطبان بیشتری اصرار بر شرکت در رای‌گیری داشتند و توانستند بیش از ۶ هزار رای را ثبت کنند.
ضمن اینکه تعدد نام‌هایی که طی ۴ روز جشنواره، به‌عنوان آثار برتر از نگاه مخاطبان وجود داشت نشان داد که فیلم‌های بسیاری در این دوره، موفق به جذب نظر مثبت مخاطب شدند و این‌طور نبوده که چند فیلم محدود، در تمامی این روزها، به‌عنوان آثار پراقبال مطرح باشند.
عمده آثار بخش‌های رقابتی، از نظر ساختار اجرایی، نمره قابل قبولی گرفته و توانستند تا بسترهای یک اثر حرفه‌ای را در شکل اجرایی لحاظ کنند. ایراد البته هم‌چنان خود را در ساختار روایی نشان می‌دهد. اینکه سناریست‌ها، از تمرکز بر سوژه، به سمت پردازش آن رفتند و تصمیم گرفتند تا نگاه خود را از شکل درام صرف، به رئال سوق دهند، از دیگر امتیازاتی بود که در عمده آثار این دوره ملموس بود.
ضعف عمده در شکل پایان بندی آثار بود
در شکل پردازش، هم هم‌چنان شدت و ضعف‌هایی در آثار مشاهده می‌شد. عمده این ضعف‌ها البته در شکل پایان‌بندی خود را نشان می‌داد. در کنار این پاشنه آشیل، سناریست و کارگردان آثار بسیاری در این دوره موفق شدند تا آن منظور نهانی خود را به مخاطب منتقل کنند و این انتقال مفهوم، ازجمله امتیازات بزرگ آثار بخش رقابتی جشنواره این دوره به حساب می‌آید.
انتقال مفهوم، ازجمله امتیازات بزرگ آثار بخش رقابتی جشنواره این دوره به حساب می‌آیدهمچنین احساس می‌شود که مقوله فیلم کوتاه، از سوی فعالان این حوزه و حتی عوامل حرفه‌ای سینمای بلند داستانی، جدی‌تر گرفته شده است. ساختار حرفه‌ای بسیاری از این آثار، مخارج بعضا سنگینی که این آثار داشتند، اینکه روی تولید آن، زمان بسیاری گذاشته شده است و البته حضور عوامل حرفه‌ای سینمای بلند در آثار کوتاه این دوره نشان می‌دهد که سینمای کوتاه در کشورمان، هم‌پای توجه به مضامین و ساختار، به بلوغی رسیده است که دیگر اهمیت آن برای فعالان حوزه سینما و البته مخاطبان به خوبی درک شده است.
این تراز کیفی سبب شده تا سی‌ونهمین دوره جشنواره فیلم کوتاه تهران، در کنار استقبال خوبی که از آن به عمل آمد، به یکی از موفق‌ترین ادوار اخیر این رویداد تبدیل شود؛ اتفاقی که قطعا زمینه‌ساز رشد بیشتر این سینما در کشور شده و بنابراین افق روشنی در انتظار نسل‌های بعدی فیلمسازان بلند این سینما خواهد بود.
